Η είδηση πρώτα: 21 λογοτεχνικά βιβλία επέλεξε το Υπουργείο Παιδείας για να διανεμηθούν στα Δημοτικά, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας, όχι μόνο στην έντυπη μορφή τους, αλλά και σε ηχητική (audiobooks). Επιπλέον, το Υπουργείο συμφώνησε ήδη με σπουδαίους καλλιτέχνες για να ηχογραφηθούν αυτά τα βιβλία, ώστε να μπορούν οι μαθητές να τ’ ακούνε και στο σπίτι.
Η επιλογή των 21 λογοτεχνικών βιβλίων – σύμφωνα πάντα με τον Υπουργό Παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη – έγινε με κριτήριο ότι δεν έχουν πια πνευματικά δικαιώματα, γεγονός που θα επιβράδυνε την εφαρμογή του μέτρου πέραν της τριετίας λόγω των διαγωνισμών ή άλλων γραφειοκρατικών ενεργειών που απαιτούνται και θα έπρεπε να γίνουν. Γι’ αυτό και το νεότερο από τα 21 βιβλία της πρώτης αυτής λίστας, το “ζητείται ελπίς” του Αντώνη Σαμαράκη, γράφηκε το 1954.
“Για πρώτη φορά μπαίνει πλήρες βιβλίο στα σχολεία”, εξήγησε ο Υπουργός. “Θα δίνονται ένα με δύο βιβλία σε κάθε παιδί κάθε χρόνο, θα υπάρχει και η Σχολική Βιβλιοθήκη, όπου θα διαλέγει το παιδί”.
Ο Υπουργός Παιδείας αποφάσισε την έγκριση προμήθειας, εκτύπωσης και διάθεσης των λογοτεχνικών βιβλίων στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας για τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για το σχολικό έτος 2024 – 2025. Η προμήθεια θα γίνει από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.
Η δαπάνη εκτύπωσης και διάθεσης των βιβλίων θα βαρύνει τον προϋπολογισμό του «Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων “Διόφαντος” (Ι.Τ.Υ.Ε.), το οποίο προβαίνει στις αναγκαίες ενέργειες, ώστε η διανομή των βιβλίων να πραγματοποιηθεί τον Φεβρουάριο του 2025.
Αυτά είναι τα καλά νέα! Καλά για τη γλώσσα, καλά για την επαφή των παιδιών με την λογοτεχνία, καλά για την ίδια τη λογοτεχνία. Με την αποφοίτησή τους από το Λύκειο τα παιδιά θα έχουν στο σπίτι τους τον πυρήνα μιας λογοτεχνικής βιβλιοθήκης. Με δική τους επιλογή θα μπορούν μετά να κάνουν τη δική τους λογοτεχνική βιβλιοθήκη, σύμφωνη με τα δικά τους γούστα.
Ανάμεσα στα 21 λογοτεχνικά βιβλία που θα δοθούν στα παιδιά, είναι: Οι μύθοι του Αισώπου και “το παραμύθι χωρίς όνομα” της Πηνελόπης Δέλτα για το Δημοτικό. “Τα λόγια της πλώρης” του Ανδρέα Καρκαβίτσα και το “Ζητείται Ελπίς” του Αντώνη Σαμαράκη για το Γυμνάσιο. “Τα ρόδινα ακρογιάλια” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και “το αμάρτημα της μητρός μου” του Γεωργίου Βιζυηνού για το Λύκειο. Αριστουργήματα όλα.
Το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά, σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής τους ζωής, δεν είχαν μέχρι τώρα ολοκληρωμένη επαφή με το σώμα της λογοτεχνίας. Στο σχετικό μάθημα διδάσκονταν αποσπάσματα λογοτεχνικών έργων, με αποτέλεσμα ο μαθητής να μην έχει ποτέ μια σφαιρική αντίληψη της σκέψης ή της αίσθησης ενός συγγραφέα. Εύκολα συνάγεται από αυτό ότι ο μαθητής τελείωνε το Λύκειο, πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, λογοτεχνικά όμως ήταν ανάπηρος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά των ενηλίκων που διαβάζουν σήμερα λογοτεχνία, φτάνουν – δε φτάνουν το 10% του πληθυσμού! Υπό μία έννοια το αποκαρδιωτικό αυτό ποσοστό δείχνει τη “σφαγή” που γινόταν εντός του Σχολείου…
Προφανώς ο “Νόμος Πιερρακάκη” δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα που έχουν καταγραφεί και αφορούν ευθέως την αισθητική των νέων – μην ξεχνάμε δε – των αυριανών πολιτών. Η μαθητική λογοτεχνική βιβλιοθήκη όμως που δρομολογήθηκε, είναι σίγουρα στην σωστή κατεύθυνση. Μπορούμε συνεπώς να ευελπιστούμε ότι ένα τέτοιο μέτρο θα γίνει ακόμα πιο ευρύ στο άμεσο μέλλον, έχουμε τώρα δικαίωμα να προσδοκούμε ότι τα γραφειοκρατικά προβλήματα θα λυθούν, οπότε στην σχετική λίστα του Υπουργείου θα μπορούν να ενταχθούν και αριστουργήματα της νεότερης λογοτεχνικής παραγωγής…
