Η Κατίνα θυμάται μια επίσκεψή της στην Επιθεώρηση Εργασίας για ένα χαρτί. Ήταν τότε που στις Δημόσιες Υπηρεσίες εργάζονταν πολλοί με προγράμματα Stage. Μπαίνει στα γραφεία, ετοιμάζει μια υπάλληλος το χαρτί που ζήτησε η Κατίνα και πάει στο βάθος να πάρει υπογραφή της Προϊσταμένης. Δεξιά της, ένα μακρύ οβάλ γραφείο. Γύρω – γύρω κάθονταν καμιά δεκαριά νέοι και νέες. Είχαν πιάσει κουβεντούλα. Άλλοι έστελναν μηνύματα με το κινητό, έπιναν καφέ.
– Με συγχωρείτε κυρία μου, τι είναι όλοι αυτοί;
Ρώτησε την προϊσταμένη η Κατίνα.
– Είναι τα παιδιά του προγράμματος Stage.
– Και… Ποιο είναι το αντικείμενο της εργασίας τους;
– Όπως βλέπετε, κανένα. Σκεφτείτε ότι τώρα η νέα Κυβέρνηση μας ζητάει να παίρνουμε παρουσίες, γιατί κάποιοι δεν έρχονται καθόλου.
– Μα… δεν υπάρχει ντροπή; Εγώ στη θέση τους θα καθόμουν σπίτι μου ή αν αποδεχόμουν τη θέση θα ζητούσα να κάνω μια δουλειά. Αλλά έτσι στα χαζά… να τους βλέπει και ο κόσμος… είναι πρόκληση.
– Αυτό λέτε εσείς; Εδώ μου ζήτησε το λόγο μια κοπέλα γιατί τη σημειώνω απούσα. Της είπα ότι αυτή είναι η δουλειά μου και αφού απουσιάζει, τι να κάνω; Μου είπε λοιπόν: «Να κάνεις ό,τι θέλεις, γιατί εγώ δουλεύω αλλού και δε μπορώ να έρχομαι στην υπηρεσία». Της είπα τότε να παραιτηθεί. Και είπε: «Γιατί να χάσω τα χρήματα;».
Η Κατίνα δεν πίστευε στ’ αυτιά της.
– Μα, κυρία Προϊσταμένη, νέα παιδιά, δεν βράζει το αίμα τους; Πώς μπορούν σ’ αυτή την αδράνεια;
– Όπως βλέπετε, μπορούν, θα πάρουν τα χρήματά τους, θα δηλώνουν και προϋπηρεσία!
