Τι εννοούμε, επιτέλους, όταν λέμε “κέντρο”; Σε όποιον και να θέσεις το ερώτημα, δεν θα σκεφτεί πολύ για να σου απαντήσει: “Το Κέντρο είναι διασπασμένο” θα πει. Και από ποια κόμματα αποτελείται; “Από το ΠαΣοΚ, τη ΔημΑρ, το Ποτάμι, το ΚιΔηΣο και την Ένωση Κεντρώων” θα πει. Α, είναι και μερικές ακόμα “κινήσεις πολιτών” θα συμπληρώσει.
Μετά την καταβύθιση, αναποφεύκτως δε, μετά και την πολυδιάσπαση του ηγεμονεύοντος ΠαΣοΚ που τα χρόνια της μεταπολίτευσης λειτουργούσε ως “ρουφήχτρα” και κατάπινε αμάσητες όλες τις πολιτικές τάσεις και τα ρεύματα που φύονταν μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς και της παραδοσιακής αριστεράς, προέκυψε ένα άθροισμα πέντε άνοστων κομματιδίων που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης μεταξύ του Σύριζα και της Νέας Δημοκρατίας.
Από τον δημόσιο διάλογο που έχει γίνει μέχρι σήμερα για την επείγουσα ανασύσταση της “κεντροαριστεράς”, εθιστήκαμε όλοι στον ορισμό του κεντρώου χώρου ως ένα πεντάκτινο σχήμα, από το οποίο οι αναλυτές, αλλά και οι κήρυκες της δημοκρατικής αναγέννησης ζητούν συνένωση και κάθοδο στο λαό για την από κοινού ανάδειξη ενιαίου αρχηγού. Θεωρούν δε αυτονόητο ότι το αξίωμα του νέου αρχηγού θα το διεκδικήσουν και οι πέντε αρχηγοί των τωρινών σχημάτων. Η συμπλήρωση “και όποιος άλλος θέλει” δεν αφορά παρά ένα γλυκύτατο άλλοθι…
Εκεί όμως “μπουκώνει” το όλον. Γιατί όλοι ξέρουν ότι σ’ αυτή την “ανοιχτή διαδικασία” θα κερδίσει το κομματίδιο που δεν είναι τόσο μικρό, όσο είναι τα υπόλοιπα, δηλαδή το ΠαΣοΚ. Οπότε ο καθένας από τους υπόλοιπους βρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες για ν’ αποφύγει μία ολική αναβάπτιση της παράταξης στη λαϊκή κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μια νέα “πασοκοποίηση” δεν είναι επιθυμητή για κανέναν. Και μ’ ένα σωρό προφάσεις, εφαρμόζει παραπειστικά το “στρίβειν δια του αρραβώνος” μέχρι – ματαίως – να δει τι θα κάνει…
Έτσι όμως φτάνουμε πάλι στο αρχικό αδιέξοδο του μεγάλου αυτού πολιτικού χώρου που, υποτίθεται, έγινε τόσος κόπος για να λυθεί. Ο διάλογος που έχει γίνει για την κεντροαριστερά – και συνεχίζεται – είναι μοιραίο να μην οδηγεί πουθενά…
Κλειδί αυτού του διαλόγου είναι μάλλον ο εθισμός που λέγαμε: Ν’ ακούμε “κεντρώος χώρος” και το μυαλό μας να πηγαίνει αυτόματα στο ΠαΣοΚ, τη ΔημΑρ, το Ποτάμι, το ΚιΔηΣο και την Ένωση Κεντρώων. Οπότε, αν μείνει έξω από το χορό το ένα πέμπτο, όποιο κι αν είναι αυτό, το εγχείρημα των υπολοίπων θα κουτσαίνει, δεν θα δημιουργεί πολιτική υπεραξία, δεν θα μπορεί δηλαδή να πολλαπλασιάσει την ψήφο του λαού στις εκλογές, θα μπορεί μόνο να “μετράει κουκιά” στην κάλπη… “Μπαίνει ψυχή, βγαίνει ψυχή”… Άρα η απολιθωματική κατάσταση στη οποία περιήλθε το ΠαΣοΚ, θα επεκτείνεται μολυσματικά και στα υπόλοιπα.
