Τι κι αν οι Ενώσεις Τύπου έκαμαν επανειλημμένα προτάσεις για τ’ ανυπέρβλητα προβλήματα που κατά την περίοδο της κρίσης εντιμετωπίζουν επτά χρόνια τώρα οι εφημερίδες της Περιφέρειας; Η κυβέρνηση είχε δική της άποψη για τον Τύπο! Δε χρειάζεται να της πει κανείς τίποτα! Τι κι αν ο αρμόδιος Γενικός Γραμματέας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Λευτέρης Κρέτσος τον Ιούνιο του 2016 πέρυσι διαβεβαίωνε από τα Χανιά ότι η κυβέρνηση δεν προτίθετο να προχωρήσει στην κατάρτιση νέου Σχεδίου Νόμου χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τις συνδικαλιστικές ενώσεις; Φέτος το ρίχνει στο σορολόπ, είναι σα να λέει… “περσινά ξινά σταφύλια”.
Η κυβέρνηση αγνόησε όλες τις προτάσεις που έκαμαν κατά καιρούς οι Ενώσεις, εκώφευε καιρό τώρα σε όλα τα διαβήματα, ξέχασε τις παχιές αναφορές περί Δημοκρατίας, και τις δεσμεύσεις της βέβαια, χωρίς αυτό να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν πια… Και ξαφνικά, χωρίς να συζητήσει θεσμικά με κανέναν από τους νόμιμους εκπροσώπους του κλάδου, φέρνει στη Βουλή για ψήφιση Σχέδιο Νόμου. Νομοθετεί το barcode για τα έντυπα, χωρίς να λογαριάζει ότι… δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις συνδρομητικές εφημερίδες, ούτε έχει και νόημα. Στο μυαλό της είναι μόνο οι εφημερίδες των εργολάβων… Οι εφημερίδες των εφημεριδάδων, για τον κ. Τσίπρα και την παρέα του, δεν υπάρχουν και, αν υπάρχουν, δε χάθηκ’ ο κόσμος να κλείσουν. Ας είναι καλά τα blogs που θα περνάνε την προπαγάνδα στο πόπολο…
Από την εποχή του Γουτεμβέργιου και με εξαίρεση τις κατά καιρούς δικτατορίες, ο έντυπος Τύπος δεν υπέστη ποτέ ξανά μια τόσο φωναχτή απαξία, μορφοποιημένη νομοθετικά σε επίσημη πια θέση της Πολιτείας.
Η ενέργεια της κυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο, αποτυπώνει δε την βαθύτατη περιφρόνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον έντυπο Τύπο (πολιτική στάση που απηχεί αντιλήψεις καφενόβιας υποκουλτούρας) την ίδια ώρα που εκφράζεται σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους, η προτίμηση των αξιωματούχων και η προκλητική εύνοιά τους σε ιστοσελίδες, όχι φυσικά σε όλες, αλλά τις φίλα προσκείμενες. Που, πρακτικά, σημαίνει νέα διαπλοκή, άνευ όρων.
