Η πολιτική περίοδος των κυβερνητικών αυτοδυναμιών έκλεισε. Ο σχηματισμός μονοκομματικής κυβέρνησης στις επόμενες ή τις μεθεπόμενες εκλογές θα είναι αδύνατος. Η σύμπραξη δύο ή τριών κομμάτων θα καταστεί επιτακτική. Έλα όμως που η κυβερνητική σύμπραξη κομμάτων έχει για τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους τους ισχύ προπατορικού αμαρτήματος, είναι τόσο βαριά ενοχοποιημένη, που η αναγκαστική κυβερνητική σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ την περίοδο 2012 – 2015 παραλίγο να κοστίσει στο ΠαΣοΚ την ίδια του την ύπαρξη (από το 44% του 2009, κατρακύλησε στο 4% το 2015) ενώ εξαέρωσε τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη που συμμετείχε. Την εξαέρωση γνώρισε και ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη που, νωρίτερα, συμμετείχε στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Αλλά και η σύμπραξη της περιόδου 2015 – 2019 μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου, εξέμεσε τον Πάνο Καμμένο από την πολιτική σκηνή, αφάνισε το κόμμα του, ενώ το 2024 διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη.
Αυτή είναι η εγχώρια πολιτική πραγματικότητα που δε μπορεί κανείς ν’ αγνοήσει. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε κόπτονται άπαντες για την αυτοδυναμία στις εκλογές. Αλλά η αυτοδυναμία θα είναι σε λίγο σκέτη ουτοπία. Κόμματα που θα παίρνουν στην κάλπη 40% ποσοστά, δεν υπάρχουν, είναι αδύνατο να υπάρξουν. Εξαίρεση αποτέλεσε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά.. ως πότε θα ισχύει αυτό;
Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον υπέρτερο κανόνα. Δεδομένου ότι η ηγεμονία του πρωθυπουργού βάλλεται ήδη εκ των ένδον, έγινε ορατός στόχος των δύο πρώην προέδρων του κόμματός του και πρωθυπουργών, του Αντώνη Σαμαρά και του Κώστα Καραμανλή. Φως φανάρι: Η Ελλάδα πάει ντουγρού στην ακυβερνησία. Δε θέλει πολλή φιλοσοφία για να καταλάβει ο καθένας ότι, αργά ή γρήγορα, ο σχηματισμός κυβέρνησης θα είναι αδύνατος. Το μόνο όπλο που διαθέτει η Δημοκρατία για την περίσταση, δεν είναι άλλο από τις εκλογές. Απανωτές εκλογές, μέχρι “να γυαλίσει το μάτι” του λαού και ν’ αποφασίσει να δώσει 70% στον πιο καπάτσο για να τελειώνει το μαρτύριο… Με ό,τι σημαίνει αυτό!
Φαίνεται καθαρά τώρα πόσο απατηλή αλλά και πόσο υποκριτική ήταν η απλή αναλογική στην οποία είχε επενδύσει κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας. Το είχε κάνει πονηρά, με την πατερναλιστική λογική ότι ο ίδιος θα είναι ισόβιος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ηγεμόνας, όχι μόνο του δικού του κόμματος, αλλά και των άλλων κομμάτων της ίδιας πολιτικής περιοχής, από τα οποία ζητούσε “σα μπαμπάς” να μονιάσουν για να συγκροτηθεί κυβερνητικός συνασπισμός! Τόσο μεγάλη ήταν η έπαρση εκείνη που – στο καταστατικό του κόμματος – δεν είχαν προβλέψει καν τη διαδοχή του, νόμιζαν οι αποχαυνωμένοι ότι ο Τσίπρας θα είναι ο ισόβιος ηγεμών… Και, φυσικά, την πάτησαν σαν αγράμματοι με το ουρανοκατέβατο παγώνι, τον Στέφανο Κασσελάκη…
Έχοντας κατά νου τις διαπιστώσεις αυτές, μπορούμε να κάνουμε μία προβολή στο κοντινό μέλλον για να δούμε ότι καμία ηγεσία των σημερινών κομμάτων δεν διατίθεται να τεθεί υπό την ηγεσία της άλλης, ούτε καν της ισχυρότερης στην κάλπη. Ακόμα και αν υποχρεωθούν να το κάνουν, όπως υποχρεώθηκαν το 2012 και το 2015, το αποτέλεσμα θα είναι από προβληματικό έως αδιέξοδο…
Μιλώντας πρακτικά, πολύ πρακτικά, θα καταλάβουμε εύκολα ότι, αν η Νέα Δημοκρατία πέσει κάτω από 35% στις επόμενες ή τις μεθεπόμενες εκλογές (κάποια ώρα θα πέσει) η χώρα δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Κατά συνέπεια, θα πηγαίνουμε κάθε μήνα σε εκλογές. Τι σημαίνει αυτό, δε μπορούν να το αξιολογήσουν οι νέοι, γιατί δεν διαθέτουν μνήμη. Αλλά και οι παλιοί που θυμούνται, δεν έχουν καμία δύναμη να το αποτρέψουν…
