Ισόπαλο χωρίς γκολ ήταν τελικά το αποτέλεσμα στο «ντέρμπι της Δυτικής Ελλάδας» μεταξύ ΠΑΣ και Παναιτωλικού, σε μία αναμέτρηση που είχε όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά ενός αγώνα της ελληνικής Super League. Ένα στοιχείο που σε καμία περίπτωση δεν είναι κολακευτικό διότι αντικατοπτρίζει όλη την μέτρια εικόνα και τις παθογένειες του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ένα παιχνίδι που αμέσως μετά δεν υπάρχουν λόγοι να το θυμάται κανείς, παρά μόνο ίσως για να κάνει αρνητικά σχόλια και τίποτα άλλο.
Δυστυχώς και αυτή η αναμέτρηση, δεν ξέφυγε από τον κακό μέσο όρο των αγώνων του κορυφαίου ελληνικού πρωταθλήματος. Θέαμα ελάχιστο έως ανύπαρκτο, ουσία μηδέν από τις δύο ομάδες πλην της αμυντικής τακτικής και την κυριαρχία της σκοπιμότητας και μια διαιτησία που σε καμία περίπτωση δεν ήταν δίκαια και αντικειμενική. Με λίγα λόγια η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω στην πλειοψηφία των αγώνων στη Super League και «καθρεφτίζει» την μετριότητα και την ανυποληψία που κυριαρχεί στο ποδόσφαιρο της χώρας.
Σε ένα γήπεδο με τα γνωστά προβλήματα, ευτυχώς αυτή τη φορά δεν έβρεχε, οι δύο αντίπαλοι μπήκαν στο γήπεδο με σκοπό να μην δεχτούν γκολ και φυσικά όχι για να παράγουν θέαμα μέσα από το οποίο θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το καλύτερο. Λίγος κόσμος στις κερκίδες, άλλωστε απέχουμε πολλά χρόνια ίσως δεκαετίες από τότε που γέμιζαν τα γήπεδα, με τις ομάδες να μην κάνουν τίποτα για να τους ευχαριστήσουν κι αυτούς με την εικόνα που είχαν. Συμπληρωματικά και μια διαιτησία που συμμετείχε σε όλο αυτό, συμπληρώνοντας το σκηνικό της μετριότητας. Ένα πέναλτι τουλάχιστον που δεν δόθηκε και δύο τρία σκληρά έως αντιαθλητικά μαρκαρίσματα που δεν τιμωρήθηκαν όπως έπρεπε, είναι αρκετά για να τεκμηριώσουν τα περί διαιτησίας. Δεν χρειάζονται περισσότερα γιατί τότε δεν θα είχαμε ποδόσφαιρο αλλά παρωδία.
Αλλά τι να λέμε, αυτή είναι η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου και χρειάζεται να γίνουν πολλά για να ξεφύγει από την μιζέρια. Κυρίως θα πρέπει να υπάρχει η διάθεση για να γίνει αυτό, κάτι που δεν φαίνεται ορατό στον ορίζοντα. ΠΑΣ και Παναιτωλικός βολεύτηκαν με τον βαθμό σε ένα πραγματικά αδιάφορο παιχνίδι, που άφησε αδιάφορους τους πάντες και συμβάδισε με την γενική αδιαφορία. Κανένας δεν μπορεί να είναι περήφανος γι’ αυτό και βέβαια οι ίδιες οι ομάδες. Εννοείται πως δεν είναι αυτές οι μόνες που παρουσιάζουν αυτή την εικόνα, αλλά συμβαδίζουν με τη γενική μετριότητα στο ποδόσφαιρο. Αποτελεί αφορμή για το σχόλιο όμως η μεταξύ τους αναμέτρηση, γιατί είναι δύο επαρχιακές ομάδες με μεγάλη δυναμική που θα έπρεπε να παρουσιάζουν διαφορετική εικόνα ή τουλάχιστον να προσπαθούν γι’ αυτή, γιατί έχουν να ωφεληθούν από μια πιθανή αλλαγή προς το καλύτερο στο ποδόσφαιρο.
Με αυτές τις επισημάνσεις λοιπόν πάμε παρακάτω, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή ίσως δούμε καλύτερα πράγματα. Ότι πρώτο ρόλο σε μία αναμέτρηση του κορυφαίου πρωταθλήματος θα παίζει το θέαμα, το οποίο θα συνοδεύεται από ουσία και ο κόσμος θα έχει λόγους να συρρέει ξανά μαζικά στα γήπεδα. Ότι η αξιοκρατία θα κερδίζει, ότι οι όροι θα είναι ίσοι και ότι το ποδόσφαιρο θα είναι γιορτή…