Αλλ’ ας υποθέσουμε ότι (υπό την απειλή εξαέρωσης) θ’ ανταποκρίνονταν στην πρόκληση της Ιστορίας ΚΑΙ οι πέντε πολιτικοί αρχηγοί του “κεντρώου χώρου”. Τι θα είχαμε πάλι; Θα είχαμε άθροιση των πολιτικών θέσεων του καθενός. Άθροιση χωρίς κανέναν συνεκτικό ιστό. Καρύδια κι αμύγδαλα μαζί που δεν μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε χημική ένωση, δε μπορούν να ζυμωθούν, δε μπορούν να δεθούν ψυχικά. Τόσο οι πολιτικές θέσεις, όσο και τα πολιτικά πρόσωπα, θα συναντιούνται και θα μιλάνε όπως τα παλιά συμπεθέρια που συναντιούνταν για να κανονίσουν το θέμα της προίκας των νεονύμφων…
Όλα όμως και όλοι κούρασαν τον κόσμο ήδη. Είτε για το (δικαίως ή αδίκως) ενοχοποιημένο παρελθόν τους, είτε για την ανάδειξή τους στην απέλπιδα εξ ορισμού ανανέωση του κόμματός τους, του ενός πέμπτου δηλαδή της παράταξης.
Νέο αδιέξοδο επομένως! Που το έχουμε δει ατόφιο δηλαδή και δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει γιατί δεν…
Το πολιτικό αυτό ζήτημα μοιάζει με άλυτο γρίφο.
Μοιάζει με άλυτο γρίφο, γιατί δεν έχει γίνει ποτέ από κανέναν μία ιδεολογική εργασία που να υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις, ετικέτες και ρετσινιές, δεν έγινε ποτέ από κανέναν μία υπέρβαση των ιδεών που χρεοκόπησαν. Αντιθέτως: Μιλώντας για αναβίωση της κεντροαριστεράς ή για “προοδευτικό πρόσημο”, δηλώνουν άπαντες, χωρίς καμία εξαίρεση, την προσήλωσή τους σε κομματικές αρχές και ιδεολογικές αξίες που δεν ισχύουν πια.
Και δεν έγινε, γιατί οι παλιές ιδεολογικές μήτρες “βρώμισαν”. Τι περιεχόμενο δίνει κανείς σήμερα στην “αριστερά” ή στην “κεντροαριστερά”; Μπορεί να δώσει ορισμό; Όχι. Δε μπορεί. Άρα…γιατί επιμένει;
Επιμένει γιατί… κάτι πρέπει να πει… επιμένει γιατί… δεν έχει τίποτα καλύτερο να πει…
Με απλά λόγια: Εάν ο μεταξύ του Σύριζα και της Νέας Δημοκρατίας χώρος θέλει να βρει την υγειά του, καλά θα κάνει να επεξεργαστεί τις σύγχρονες πολιτικές θέσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Πρακτικά, έξυπνα, καθαρά, ξάστερα. Μα προπαντός γενναία. Νισάφι πια με τις αυτοκριτικές. Μουχλιάσαμε αδερφέ με τις αυτοκριτικές…
Κι αυτό το εννοιολογικό άλμα να το κάνει πρωτογενώς. Με ακαπέλωτη συμμετοχή του σκεπτόμενου πολίτη.
Τα “βαριά πεπόνια” που διασώθηκαν από την κρεατομηχανή της μνημονιακής χούντας και στέκουν ακόμα όρθια στη Βουλή ή στα κομματικά τους Γραφεία, αντί να ψάχνουν τρόπους πολιτικής επιβίωσης κατά την “επόμενη μέρα”, έχοντας κατά νου επετηρίδες και πυραμίδες, καλά θα κάνουν να μπουν στην ουρά, όπως όλοι όσοι πονούν αυτόν τον τόπο και δεν γουστάρουν “να πάνε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι”…
Εν ολίγοις, αυτό που χρειάζεται ο κεντρώος χώρος, είναι απλό: Να δούμε από την αρχή σε μηδενική βάση τις πολιτικές ιδέες που αντικρούουν πειστικά τόσο τις φαντασιώσεις του Σύριζα από τη μια, όσο και τις αχρωμίες ή τις αοσμίες της Νέας Δημοκρατίας από την άλλη, για να μη φτάσει κανείς – μετά την επικείμενη πτώση του Σύριζα – να πιαστεί μέση με μέση με τις ιδέες του κ. Μιχαλολιάκου ή του κ. Σώρρα, τους οποίους – στο όνομα της Δημοκρατίας βεβαίως – πρέπει να σέβεται ως εκλεγμένους από το λαό…
