Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελου στην ηγεσία την Κυριακή 24 Νοεμβρίου γυρίζει σελίδα στο κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τελείωσε, ούτε χρειαζόταν, δε χρειάζεται να τελειώσει. Αν έπρεπε να τελειώσει κάτι εδώ και καιρό, ήταν η Σχολή Σκέψης, η θεωρία και η πράξη του ΣΥΡΙΖΑ, η ουτοπική αντίληψη ότι μπορεί να γίνει σύστημα ο αντισυστημικός λόγος.
Το ίδιο ισχύει και για τα Συριζογενή κόμματα: Τη Νέα Αριστερά, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΜέΡΑ25, αλλά και το νεοσύστατο Κίνημα Δημοκρατίας. Το ίδιο θα ισχύσει και για το άλλο μισό του ΣΥΡΙΖΑ που – με συνθήματα του 2012 – εκπροσωπείται πλέον από τον Παύλο Πολάκη, έτοιμο ν’ αμφισβητήσει σε επόμενο χρόνο τον άλλο μισό ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπείται από τον Σωκράτη Φάμελο.
Πλέον, αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και μέχρι τις παρυφές του ΚΚΕ, υπάρχει ένας γαλαξίας επτά κομμάτων, η διαμόρφωση του οποίου δεν έχει τελειώσει ακόμα: ΠαΣοΚ, με ηγέτη τον Νίκο Ανδρουλάκη. ΣΥΡΙΖΑ Α΄, με ηγέτη τον Σωκράτη Φάμελο. ΣΥΡΙΖΑ Β΄, με ηγέτη τον Παύλο Πολάκη. Νέα Αριστερά, με ηγέτη τον Αλέξη Χαρίτση. Πλεύση Ελευθερίας, με ηγέτιδα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. ΜέΡΑ25, με ηγέτη τον Γιάνη Βαρουφάκη (με ένα ν). Κίνημα Δημοκρατίας, με ηγέτη τον Στέφανο Κασσελάκη.
Ο Χρήστος Σπίρτζης δεν ήταν ο μόνος το βράδυ της Κυριακής, αμέσως μετά το αποτέλεσμα της Συριζαϊκής κάλπης, που επανέφερε την ιδέα για “συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων” με σκοπό την ανατροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές. Το είπαν κι άλλοι.
Όσοι το λένε αυτό και όσοι “το παλεύουν”, έχουν κατά νου ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας – μετά την ήττα και τη συνακόλουθη παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2023 – περιμένει το κάλεσμα της Ιστορίας για να επανέλθει στο προσκήνιο και να θέσει υπό την ηγεσία του ολόκληρο τον χώρο της κεντροαριστεράς.
Πώς θα γίνει αυτό, δε λένε, δεν το λένε ακόμα. Λένε όμως ότι την συμμαχία των κομμάτων του χώρου επιτάσσει ο πολιτικός ρεαλισμός. Πράγματι, τα κόμματα που αναφέραμε πιο πάνω, στις δημοσκοπήσεις, έχουν αθροιστικό ποσοστό 40%. Ίσον, ανατροπή Νέας Δημοκρατίας, άρα κυβέρνηση. Αριθμητικά, ναι, αυτό παραμπέμπει στον πολιτικό ρεαλισμό που επικαλούνται. Πώς μπορεί να γίνει όμως στην πράξη;
Μπορεί να γίνει με ενιαίο ψηφοδέλτιο, λέει, όπου κάθε κόμμα της Συμμαχίας θα εντάξει αναλογικά τους δικούς του υποψηφίους. Πριν κι απ’ αυτό, θα συμφωνηθεί το προεκλογικό πρόγραμμα, όπου τα κόμματα θα διατυπώσουν τις πολιτικές θέσεις τους, εκείνες στις οποίες συμφωνούν όλες οι πλευρές. Θέσεις στις οποίες δεν συμφωνούν όλοι, θα μείνουν απέξω, δεδομένου ότι τα κόμματα δεν θα διαλυθούν, κανένα δεν θ’ αφομοιώσει κανένα, όλα θα διατηρήσουν την αυτονομία τους.
Υπάρχει βέβαια μια λεπτομέρεια: Ποιος θα ηγηθεί; Και σ’ αυτό όμως υπάρχει απάντηση: Τα κόμματα που θα συμμετέχουν, θα οργανώσουν κοινή εκλογική διαδικασία, ώστε ν’ αναδειχτεί ο άμεσα πρωθυπουργίσιμος αρχηγός. Τον έχουν έτοιμο και λέγεται Αλέξης Τσίπρας.
Είναι η στιγμή που ο πολιτικός ρεαλισμός μετατρέπεται σε ουτοπία. Διότι: Όσο ρεαλιστικός είναι ο στόχος να συμπράξουν επτά κόμματα, τόσο ουτοπικός είναι ο στόχος να βρεθεί πρωθυπουργίσιμος αρχηγός για να εφαρμόσει την συμφωνημένη αρχή ότι θα λειτουργεί ως φορέας των κοινών επιδιώξεων, χωρίς να βάζει στην ούγια την προσωπική του σφραγίδα. Ιδίως αν αυτός ο αρχηγός λέγεται Αλέξης Τσίπρας.
Υπάρχει ακόμα μια λεπτομέρεια: Ζητούμενο της αληθινής Δημοκρατίας δεν είναι η αναζήτηση του χαρισματικού ηγέτη, αλλά η διατύπωση των θεμελιωδών κοινών αρχών που δεν χρειάζονται χαρισματικό ηγέτη για να ισχύουν.