Η κυβέρνηση διακατέχεται από άγνοια των θεμάτων και του ρόλου του Περιφερειακού Τύπου, τον βάζει δε στο ίδιο σακί με τον Αθηναϊκό. Λάθος. Στέρησε από τον κλάδο ακόμα και την ευχαρίστηση… να συμφωνήσουν οι εφημερίδες με κάποιες από τις απόψεις της, γεγονός που καθιστά τον νόμο της ηθικώς άκυρο. Το Μέγαρο Μαξίμου που κόπτεται για τον συνδικαλισμό των οδοκαθαριστών, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον συνδικαλισμό των εφημεριδάδων…
Αν άκουγε, αν απλώς καθόταν στο τραπέζι να συζητήσει χωρίς το ύφος του Χότζα που τα ξέρει όλα, αν μη τι άλλο, δεν θα διατηρούσε ατόφιες τις παραλογίες του Νόμου Ρουσόπουλου του 2007. Για παράδειγμα: Ο εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας υποχρεούται να προσλάβει δημοσιογράφο, αν όμως ο δημοσιογράφος απολυθεί ή παραιτηθεί, πρέπει να προσλάβει άλλον εντός είκοσι ημερών. Καλώς, να πεις. Όμως: Ο εκδότης που υποχρεούται ν’ απασχολεί δημοσιογράφο, δεν αναγνωρίζεται ως δημοσιογράφος ο ίδιος, παρά μόνο αν εκδίδει την εφημερίδα του σε Νομό με πληθυσμό λιγότερο των 80.000 κατοίκων! Κι ακόμα χειρότερα, όταν ο Νόμος ορίζει: “Σε περίπτωση διακίνησης της εφημερίδας με ίδια μέσα, πρέπει να προσκομίζεται (από τον εκδότη) υπεύθυνη δήλωση του νομίμως απασχολούμενου διανομέα σχετικά με τον αριθμό των κατ` έκδοση διακινούμενων φύλλων”. Αν μάλιστα ο διανομέας απολυθεί ή παραιτηθεί, ο εκδότης υποχρεούται να προσλάβει άλλον στη θέση του εντός είκοσι ημερών. Αυτό σημαίνει ότι ο Νόμος ΔΕΝ αναγνωρίζει το δικαίωμα στον εκδότη να διακινεί ο ίδιος την εφημερίδα του! Αν ο εκδότης μοιράσει μόνος του την εφημερίδα στους συνδρομητές, θα τιμωρηθεί με εξοντωτικά πρόστιμα, ίσον, λουκέτο για την εφημερίδα!
Αυτοί οι τύποι φαντάζονται τον εκδότη μιας τοπικής εφημερίδας σαν έναν κεφαλαιούχο που είναι υποχρεωμένος από το Νόμο να δίνει μισθό και ασφάλιση στους εργαζόμενους. Και καλά που δεν τον αναγνωρίζουν ως δημοσιογράφο… δεν τον αναγνωρίζουν όμως ούτε καν ως διανομέα της εφημερίδας του, με άλλα λόγια, δεν τον αναγνωρίζουν ως εργαζόμενο! Σα να μην έφτανε αυτό, φαντάζονται την πελατεία μιας τοπικής εφημερίδας δεδομένη, σα να σχηματίζεται από μόνη της, θαύμα της Παναγίας, σα να μην είναι προϊόν εργασίας κάποιου εργαζόμενου με κίνητρα και στόχους, σα να μην καταλαβαίνουν ότι ο μισθωτός διανομέας δεν έχει κανένα κίνητρο να δημιουργήσει ή να διατηρήσει ακέρια την πελατεία, σα να μην καταλαβαίνουν ότι ο μόνος που έχει κίνητρο να την δημιουργεί και να την διατηρεί, ο εκδότης δηλαδή, απαγορεύεται να κάνει διανομή, ταυτόχρονα δε, απαγορεύεται να εργαστεί με προμήθεια ο εργαζόμενος, ώστε να έχει τουλάχιστον ένα κίνητρο… Σκέτη Σοβιετία δηλαδή.
Πρακτικά, αυτά σημαίνουν: “Ούτε στο σακί, ούτε στο σακούλι”. Φαντασιώνονται οι ανεγκέφαλοι ότι όλα σε μια εκδοτική επιχείρηση υπάρχουν εξ ορισμού, θεόθεν, εξ ουρανού, οπότε ο κεφαλαιούχος εκδότης υποχρεούται από τον… δίκαιο νόμο να προσλαμβάνει έναν δημοσιογράφο για να γράφει την ύλη κι έναν μισθωτό υπάλληλο για να διανέμει την εφημερίδα, αδιαφορώντας αν ο ένας ή ο άλλος μισθωτός… αδιαφορεί για το αν θα προσελκύεται, αν θα διατηρείται ή θα φυλλορροεί η πελατεία της εφημερίδας και “γράφει στα παλιά του τα παπούτσια” την αγωνία του εκδότη να εξασφαλίσει το χρήμα με το οποίο θα πληρωθούν…
Εδώ ταιριάζει εκείνος ο αφορισμός του μεγάλου Εμμανουήλ Ροΐδη: «Ως ο Ιησούς εκήρυξεν ότι ήθελε σώσει τους αμαρτωλούς και ουχί τους δικαίους, ούτω και σήμερον παρ’ ημίν η αισχρότης της διαγωγής είναι πρόσθετος τίτλος εις τας ευεργεσίας του (πρωθυπουργού) κ. Κουμουνδούρου”.
