Μη μου λες «είναι στημένο το παιγνίδι», Γιάννη μ’. Είναι. Αλλά… δεν είναι! Και δεν παλάβωσα! Ξέρω τι λέω: Είναι, αν κάποιοι πήραν μολύβι και χαρτί και το σχεδίασαν για να γίνει αυτό που ξέρεις και ξέρω. Δεν είναι, αν το σύστημα που ξέρεις (και ξέρω) αποτελεί την ενηλικίωση του τέρατος που γεννήθηκε κάποτε, όποτε.
Κι αφού, καθώς λες, είναι ακατόρθωτο να ξεμπερδέψω με το θηρίο, ρωτώ: Γιατί να μην ενταχθώ σε αυτό; Γιατί να μη γίνω κι εγώ συστημικός, όπως έγιναν οι πολλοί;
Εδώ που τα λέμε, ο καθένας μας, λίγο ή πολύ, έχει μερίδιο στο σύστημα ούτως ή άλλως. Τρέφεται απ’ αυτό, άρα το τρέφει.
Τώρα θα πεις, κάποιοι δεν τσιμπολογούν, αλλά χλαπακιάζουν και, συνεπώς, παραταΐζουν το σύστημα με το σκατό τους. Εντάξει! Έτσι είναι. Αλλά το θέμα που βάζω, Γιάννη μ’, θέλω να το δούμε καθαρά στην φιλοσοφική του διάσταση…
Κανένα σύστημα δεν πτοείται από τη δική σου ή τη δική μου διαμαρτυρία. Τη διαδήλωση ή την απεργία, όπως και την ψήφο στις εκλογές, τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια. Αλλά, τότε, λες: «Μέσα ή απέναντι στο σύστημα;».
Μέσα, σημαίνει ότι αποδέχομαι τους κανόνες και τους παίζω ολόκληρους. Διότι αυτό κάνουν οι πολλοί, οι οποίοι, ανεξαρτήτως προσόντων, πετυχαίνουν στη ζωή τους και καλοπερνάνε. Δεν έχει σημασία που δυσκολεύονται τα τελευταία χρόνια. Το σύστημα θα τους ανταμείψει και πάλι, διότι κάνει τώρα μία μανούβρα παγκοσμίως, τους ανακάτεψε λιγάκι το στομάχι, η αλήθεια όμως είναι ότι κάνει απλά μία ανακατανομή της ισχύος του, οπότε, πάλι θα περάσουν καλά αύριο, λιγότερο ή περισσότερο καλά, επίσης δεν έχει σημασία.
Άκου: Η διαφορά του χθες με το αύριο είναι η εξής: Χθες καλοπερνούσαν ακόμα και οι άχρηστοι, αρκούσε να ήταν ενταγμένοι, όμως αύριο, για να καλοπερνάς, δεν θα είναι αρκετό να είσαι ενταγμένος και έξυπνος, αλλά και πειθήνιος. Μέχρι τώρα δεν ήταν έτσι…
Από την άλλη, είναι κάποιοι ελάχιστοι που συνειδητά πήγαν απέναντι στο σύστημα. Όχι με την απόλυτη έννοια βεβαίως. Αυτό δε γίνεται. Έκαμαν επιλογή στη ζωή τους να παίρνουν απ’ αυτό λίγα, τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να του δίνουν λίγα και να εκτρέφουν το σύστημα λίγο. Ήξεραν ότι, όσο περισσότερα παίρνεις, τόσο περισσότερα δίνεις. Παρά την ευφυΐα τους, δεν κατάλαβαν όμως το ανάποδο: Ότι, το σύστημα, όταν του ζητάς λίγα, σου δίνει πάντα λιγότερα. Όταν του ζητάς πολλά, σου δίνει πάντα περισσότερα… Ε, ήταν το κρίσιμο σημείο! Το σύστημα δεν έχει γίνει ακόμα κυρίαρχο, επιβραβεύει όμως την απληστία και τιμωρεί την ολιγάρκεια. Άρα δεν είναι Ελληνικό, είναι βάρβαρο. Λοιπόν, οι ολιγαρκείς ήταν «χαμένοι από χέρι». Υπέφεραν και τότε που «έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», υποφέρουν και σήμερα, θα σου πω δε, περισσότερο απ’ όλους. Οι ευφυείς υποφέρουν περισσότερο από τους βλάκες, όχι γιατί καταλαβαίνουν περισσότερα, όπως λένε ορισμένοι, αλλά γιατί πεινάνε περισσότερο…
Έτσι που λες, Γιάννη μ’… Δύο είναι οι επιλογές: Ή το παίζεις έρμος και μπακούρης Διογένης, ζεις σ’ ένα πιθάρι ειρωνευόμενος τους πάντες και τα πάντα ή…
Μεταχειρίζεσαι κάθε μέσο για να τρως και να πίνεις στα χλιδάτα σαλόνια, με δόξα και τιμή. Άνευ ορίων.
Τρίτος δρόμος είναι να γίνεις Δούρειος Ίππος του συστήματος. Ξέροντας ότι: Η ανατροπή δεν θα γίνει με την πειθώ. Το σύστημα θα καταρρεύσει όπως το γέρικο δέντρο που ο κορμός του σάπισε από μέσα… Γι’ αυτό, εσύ κι εγώ, καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε τον Οδυσσέα στη σπηλιά του Κύκλωπα.
