Απολαμβάνουμε ακόμα την ελευθερία ν’ αποκαλούμε την κυβέρνηση “παρέα φαντασμένων” και να μη μας φυλακίζουν. Είναι ό,τι μας απέμεινε από τη Δημοκρατία. Σε λίγο θα χαθεί κι αυτό, καθώς χάθηκαν τ’ άλλα.
Παρακολουθούμε άπραγοι να ξηλώνεται η χώρα, να φθίνουν οι θεσμοί, να καταρρέουν με πάταγο οι επιχειρήσεις, απότιστο να μαραζώνει το περιβόλι της ζωής.
Τι άλλο τάχα θα έπρεπε να έχει συμβεί για ν’ ανησυχήσουμε;
Από πού έρχεται και πού πάει αυτή η απίστευτη μακαριότητα του λαού που διασκεδάζει την “ανησυχία” του στις γεμάτες από κόσμο καφετέριες;
Ποιος φιλοτέχνησε μια τόσο φωναχτή απάθεια για τα κοινά, ποιος τη φύτεψε στο μυαλό της νεολαίας… δε μπορεί να είναι αρκετή τούτη εδώ η ρηχή εξήγηση ότι απογοητεύτηκε από την πολιτική και γι’ αυτό τη μουντζώνει…
Ας εξηγήσει κάποιος… πώς γίνεται να δίνει ένα χαρτζιλίκι ο πρωθυπουργός στους χαμηλοσυνταξιούχους και να μειώνεται η δημοσκοπική ψαλίδα του με τον πολιτικό αντίπαλο στις οκτώ από τις δεκαπέντε μονάδες….
Για πρώτη φορά στην ιστορία του Τύπου, από την εποχή του Γουτεμβέργιου μέχρι σήμερα (παγκόσμια, όχι στην Ελλάδα μονάχα) είναι τόσο αισθητή η απουσία της “τέταρτης εξουσίας” που εκπροσωπείται από τους δημοσιογράφους. Το στίγμα της κοινωνίας ποτέ δεν το έδιναν μόνο οι διανοούμενοι, τουλάχιστον όχι μόνοι τους, το έδιναν και οι δημοσιογράφοι, κυρίως αυτοί. Η Νομοθετική, η Δικαστική και η Εκτελεστική εξουσία, χωρίς την εξουσία του Τύπου, έχασαν τον ιστό που συνδέονταν κάποτε μεταξύ τους, οι τρεις εξουσίες έγιναν ένα κουβάρι, μπήκε μολυσματικά η μία μέσα στην άλλη, καταργήθηκε η διάκριση του Μοντεσκιέ, ο Τύπος, ο καταλύτης τους, πνέει τα λοίσθια, έσβησε, πάει, θέμα χρόνου είναι πια η ταφή, μαζί του όμως η τρισυπόστατη Δημοκρατία ξέπεσε, τώρα είναι πια ένα σίχαμα για τα σκουπίδια.
Η Δημοκρατία χάνει κάθε μέρα έναν κεντρικό ή περιφερειακό της πυλώνα. Στο τέλος της μακράς διαδικασίας που άρχισε και ξεδιπλώνεται ανεπαισθήτως, θα γίνει ένα μαλάκιο με πολλά πλοκάμια, χωρίς κανένα σκελετό.
Τέτοια φαινόμενα δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση. Έχουν όμως ένα βέβαιο συμπέρασμα: Ο λαός είναι έτοιμος να υποδεχτεί όποια δικτατορία του κάτσει. Μόνο τότε θα βγει στους δρόμους. Όχι για να διαμαρτυρηθεί, όχι να διαδηλώσει, ούτε ν’ αντισταθεί. Αλλά για να πανηγυρίσει την κατάλυση μιας Δημοκρατίας, την οποία ήδη βιώνει ως τυραννία.
Οι δικτατορίες δεν επιβλήθηκαν πάντα διά των όπλων, δεν ήταν εξ ορισμού στρατιωτικές, οι περισσότερες ήταν πολιτικές δικτατορίες. Ο Ερντογάν στην γείτονα χώρα πήρε την εξουσία με εκλογές. Λοιπόν, οι περισσότερες εξ αυτών επικράτησαν διά της ψήφου, ήταν απόφαση του λαού να κυβερνήσουν, η δε νομιποποίηση της εξουσίας τους έγινε πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας. Μόνο που, όταν ο λαός αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή το λάθος, είναι πλέον αργά. Για να διώξει το τσιμπούρι που έκατσε στο σβέρκο του, πρέπει να κόψει το λαιμό του.
Δεν υπάρχει δύναμη να ρίξει τον Τσίπρα σήμερα. Ο Τύπος που κάποτε “ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις”, δε μπορεί. Τα συνδικάτα δεν θέλουν. Γιατί να θέλουν; Η αντιπολίτευση κρατάει δυνάμεις για ν’ αποφύγει τη φθορά. Δεν θέλει να πάθει ό,τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση. Ο λαός μένει απρόσκλητος και, γι’ αυτό, ανενεργός. Ποιος θα κάνει φασαρία για ν’ ανησυχήσουν τα φραπόγαλα; Ο Φούφουτος;
Κι έτσι καθόμαστε στον ίσκιο του ο καθένας για να περάσει το κάμα. Μέσα στον καύσωνα και δεν σηκώνεται κανείς να φέρει έστω ένα ποτήρι νερό… Δεν υπολογίζει κανείς ότι στο τέλος της μέρας θα πεθάνουμε όλοι από αφυδάτωση.
Ο Τσίπρας θα πέσει όταν στεγνώσει το Ταμείο. Πόσο θα πάρει αυτό, άγνωστο. Το τίμημα της εξουσίας του είναι απίστευτα βαρύ. Κάθε μέρα που περνάει με αυτόν στο τιμόνι, γίνεται ακόμα βαρύτερο…
Κατά τ’ άλλα, καλή χρονιά. Το 2017 με υγεία και ευτυχία.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρακαλώ να ΜΗ γίνει ξανά το ερώτημα “και ποιος να έρθει, αν φύγει ο Τσίπρας”. Αυτή η σοφιστεία που πήρε τόσο μεγάλη έκταση πια, είναι μία ακόμα απάτη…