Στην θέση του κ. Κουμουνδούρου, εσείς μπορείτε να βάλετε όποιον πρωθυπουργό θέλετε…
Ένα ακόμη παράδειγμα της νομοθετικής τους αβελτηρίας: Η εβδομαδιαία εφημερίδα υποχρεούται να κλείσει μόνο δύο εβδομάδες στην περίοδο του καλοκαιριού. Έλα όμως που η ίδια εφημερίδα υποχρεούται να δώσει άδεια τεσάρων εβδομάδων στον δημοσιογράφο της ή στον διανομέα της. Πώς διάολο θα εκδίδεται τις άλλες δύο εβδομάδες που περισσεύουν, ώστε να είναι νομοταγής;
Σε ό,τι αφορά το barcode, η αδιαλλαξία της κυβέρνησης, αλλά και η απίστευτη θολότητα της διάταξης, κρύβει την απροθυμία της να συγκρουστεί με τις δικτατορικές απαιτήσεις των δανειστών που επιβάλλουν στην Ελλάδα την εποχή των ηλεκτρονικών πληρωμών. Με την εφαρμογή αυτού του μέτρου “θα πέσουν κεφάλια”, με πρώτες και καλύτερες τις τοπικές εφημερίδες. Ο δρόμος για τα μεγαθήρια ανοίγει μετά βαΐων και κλάδων…
Κι αυτά είναι μόνο λίγα απ’ τα πολλά.
Η ΕΙΕΤ σε ανακοίνωσή της επισημαίνει: “Το νέο νομοσχέδιο, που αναμένεται να ψηφιστεί ακόμη και εντός της επόμενης εβδομάδας, προέκυψε χωρίς διαβούλευση με τις συνδικαλιστικές ενώσεις του κλάδου και δεν περιλαμβάνει καμία από τις προτάσεις που κατ’ επανάληψη υπέβαλε η Ε.Ι.Ε.Τ. και οι άλλες Ενώσεις Τύπου”. Και συνεχίζει: “Από το νέο Σχέδιο Νόμου προκύπτει ξεκάθαρα η πρόθεση της κυβέρνησης να απαξιώσει τον έντυπο Περιφερειακό Τύπο αλλά και τις Ενώσεις του κλάδου, αφού περιορίζει στο ελάχιστο τη δυναμική του, δεν προβλέπει κίνητρα για τη στήριξη και την ανάπτυξη και δεν αναγνωρίζει τον διαχρονικό, αλλά και ουσιαστικό ρόλο του Περιφερειακού Τύπου στην ενημέρωση και την διάδραση που προσφέρει στις τοπικές κοινωνίες, έχοντας θεμελιώσει μαζί τους δεσμούς επικοινωνίας και εμπιστοσύνης”.
Στην ανακοίνωσή της η ΕΙΕΤ τονίζει ακόμα: “Η Πολιτεία δείχνει ότι προσανατολίζεται αποκλειστικά στην κατεύθυνση του ηλεκτρονικού Τύπου, ανάγοντάς μας σε είδος ενημέρωσης μουσειακό… Δεν ανεχόμαστε να δίνουμε τον αγώνα μας για την επιβίωση και η κυβέρνηση να μας αγνοεί, να προχωρά χωρίς καν στοιχειωδώς να απαντά επί των προτάσεών μας και να μας υποβαθμίζει αποφασίζοντας για εμάς χωρίς εμάς”. Και καταλήγει:
“Το Δ.Σ. της Ε.Ι.Ε.Τ. σε συνεργασία με τις άλλες Ενώσεις Τύπου πρόκειται να προβούν σε άμεσες ενέργειες με κόμματα και φορείς εντός της επόμενης εβδομάδας για να εκδηλώσουμε την αντίθεσή μας και να ζητήσουμε την καταψήφιση του Νομοσχεδίου. Παράλληλα, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να “μετρήσουμε” συμμάχους και αντιπάλους¨.
