Με ρητορική αριστεράς ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 οδήγησε το ΠαΣοΚ σε θρίαμβο με ποσοστό 48,07%. Ήταν όμως λεηλασία, στεγνή λεηλασία των ψήφων και των συνθημάτων της αριστεράς. Το ΚΚΕ συκράτησε μετά βίας ένα ποσοστό 10,94% για να διασωθεί στην τρικομματική Βουλή που προέκυψε, ενώ το 35,88% που πήρε το δεύτερο κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, θεωρείται ιστορικό ποσοστό της δεξιάς, για πολλούς είναι και το ταβάνι της.
Από τότε “κύλησε πολύ νερό στο μύλο” της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Άλλαξαν πολλά, ενώ άλλα – μεταξύ των οποίων και σημαντικά – ξεχάστηκαν. Για τις νεότερες γενιές είναι άγνωστα. Φαίνεται όμως ότι ο λαός μπορεί να ξεχνά ή ν’ αγνοεί, η Ιστορία όμως όχι! Κι όταν “την πιάνει απ’ το ποδάρι” που λέει κι η παροιμία, παίρνει την εκδίκησή της.
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει (για κάποιους έκλεισε με τα μνημόνια) κλείνει με μία εξ ίσου στεγνή λεηλασία ψήφων, από την ανάποδη όμως αυτή τη φορά: Η αριστερά μιμήθηκε την πρακτική του ΠαΣοΚ, λεηλάτησε τις ψήφους που το είχαν κάνει κόμμα εξουσίας και – με την επωνυμία ΣΥΡΙΖΑ – πήρε η ίδια την εξουσία το 2015. Κι έτσι πλήρωσε τον “ληστή” με το ίδιο νόμισμα.
Έγινε το 1981 από το ΠαΣοΚ μία φορά, έγινε άλλη μία με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ωραία… πόσες φορές όμως θα γίνει αυτό; Άνοιξε κι έκλεισε ο ιστορικός κύκλος της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, πήγε κι ήρθε το φορτίο πάνω στο πλοίο, η ταλάντωση όμως του πλοίου δεν είναι ό,τι καλύτερο σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Διότι, τώρα, ο λαός δοκίμασε στην πράξη την αριστερή πρόταση εξουσίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, δοκίμασε στην πράξη και την κεντροαριστερή πρόταση εξουσίας (ή, αλλιώς, τον τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό) με το ΠαΣοΚ… διαλύθηκαν οι φαντασιώσεις για έναν δικαιότερο κόσμο! Απομυθοποιήθηκαν οι μεγάλες ιδέες που πενήντα χρόνια τώρα τροφοδοτούσαν (όχι μόνο την πολιτική, αλλά και) τη μουσική, τη λογοτεχνία, τις Τέχνες στο σύνολό τους. Η αριστερά και η κεντροαριστερά ομού ξέμειναν από αφήγημα…
Μετά την ήττα και του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, τα δύο κόμματα αισθάνθηκαν το τρομακτικό κενό κάτω απ’ τα πόδια τους. Και για να διασωθούν, επιδόθηκαν σε μια λεηλασία του ενός επί του άλλου. Επιχείρησαν να καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠαΣοΚ και το αντίστροφο.
Η διελκυστίνδα κράτησε πολύ, εξουθένωσε όμως και τα δύο κόμματα, μέχρι που κάποιοι πονηροί αντιλήφθηκαν ότι, στο τέλος, αυτό που ξεκίνησαν, θα καταπιεί τους ίδιους. Και τότε, έβαλαν σ’ εφαρμογή το εναλλακτικό σχέδιο: “Χέρι που δε μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το”, λέει μια παροιμία. Οπότε, “την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι”, έθεσαν ζήτημα συνεργασίας (κοινού ψηφοδελτίου, είπε ο Φάμελλος) μια συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων για να νικηθεί ο καταραμένος Μητσοτάκης.
Έλα όμως που το εγχείρημα λειτουργεί μόνο στο φαντασιακό κάποιων που δε μπορούν να ζήσουν χωρίς άσκηση εξουσίας, αφήνει ωστόσο αδιάφορη την κρίσιμη μάζα των πολιτών, εν τέλει δε, φαντάζει ως απόπειρα ομαδικής αυτοκτονίας, δεδομένου ότι καμία συνθήκη δεν ευνοεί αυτόν τον – σωτήριο για τα οφίτσια – πολιτικό στόχο.
Πρέπει, μάλλον, να το πάρουμε απόφαση: Ο κύκλος της αριστερής και της κεντροαριστερής διακυβέρνησης έχει κλείσει. Ο χώρος μπορεί να επιβιώσει μόνο με λογική… ΚΚΕ: “Είμαι εδώ για να διεκδικώ”. Ίσον, δεύτερο κόμμα εξουσίας δε μπορεί να υπάρξει αν δεν… μετακινηθεί δεξιά η Νέα Δημοκρατία αφήνοντας χώρο στο κέντρο ή – τεχνοκρατικά μιλώντας – να μείνει εκεί που είναι, για να γεννηθεί το δεύτερο κόμμα εξουσίας στα δεξιά της…
