Αν η Πολιτική αδυνατεί να λύσει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, μόνο ένα μπορεί να σκεφτεί κανείς: Δεν χρειάζεται η Πολιτική. Ούτε η πολιτική. Αν όμως δεν χρειάζεται η πολιτική, δεν χρειάζονται ούτε οι πολιτικοί.
Και, αν δεν χρειάζονται οι πολιτικοί, χρειάζονται άραγε ποιοι;
Μέχρι τώρα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκθέτει την αριστερά. Στο εξής μπορούμε να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκθέτει την Πολιτική. Και την πολιτική. Και τους πολιτικούς.
Εδώ που τα λέμε, αυτό… η κοινωνία το λέει πολλά χρόνια πριν… Το λέει πριν από την χουντική επταετία των μνημονίων.
Το συνειδητοποιούμε κάπως αργά. Έτσι όμως γίνεται πάντα: Η πολιτική σκέψη έπεται των γεγονότων γιατί δεν είναι δημιουργός γεγονότων, είναι μόνο διαχειριστής.
Αυτό είναι το πρόβλημα: Η πολιτική των κομμάτων της μεταπολίτευσης και των κομμάτων της μνημονιοπολίτευσης είναι διαχειριστής γεγονότων, όχι δημιουργός.
Και μάλιστα… κακός… πολύ κακός διαχειριστής!
Αν η Πολιτική αδυνατεί να λύσει το μέγα πολιτικό πρόβλημα της χώρας, μόνο ένα μπορεί να σκεφτεί κανείς: Δεν χρειάζεται η μικρή αυτή πολιτική.
Και, αν δεν χρειάζεται αυτή η μικροπολιτική, δεν μας χρειάζεται η Δημοκρατία. Εκτός αν…
Εκτός αν ξανακοιτάξουμε από την αρχή τι σημαίνει Δημοκρατία.
Πριν όμως και απ’ αυτό, είναι καιρός να κοιτάξουμε τι σημαίνει “Ελληνικό κράτος”.
Λοιπόν, “Ελληνικό κράτος” σημαίνει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δεσποτικής Ευρώπης. Ήταν το φυλάκιο των Μεγάλων Δυνάμεων που – χρησιμοποιώντας την Ελληνική Επανάσταση του 1821 – απώθησαν μέσω αυτού την επικίνδυνη Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Ασία.
Μετά την Β΄ πολιορκία της Βιέννης (1682) οι Ευρωπαίοι (εξασθενημένοι από τους Ναπολεόντειους πολέμους, άρα ευάλωτοι) αναζητούσαν ευκαιρία να περιορίσουν τους επεκτατικούς Οθωμανούς. Και το έκαμαν το 1827 με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, 145 χρόνια αργότερα.
Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής έστησαν λοιπόν αυτό το ελεγχόμενο προτεκτοράτο, το ονόμασαν και Γραικία, για να κοσκινίζει τα ασιατικά λεφούσια (ένοπλα ή άοπλα) που είχαν και έχουν αιώνιο προορισμό τους την άλλοτε Αποικιακή Ευρώπη. Γι’ αυτούς δεν διαφέρει πολύ από τον παράδεισο με τα 72 ουρί…
Απόδειξη της Υψηλής Πολιτικής που ασκεί η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο είναι το πρώτο δάνειο του προτεκτοράτου μας, το έδωσε το 1824 η Τραπεζική οικογένεια των Ρότσιλντ. Ήταν ένα δάνειο που δόθηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους. Ήταν ένα “πολιτικό δάνειο”. Δεν διέθετε κανένα Τραπεζικό κριτήριο όταν δόθηκε… Και ως τέτοιο, συνοδευόταν από πολιτικούς όρους. Που αλυσόδεσαν τη χώρα..
Παρεμπιπτόντως ήταν το δάνειο για το οποίο ξέσπασε ο πρώτος εμφύλιος… Οι καπεταναίοι τσακώθηκαν για το ποιος θα το πρωτοτσεπώσει…
Η Τράπεζα που έδωσε το πρώτο εκείνο δάνειο, ανήκει στην ίδια Τραπεζική οικογένεια, την οποία (καθώς επιβεβαίωσαν εκπρόσωποι της L’Oreal και της Ρότσιλντ στην Γαλλική εφημερίδα Le Figaro) επισκέφθηκε incognito ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αρχές του 2017 προκειμένου να μιλήσει για… “σημαντικές επενδύσεις” στην Ελλάδα.
