Λένε: Να έρθουν επενδυτές, να βάλουν λεφτά, να στήσουν επιχειρήσεις, να βρει ο κόσμος δουλειά, ν’ αντιμετωπιστεί ο εφιάλτης της ανεργίας.
Όλοι περιμένουν τις επενδύσεις. Πολίτες και πολιτικοί. Χρόνια τώρα γράφουμε: Οι επενδύσεις δεν θα έρθουν σ’ ένα έρημο τοπίο.
Αλήθεια είναι επίσης ότι: Επιχείρηση χωρίς κεφάλαιο δε γίνεται. Και η ατομική επιχείρηση δεν είναι η καλύτερη επιλογή, το “μαγαζάκι” δεν δίνει πια μεροκάματο. Το κόστος της μικρής επιχείρησης είναι πάντα μεγαλύτερο από το τζίρο της.
Λεφτά δεν υπάρχουν για επενδύσεις, οι ξένοι επενδυτές δεν θα έρθουν, αλλά και να έρθουν, θα πάνε στα τουριστικά μέρη, θα εισάγουν τρόφιμα απ’ αλλού και θ’ απασχολούν φτηνούς αλλοδαπούς. Η οικογενειακή επιχείρηση κοστίζει περισσότερο από την αξία που παράγει. Θέσεις εργασίας στο Δημόσιο δεν υπάρχουν και, όσες θα υπάρχουν στο μέλλον, θα έχουν μισθό “τρεις κι εξήντα”, χώρια που δεν θα είναι μόνιμες.
Αν έχουμε μία και μόνη λύση, την αρπάζουμε απ’ τα μαλλιά. Υπάρχει;
Ναι, υπάρχει! Την έχουμε γράψει: “Να μαζευτούν κατά τόπους όσοι έχουν στην ιδιοκτησία τους τουλάχιστον ένα στρέμμα γης, ούτε στρέμμα, έστω τριακόσια τετραγωνικά μέτρα εύφορης γης, όσοι θέλουν να φυτέψουν ή να σπείρουν κάτι σ’ αυτή τη μικρή γη. Να μη φτιάξουν Συνεταιρισμό, αλλ’ Ανώνυμη Εταιρεία”.
Το γράψαμε κι αλλιώς: “Οι παραγωγοί πρέπει να συστήσουν μόνοι τους Ανώνυμες Παραγωγικές – Εμπορικές Εταιρείες (όχι συνεταιρισμούς) για να εξάγουν τα (ποιοτικά και τυποποιημένα) προϊόντα τους στο εξωτερικό, ν’ αναστήσουμε το παράγειν και το επιχειρείν με νύχια και δόντια. Να γίνει κατά τόπους αυτό. Για ν’ αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε προϊόντος, σε κάθε γεωγραφική και παραγωγική ενότητα που μπορεί να έχει μία επωνυμία, π.χ. Αιτωλικά προϊόντα. Όχι μαζικά, όχι χύμα. Τα Αιτωλικά προϊόντα εδώ, τ’ Ακαρνανικά προϊόντα εκεί. Με τη συνοδεία της Ιστορίας. Όχι μόνα τους, όχι ξεκρέμαστα”.
Ξεμάθαμε όμως από δουλειά και από διάλογο. Καθεύδουμε. Ε, δε γίνεται έτσι!
