Η παρατεταμένη (όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα) διακοπή του πρωταθλήματος της Super League και οι κλήσεις για τους αγώνες της εθνικής ομάδας, μου δίνουν αυτή τη φορά τη δυνατότητα να εκφράσω μέσω της στήλης μία απορία που έχω από καιρό. Μία απορία που πιστεύω πως δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά πάρα πολλούς ακόμη.
Από τότε που θυμάμαι και παρακολουθώ τις κλήσεις των εκάστοτε προπονητών ή για την ακρίβεια εκλεκτόρων της εθνικής, σπάνιες ή και ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που έχουν κληθεί ποδοσφαιριστές οι οποίοι αγωνίζονται σε μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Κανόνα αποτελεί αντίθετα η κλήση ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται με τα χρώματα των τριών – τεσσάρων κορυφαίων ομάδων εν Ελλάδι και από τότε που άρχισε η μετανάστευση ελλήνων παικτών στο εξωτερικό, σε μεγάλο ποσοστό ποδοσφαιριστών που φορούν τη φανέλα κάποιου συλλόγου του εξωτερικού.
Αυτομάτως το ερώτημα που αυθόρμητα ερχόταν και έρχεται στη σκέψη μου, αφορούσε τα κριτήρια με τα οποία γίνονταν αυτές οι κλήσεις . Γιατί εύλογα μπορεί να γίνει αποδεκτό το ότι οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται στις καλύτερες ομάδες, όμως δεν μπορώ εύκολα να αποδεχτώ πως κανείς άλλος, έστω ένας δύο από αυτούς που αγωνιζόταν σε μικρότερους συλλόγους, δεν είχε τις δυνατότητες ή την αξία να αγωνιστεί επάξια και στην εθνική. Την πεποίθησή μου αυτή την ενίσχυε και το γεγονός πως μόλις κάποιος πολλά υποσχόμενος ποδοσφαιριστής έπαιρνε μετεγγραφή σε μεγάλη ομάδα, ταυτόχρονα ερχόταν και η κλήση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα! Κάτι που δεν σπανίζει και στην εποχή που βρισκόμαστε.
Άρα εδώ καταρρίπτεται και η θεωρία του ότι προτιμούνται οι παίκτες με «βαριά φανέλα» λόγω παραστάσεων και αυξημένου βαθμού δυσκολίας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις που μετέχουν οι ομάδες τους. Αφού καλούνταν ποδοσφαιριστές μόλις έπαιρναν τη μετεγγραφή πριν καλά καλά αποκτήσουν την εμπειρία κάποιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης ή των παραστάσεων με αυξημένο βαθμό δυσκολίας ή του πιο ανταγωνιστικού περιβάλλοντος. Το ότι επίσης σπάνια καλούνται παίκτες από μικρότερες ομάδες, που έχουν όμως ευρωπαϊκές αγωνιστικές υποχρεώσεις, είναι στοιχείο που ενισχύει τον προβληματισμό αυτό.
Ούτε η αυξημένη παρουσία ξένων στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα που να δικαιολογεί αυτή τη «συνήθεια», μια και ποσοστιαία οι περισσότεροι εξ αυτών αγωνίζονται σε συλλόγους που πρωταγωνιστούν, είτε για οικονομικούς είτε για άλλους λόγους. Άρα η μεγάλη «δεξαμενή» ελλήνων με δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική, βρίσκεται στις μικρομεσαίες ομάδες και όχι σε αυτές που πρωταγωνιστούν. Ακόμη και η σπανιότατη για τα ελληνικά δεδομένα φετινή κλίση ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην δεύτερη κατηγορία, αυτή του Μάνταλου, αφορά ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ ενός συλλόγου που ανήκει στο τοπ του ελληνικού ποδοσφαίρου, παρά την περιπέτεια των τελευταίων ετών!
Επειδή αυτό το φαινόμενο στη χώρα μας συμβαίνει σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι στο εξωτερικό και ειδικά απ’ ότι συμβαίνει στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, μπορεί να συσχετιστεί με τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ερώτημα πάντως παραμένει, μόνο οι μεγάλοι σύλλογοι δικαιούνται να έχουν εν ενεργεία διεθνείς;