Νέες επενδύσεις των Ρότσιλντ στην… χρεοκοπημένη Ελλάδα!
Δύο αιώνες τώρα… σα να μην άλλαξε μία μέρα…
Αν κοιτάξει κανείς τα μνημόνια που προηγήθηκαν των τωρινών, οι όροι είναι ολόιδιοι, αλλάζουν μόνο τα ονόματα των κρατικών αξιωματούχων που κάθε φορά τα υπογράφουν! Το 1833 ο Όθωνας παίρνει νέο δάνειο (από τους αδελφούς Ρότσιλντ βέβαια) το 1897 έχουμε νέα χρεοκοπία με νέο δανεισμό, νέο μνημόνιο, αλλά και το 1932 μία από τα ίδια…
Συμπέρασμα: Η Ευρώπη έβλεπε την Ελλάδα σαν έναν κυματοθραύστη, πάνω στον οποίο θα “έσκαγε” το ασιατικό κύμα. Γι’ αυτό την έσωσαν από τον Ιμπραήμ το 1827, γι’ αυτό την έσωσαν πάλι από τους Τούρκους το 1897. Δεν την ήθελαν φυσικά μεγάλη και γι’ αυτό την άφησαν έρμαιο του Κεμάλ το 1922…
Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν από τότε μέχρι σήμερα η φύλαξη των συνόρων της Ευρώπης!
Στις αρχές Απριλίου του 2017 το είπε νέτα – σκέτα η επικεφαλής της Γαλλικής ακροδεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν: “… η Γαλλία δεν μπορεί να βασίζεται στην κατεστραμμένη Ελλάδα για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης”.
Η αποκωδικοποίηση αυτής της δήλωσης λέει καθαρά ότι… μέχρι τώρα η Γαλλία (και η Ευρώπη ολόκληρη) βασιζόταν… στην Ελλάδα για την φύλαξη των Ευρωπαϊκών συνόρων, αδιαφορώντας μάλιστα για το πόσο κοστίζει αυτός ο εξοπλισμός στον λαό αυτής της χώρας απέναντι στην πάντα επεκτατική Τουρκία που θωρακίζεται με ολοένα μεγαλύτερους ρυθμούς.
Γιατί άραγε θωρακίζεται η Τουρκία; Τι εννοεί ότι κρατάει στο έδαφός της τρία εκατομμύρια μετανάστες;
“Οι δαπάνες της υπερχρεωμένης Ελλάδας για στρατιωτικούς εξοπλισμούς είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη”, αναφέρει σε δημοσίευμά της η Welt. Η Γερμανική εφημερίδα σημειώνει επίσης ότι: “Βάσει ανάλυσης Βρετανών ερευνητών, μόνο δύο χώρες στην Ευρώπη δαπανούν πάνω από το προβλεπόμενο 2% του ΑΕΠ τους για εξοπλιστικά συστήματα… Πρόκειται για την Εσθονία και την Ελλάδα… Χώρες με μεγάλη στρατιωτική ισχύ, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία και η Πολωνία, δαπανούν πολύ λιγότερα σε σχέση με την Ελλάδα”…
“Τι χρείαν έχομεν (άλλων) μαρτύρων”; Οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να λύσουν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Τα χέρια τους είναι δεμένα.
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να λύσει αυτό το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τον προσωρινό κατευνασμό του λαού και τη μετάθεση της “οριστικής λύσης” για το άγνωστο μέλλον. Που δεν έρχεται ποτέ.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ.
Αλλά δεν μπορεί πια να γίνει Απελευθερωτικό Κίνημα στην Ελλάδα, επειδή μέγιστο μέρος του πληθυσμού της χώρας έχει αλλότρια καταγωγή, επομένως άλλη εθνική συνείδηση και – για λόγους ριζώματος – ΔΕΝ αμφισβητεί τη νομιμότητα, ούτε την ηθική της εγχώριας εξουσίας, όποια κι αν είναι…
Η χώρα δεν είναι δέσμια μόνο των δανειστών της, αλλά και των νομιμοφρόνων πολιτών της.
