Βρισκόμαστε στα μισά του πρωταθλήματος της Superleague και η κατάσταση δεν είναι και τόσο ευνοϊκή για τον Παναιτωλικό, σε σχέση πάντα με τους στόχους και τις προσδοκίες που είχαν τεθεί κατά το ξεκίνημά του. Η ομάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάτω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα, δείχνει ανήμπορη να διεκδικήσει είσοδο στην πρώτη πεντάδα ή έστω στην εξάδα και δεν πείθει αγωνιστικά ότι έχει πλέον δυνατότητες να το κάνει. Το παρήγορο σε αυτό το σκηνικό είναι πως υπάρχει ακόμη μπροστά μισό πρωτάθλημα, χρόνος αρκετός για να διορθωθούν πράγματα και να διεκδικήσει κάτι πιο καλό.
Μετά και την νέα ήττα στο Αγρίνιο από τον Πανιώνιο, ο στόχος πλασαρίσματος στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας που σημαίνει συμμετοχή στα play off ή στην εξάδα που σημαίνει καλύτερη θέση από ποτέ, αποτελεί μάλλον άπιαστο όνειρο για τον Παναιτωλικό. Ουσιαστικά πλέον ο στόχος είναι ένα καλό πλασάρισμα στην βαθμολογία, που μεταφράζεται στην ασφαλή παραμονή και στην απαλοιφή των όποιων κακών εντυπώσεων έχει αφήσει, τουλάχιστον από εδώ και πέρα. Επίσης μια και διανύουμε μεταγραφική περίοδο, θα μπορούσε να γίνει λόγος και για ενίσχυση τέτοια που να προσθέτει σε ποιότητα, αλλά και ταυτόχρονα με προοπτική για την επόμενη σεζόν, όπου θα έχει ξανά την ευκαιρία να παλέψει για την υπέρβαση σε σχέση με ότι έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Συνεπώς δύο είναι τα κύρια μέτωπα στα οποία μπορεί να εστιαστεί για το υπόλοιπο της σεζόν, η προσπάθεια των ανθρώπων της ομάδας.
Το πρώτο είναι η αναζήτηση τέτοιας ταυτότητας στον αγωνιστικό τομέα, που να επιτρέπει ένα πιο πειστικό αγωνιστικό πρόσωπο. Ένα αγωνιστικό πρόσωπο που δεν θα στηρίζεται μόνο στο αμυντικό κομμάτι , αλλά και στη δημιουργία παιχνιδιού και στην αποτελεσματικότητα στον επιθετικό τομέα. Ένα πρόσωπο που να επιτρέπει στην ομάδα να παίρνει αποτελέσματα από αντιπάλους με τους ίδιους υποτιθέμενους στόχους και να μην υστερεί απέναντι σε αυτούς. Ένα στοιχείο που μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί καθοριστικό για την πορεία της. Όταν περνούν με νίκες μέσα από το Αγρίνιο η Ξάνθη, ο Πανιώνιος και ο ΠΑΣ Γιάννινα, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρχουν υψηλοί στόχοι και να γίνεται λόγος για διάκριση. Ειδικά όταν οι συγκεκριμένες ομάδες πείθουν ότι τις δικαιούνται αυτές τις νίκες.
Το δεύτερο μέτωπο είναι σαφώς το μεταγραφικό, όπου πρέπει να γίνει προσπάθεια να έρθουν ποιοτικοί παίκτες που θα προσθέσουν σε δυναμική και θα είναι σαφώς καλύτεροι από αυτούς που έφυγαν. Εδώ βέβαια συνυπάρχει το ρίσκο και ο αυξημένος βαθμός δυσκολίας που έχει η συγκεκριμένη μεταγραφική περίοδος μεσούσης της σεζόν, όμως η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση και είναι κάτι παραπάνω από εμφανές αυτό. Ανεξάρτητα αν η ενίσχυση θα έρθει από την εγχώρια αγορά ή το εξωτερικό (μεγάλη συζήτηση και αυτή), θα πρέπει οι παίκτες που θα έρθουν να είναι προσωπικότητες τέτοιες που να μπορούν να την ανεβάσουν επίπεδο. Με όποιο κόστος μπορεί να συνεπάγεται αυτό…
Άρα, από τη μία υπάρχει ο χρόνος για να διορθωθούν πράγματα και να αλλάξει προς το καλύτερο πρόσωπο η ομάδα στο υπόλοιπο της σεζόν, από την άλλη πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα για να το κατορθώσει. Αν δεν γίνουν αυτά, μάλλον στα ίδια «ρηχά νερά» θα κινηθεί και στη συνέχεια και στο μέλλον.
