Μια φορά κι έναν καιρό ήταν, τι ήταν, ποιος ξέρει τι ήταν… ας πούμε ότι ήταν μια κυβέρνηση που δεν πήρε αυτοδυναμία στις εκλογές και, για να μη συνεργαστεί με άλλο κόμμα, πήγε σε δεύτερη εκλογική διαδικασία μέσα σ’ ένα μήνα. Έλα όμως που και αυτή η δεύτερη εκλογική διαδικασία αποδείχτηκε άγονη. Κανένα κόμμα δε μπορούσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Άλλη λύση δεν υπήρχε από νέες εκλογές, τρίτες εκλογές μέσα σε τρεις μήνες…
Ο λαός άρχισε να εξαντλείται, η υπομονή των ψηφοφόρων επίσης, η αγορά άρχισε να παραπαίει, χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν η αβεβαιότητα για το μέλλον. Μαύρα σύννεφα είχαν μαζευτεί, ο κόσμος όλος άρχισε να παλαβώνει.
Παρά ταύτα, ούτε οι τρίτες εκλογές έβγαλαν αποτέλεσμα. Για να σχηματιστεί κυβέρνηση και να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, χρειάζονταν τέσσερα κόμματα μαζί με το πρώτο. Η αλήθεια είναι ότι το πάλεψαν πολύ για να βρουν έναν κοινό τόπο, να συμφωνήσουν σε δέκα σοβαρά ζητήματα, οι διαπραγματεύσεις όμως δεν απέδωσαν και, πλέον, η μόνη λύση, ήταν, τι άλλο… να ξαναπάνε σε εκλογές! Τέταρτες εκλογές μέσα σ’ ένα τετράμηνο. Όχι γιατί θα πετύχαιναν αυτή τη φορά να βγάλουν αυτοδύναμη ή συμμαχική κυβέρνηση, αλλά γιατί δεν ήξεραν τι άλλο ή τι καλύτερο να κάνουν…
Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βλέποντας το αδιέξοδο, κάλεσε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και τους ζήτησε να συγκροτήσουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Ούτε να το σκεφτούν δεν ήθελαν, μπροστά στο χάος όμως που τους απειλούσε, “έβαλαν νερό στο κρασί τους” και είπαν ναι.
Ποιος όμως απ’ όλους θα γινόταν πρωθυπουργός; Κανένας δεν ήθελε κανέναν. Σ’ αυτό δεν συμφωνούσε κανείς με κανέναν. Η μόνη λύση που έμενε, ήταν να βρεθεί ένα τρίτο πρόσωπο, σαν τότε που είχαν συμφωνήσει όλοι στο πρόσωπο του Τζαννή Τζαννετάκη. Γνώριζαν βέβαια πως η κυβέρνηση του Τζαννή άντεξε μόλις εκατό μέρες, από τις 2 Ιουλίου μέχρι τις 11 Οκτωβρίου 1989. Το ήξεραν, αλλά δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν…
Ποιο θα ήταν όμως το τρίτο πρόσωπο αυτή τη φορά; Ο ένας πρότεινε τον έναν, ο άλλος τον άλλο, καθένας πρότεινε τον δικό του, αλλά και πάλι κανείς δεν συμφωνούσε με κανέναν! Μέχρι τη μέρα που ο κόσμος όλος μαζεύτηκε στο Σύνταγμα έξω από τη Βουλή και σε μια διαδήλωση που όμοιά της δεν θυμόταν κανείς, ούτε ο γεροντότερος, φώναζαν κι έλεγαν ότι, αν δε βγάλουν κυβέρνηση μέχρι το βράδυ, θα εισβάλλουν στη Βουλή, δεν θα έμενε ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο. Διότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, ο λαός ήθελε κυβέρνηση κι ας όριζαν πρωθυπουργό τον Φούφουτο.
Κι εκεί που μέσα στη Βουλή έβραζαν κι έξω από τη Βουλή κόχλαζαν, έκανε τον περίπατό του στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας ο Παύλος. Χαιρέτησε έναν ανθοπώλη, αγόρασε μάλιστα κι ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα, όταν όμως πήγε να φύγει, του λέει ο ανθοπώλης: “Εσένα θέλουμε”.
Το άκουσε ένας περαστικός διαδηλωτής κι επανέλαβε δυνατά: “Εσένα θέλουμε”. Το άκουσαν κι άλλοι διαδηλωτές που επανέλαβαν: “Εσένα θέλουμε”. Δεν ήξεραν για ποιον λένε, αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε που ο κόσμος χρειαζόταν κάτι εκείνη τη στιγμή, χρειαζόταν κάποιον, χρειαζόταν τον Φούφουτο που λέγαμε…
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η φράση “εσένα θέλουμε” έγινε ιαχή. Το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος, έξω απ’ τη Βουλή, φώναζε στεντόρεια: “Εσένα θέλουμε”.
Και πριν προλάβει να πει έστω μία λέξη ο Παύλος, ένιωσε αμέτρητα χέρια να τον σηκώνουν στον αέρα, όπως οι παίκτες του Ολυμπιακού σήκωσαν τον Μεντιλίμπαρ τη μαγική εκείνη βραδιά που κέρδισαν το Conference League…
