Στις μέρες μας διεξάγεται η πιο αστόχαστη συζήτηση για την πολιτική
Τι αντιπροσωπεύει άραγε η θεωρία του σοσιαλισμού στις μέρες μας; Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έχτιζε το ΠαΣοΚ, το θεμελίωσε πάνω στον «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό» ή, αλλιώς, τον «Τρίτο Δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Ο οποίος φυσικά απέτυχε. Απέτυχε οικτρά. Λοιπόν; Μιας και απέτυχε ο Τρίτος Δρόμος προς τον Σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί επιμένουν σήμερα στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα τα στελέχη του;
Το καθημαγμένο ΠαΣοΚ του 2014 επιμένει στον όρο ΠΑΣΟΚ, επειδή κανείς δεν… θυμάται, ότι αποτελεί ακρωνύμιο των λέξεων «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα». Το «κανείς δεν θυμάται» έχει και άλλη ανάγνωση: Κανείς σήμερα δεν δηλώνει σοσιαλιστής. Λέει «δημοκράτης», αλλά όχι «σοσιαλιστής». Δεν θέλει να πει ούτε καν τη λέξη «αριστερός», ακόμα και όταν ψηφίζει τον Σύριζα… Που σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός, όπως τουλάχιστον τον ξέραμε σε όλες τις εκδοχές του, δεν έχει τίποτα να πει σήμερα σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον στους νέους… Το ίδιο ισχύει και για την αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της επίσης!
Είναι τόσο μακρινή πια η εποχή που (με ποσοστό 27%) θα μπορούσαμε να πούμε «η αριστερά είναι προ των πυλών της εξουσίας»! Σήμερα λέμε «ο Σύριζα είναι προ των πυλών της εξουσίας» και το λέμε γιατί ξεχνάμε ότι «ΣΥΡΙΖΑ» είναι ακρωνύμιο επίσης των λέξεων «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Όπως και «ΠΑΣΟΚ» έτσι και «ΣΥΡΙΖΑ» το προφέρουμε όμως μασάμε μια τσίχλα. Η επωνυμία του ενός ή του άλλου κόμματος δεν βρίσκει αντίκρισμα στο περιεχόμενο που δηλώνεται ως σοσιαλισμός ή ως αριστερά!
Έχουν ξεφτίσει οι έννοιες; Μπορεί! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Είναι ότι ο σοσιαλισμός ή ο τρίτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό του Παπανδρέου ή ο τέταρτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό του Τσίπρα, είναι ότι η αριστερά του Κουβέλη ή του Λαφαζάνη, είναι ότι σοσιαλισμός και αριστερά μαζί δεν έχουν κανένα νόημα, καμία ουσία, καμία νοστιμιά, δεν δηλώνουν καμία θεωρία. Δηλώνουν μόνο μία συνδικαλιστική πρακτική. Αυτό και μόνο. Τίποτε άλλο. Η παλιά συμμαχία των σοσιαλιστών και των αριστερών με τους συνδικαλιστές απέδωσε σήμερα μία νέα πράξη που έχει να κάνει πολύ με την συνδικαλιστική λογική, καθόλου όμως με το ενδιαφέρον για όλες εκείνες τις ιδέες που απασχολούσαν παλιά τους σοσιαλιστές, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους επαναστάτες, τους ριζοσπάστες, τους μεταρρυθμιστές, τους αμφισβητίες…
Τόσος είναι ο ξεπεσμός, που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς…
Λοιπόν, η συζήτηση για ανασύσταση της κεντροαριστεράς είναι μία πρακτική κενή περιεχομένου! Το ίδιο ισχύει και για την «κυβερνώσα αριστερά» που οραματίζονται κάποιοι.
Ίσον: Κανένας υποχώρος στο σπαρασσόμενο αντιδεξιό στρατόπεδο δεν έχει κατανοήσει εδώ στην Ελλάδα ότι οι μεγάλες ιδέες που κίνησαν και συγκίνησαν τον κόσμο κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, έχουν χρεοκοπήσει και κατέρρευσαν με πάταγο, έγιναν συντρίμμια και θρύψαλα! Η επιμονή σε σοσιαλισμούς κάθε τύπου, σε δημοκρατικά ή προοδευτικά ή αριστερά πρόσημα, η εμμονή δηλαδή σε ετικέτες και σύμβολα του απερχόμενου παρελθόντος, ακόμη και του προσωπικού παρελθόντος του καθενός, αποτελεί σήμερα την πιο ακραία συντήρηση. Η οποία, με τη σειρά της, αποτελεί αναμφίβολα «ταξικό εχθρό» της νεολαίας.
Αυτό το πράμα που λέγεται «σοσιαλισμός», «αριστερά», «προοδευτικές δυνάμεις», «δημοκρατικές δυνάμεις», «δημοκρατική παράταξη» και δε συμμαζεύεται, είναι λέξεις κενές περιεχομένου. Όσο και να τις μηρυκάζουν οι 40+, στο τέλος και σύντομα θα μείνουν η στάχτη κι ο κουρνιαχτός.
Και μην πείτε, σύντροφοι, τι θα βάλουμε στη θέση σας. Ο κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς εσάς!
