Ο Θανάσης παντρεύτηκε. Όμως κέρδιζε λίγα χρήματα από τη δουλειά του και το ζευγάρι αποφάσισε να μείνει στο πατρικό.
Δεν άργησαν όμως να παρουσιαστούν προβλήματα. Η γυναίκα του Θανάση κάθε βράδυ του παραπονιόταν για τη μάνα του.
Το ίδιο κι εκείνη. Έκανε παράπονα στο Θανάση για τη γυναίκα του.
Αυτός κρατούσε ισορροπίες, αλλά το πρόβλημα μεγάλωνε. Ποια απ’ τις δυο να πιστέψει;
Ένα πρωί έφυγε για τη δουλειά. Κρύφτηκε κάπου κοντά και κρυφά γύρισε σε μέρος που μπορούσε να βλέπει, χωρίς να τον βλέπουν.
Δεν άργησαν να πιαστούν οι δυο γυναίκες.
Η μάνα άρχισε να επικρίνει τη νύφη της σε ό,τι και αν έκανε. Εκείνη «έδινε τόπο στην οργή», αλλά η μάνα ήταν επιθετική, δεν υποχωρούσε.
Καθόταν ο Θανάσης και παρακολουθούσε μέχρι να βγάλει συμπέρασμα. Και τότε, βγαίνει ξαφνικά μπροστά τους…
Οι δυο γυναίκες πάγωσαν, όταν τον είδαν.
– Τι θες εδώ παιδί μου, δεν πήγες στη δουλειά;
Ο Θανάσης δεν απαντά στην ερώτηση της μάνας του. Στρέφεται στη γυναίκα του και της λέει:
– Μάζεψε τα πράγματά μας, φεύγουμε….
Μετά γύρισε προς τη μάνα του:
– Άκου μάνα, εγώ αυτή τη γυναίκα την πήρα για να ζήσω μαζί της και να κάνω οικογένεια, εσύ δεν τη θέλεις, όπως κατάλαβα.
Δεν είπε κουβέντα η μάνα, δεν της το επέτρεψε ο Θανάσης.
Πήραν μια μικρή βαλίτσα με τα ρούχα τους. Έφυγαν απ’ το χωριό. Πήγαν στην Πάτρα.
Γύρισαν πίσω μετά από πολλά χρόνια. Όταν πέθαναν οι γονείς και ο Θανάσης πήρε σύνταξη.