Είναι μια τραγωδία!
Και, λογικά, δε μένει παρά ν’ αποδεχτούμε τα ράμματα που έχουν κάθε φορά οι δανειστές για τη γούνα μας.
Εναλλακτική λύση θα ήταν μόνο μια “ειρηνική επανάσταση των ολίγων”: Η δημιουργία ενός μικρού κόμματος με οραματικό του πρόγραμμα να… καταργήσει τα κόμματα, να καταργήσει δηλαδή την “Δημοκρατία των αιρετών” και να εγκαταστήσει την “Δημοκρατία των κληρωτών”, με άλλα λόγια, να επανιδρύσει την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Μόνο έτσι θ’ αποφύγουμε τους λαοπλάνους. Που “τους φορέσαμε” και ξέρουμε τι εστί…
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις.
Αυτό ΘΑ ήταν μία ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας των Μεγάλων Δυνάμεων επί της Ελλάδας.
Κι επειδή ο λαός είναι σε καταστολή, χρειαζόμαστε μία δραστική συλλογική πράξη για να συγκινηθεί ο λαός, για να δονηθεί σε μιαν άλλη συχνότητα και να πράξει όπως αυτός ξέρει: Με ένστικτο. Πρέπει με κάποιο τρόπο να ενεργοποιηθεί το ένστικτο της επιβίωσης. Και δε μπορεί να γίνει αυτό ψηφίζοντας κάθε φορά με βαριά καρδιά ένα κόμμα με τη λογική του μη χειρότερου… Χρειάζεται μία αναστάσιμη πράξη.
Ποια άλλη αναστάσιμη πράξη μπορεί να σκεφτεί κανείς εκτός από την επιστροφή στην Ελληνική Δημοκρατία;
Ποια άλλη αναστάσιμη πολιτική πράξη θα μπορούσε να υλοποιήσει κανείς εκτός από την “Δημοκρατία των κληρωτών”;
Ναι, αντί της κάλπης, η κληρωτίδα.
Αντί των κάλπικης Δημοκρατίας η κληρωτή.
Και για να μην εκτραπούν οι εντυπώσεις, να διευκρινιστεί εδώ το εξής:
Η “Δημοκρατία των κληρωτών” θ’ αναγνωρίσει πλήρως τα χρέη της Ελλάδας, αλλά θα τα ξεπληρώσει με τον δικό της τρόπο, ΟΧΙ σε καθεστώς μνημονίων. Δε γίνεται να ξεχρεωθεί η χώρα σε καθεστώς μνημονίων. Χρεωμένη και χρεοκοπημένη θα είναι μια ζωή, στον αιώνα τον άπαντα.
Αυτός είναι ο μοναδικός μας όρος.
Η διαρκής διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση, είναι άνευ αντικειμένου. Ο λαός, απ’ την πλευρά του, περιμένοντας το αποτέλεσμα της ανούσιας αυτής διαπραγμάτευσης, μένει αιχμάλωτος μιας νυχτερινής ονείρωξης, άπραγος, αδρανής, κατηφής, μαστουρωμένος από τα οπιούχα τραλαλά της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Τώρα όμως… μη έχοντας άλλη επιλογή, ο λαός πρέπει ν’ αναλάβει ο ίδιος τα ηνία – και μπορεί να το κάνει – με τον τρόπο του καλού νοικοκύρη που – για να ξεπληρώσει τα χρέη του – κάνει στρατηγικό σχέδιο εργασίας και απόδοσης της οικογένειάς του.
Αλλά το Σχέδιο αυτό ΔΕΝ μπορεί να του το επιβάλλει κανείς. Είναι δική ΤΟΥ υπόθεση. Δεν θα του πει κανείς πώς θα δουλέψει για να ξεχρεωθεί…
Όποιος ξένος επιβάλλει ΤΕΤΟΙΟ σχέδιο στον νοικοκύρη, δεν είναι φίλος, ούτε σύμμαχος, είναι δυνάστης και τύραννος, είναι κατακτητής. Και εισβολέας.
Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι δανειστές, μόνο μία λύση μας μένει: Ν’ ακούσουν την παλλαϊκή απειλή ότι θα διαγράψουμε μονομερώς το χρέος μας προς αυτούς. Ή δέχονται τον όρο της νοικοκυροσύνης μας ή διαγράφουμε ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ το χρέος.
Γιατί πάνω απ’ όλα πρέπει να ζήσουμε. Εμείς και τα παιδιά μας. Και τ’ αγγόνια μας, μην τα ξεχνάμε…
Δε γίνεται στο όνομα του χρέους να μας αρπάζουν τον ανθό της Ελληνικής νεολαίας. Πεντακόσιες χιλιάδες σπουδαγμένα Ελληνόπουλα κατέφυγαν στα δικά τους σαλόνια τον τελευταίο καιρό…
Όμως αυτό λέγεται (νέος) γενιτσαρισμός. Κι αυτή τη φορά δεν τον διαπράττουν οι Τούρκοι, αλλά οι Ευρωπαίοι.
Δε γίνεται να πληρώνουμε δύο αιώνες τώρα τα εγκλήματα του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη. Αν εκείνοι χρέωσαν για πάντα την Ελλάδα, αν το ίδιο έκαμαν και οι διάδοχοί τους, δεν φταίει σε τίποτα ένας λαός να υφίσταται αυτή την άνευ προηγουμένου γενοκτονία. Δε γίνεται να ματώνουμε τόσο κάθε φορά που σηκώνουμε κεφάλι…
Είναι αποτρόπαιο να τιμωρείται ένας λαός, επειδή οι δανειστές οι ίδιοι του φόρτωναν ανίκανες ηγεσίες επί δύο αιώνες αδιαλείπτως.
Ε, ναι, αυτό σημαίνει στην πράξη εθνικό νόμισμα!
Ε, ναι, αυτό σημαίνει στην πράξη εθνική ανεξαρτησία.
Ε, ναι, αυτό σημαίνει ότι ξεκινάμε τη χώρα από το μηδέν, με δουλειά όλων στο χωράφι, με το τσαπί και το δικέλι, όπως γινόταν πάντα εν καιρώ πολέμου.
Γιατί είμαστε σε πόλεμο, πατριώτες. Κι αυτός ο πόλεμος είναι χειρότερος από εκείνον που γίνεται με τα όπλα εναντίον ορατών εχθρών.
Ε, ναι, αυτό σημαίνει ότι σαρώνουμε τα ανάξια κόμματα και τους ανίκανους πολιτικούς μας.
Για να είμαστε όμως νομοταγείς, δε μπορούμε να το κάνουμε… χωρίς κόμμα!
Οραματιζόμαστε λοιπόν ένα κόμμα που θα καταργήσει τα κόμματα. Θέλουμε ένα Κίνημα ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗΓΟ που θα πάρει 3% στις εκλογές, θα μπει στη Βουλή και από τα έδρανά της θα ετοιμάσει το έδαφος για την “Δημοκρατία των κληρωτών”.
Ακόμα κι αν αυτό το κόμμα δεν γίνει ποτέ εξουσία, ακόμα κι αν δεν γίνει ποτέ δεκτό σε συμμαχική κυβέρνηση, θα έχουμε πεθάνει κρατώντας ψηλά το κεφάλι, γιατί δεν αφήσαμε να περνάνε μπροστά μας τα τρένα σφυρίζοντας…
Αν είναι να πεθάνουμε, ας μην πεθάνουμε σαν τα σκυλιά, καλύτερα να πεθάνουμε όρθιοι, με αξιοπρέπεια.
Αν είναι στην υπόλοιπη ζωή μας να σερνόμαστε στην κατήφεια, καλύτερα να κάνουμε μία κουζουλή πράξη.
Αυτή η πολιτική μας ουτοπία είναι ο ευγενέστερος ρεαλισμός μας.
Δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρουμε. Φτάνει που θα προσπαθήσουμε για την Ελευθερία.
Φτάνει που το είπαμε…
Μπορεί να φτάνει και που, απλά, το δημοσιεύσαμε…
Εν τέλει, φτάνει που (ακόμα) μπορούμε να ονειρευόμαστε…
