Όσο και να στύβουν τις κεφάλες τους στα κομματικά επιτελεία οι επικοινωνιολόγοι, τίποτα δε μπορεί να γίνει στο χώρο που ορίζεται ως κεντροαριστερά, τίποτα, χωρίς την πολιτική συμμετοχή των φίλα προσκείμενων πολιτών. Γιατί συμμετοχή δεν σημαίνει μόνο ψήφος στην κομματική κάλπη.
Όταν το καράβι του ΠαΣοΚ άρχισε να βουλιάζει, δεν θέλουμε να πούμε ποιοι πρώτοι βρήκαν ιδιοτελές καταφύγιο στον Σύριζα. Κάποιοι τότε διασώθηκαν με το πήδημα του ψύλλου που έκαμαν και είναι προφανές ότι δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης με την κωλοτούμπα που κάνουν σήμερα…
Το κόμμα του Τσίπρα απευθύνθηκε στην μεταπολιτευτική πελατεία του ΠαΣοΚ για να πάρει την εξουσία, την πήρε, στηρίζεται σ’ αυτήν για να κρατηθεί στο θρόνο. Ο νέος Σύριζα είναι το παλιό ΠαΣοΚ… Οι αριστεροί που ίδρυσαν τον Συνασπισμό της Αριστεράς, λάκισαν.
Η παρέα του Τσίπρα επικάθισε στο σβέρκο της αριστεράς του Αλαβάνου ως ξενιστής. Ως τσιμπούρι. Κι όταν ρούφηξε όλο το αίμα της, την άφησε άπνου, το τσιμπούρι όμως μεταπήδησε στο φρέσκο πασοκογενές σώμα του φουσκωμένου Συνασπισμού. Έτσι ο Τσίπρας έγινε κυβέρνηση, λάθρα δηλαδή, αλλά, χωρίς το φυσικό του σώμα, δεν έχει έρμα και παραπαίει. Γι’ αυτό και η παρέα του πασχίζει να συντήξει νέο κόμμα φτιαγμένο από ετερόκλητους πολιτικούς επήλυδες. Για τους οποίους χρειάζεται όμως συνεκτικό ιστό. Και δεν έχει. Ο Σύριζα εξελίχθηκε σε ένα πολιτικό μόρφωμα με μοναδικό συνεκτικό ιστό του τον Αλέξη. Όταν όμως η αξιοπιστία του ανδρός εξαερωθεί, ο Σύριζα θα καταρρεύσει, επειδή είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που συγκολλήθηκε άρπα – κόλα με απλή κόλλα “ούχου”.
Φεύγοντας οι πολλοί, έμεινε στο ΠαΣοΚ ένα σώμα ανθρώπων που παραμένει πιστό στα αντιαριστερά και τ’ αντιδεξιά αντανακλαστικά του γνήσιου κεντρώου. Εύρημα σημαντικό για κάθε πολιτικό σχεδιαστή! Αυτό το κεντρώο σώμα, όσο κι αν κινδυνεύει να γίνει σύντομα ένα ιστορικό απολίθωμα, ανάλογο του ΚΚΕ, είναι ο πυρήνας πάνω στον οποίο μπορεί (ακόμα) να οικοδομηθεί ο νέος πολιτικός χώρος. Γιατί στον ίδιο αυτόν πυρήνα ανήκουν, φύσει και θέσει, όλοι όσοι ψήφισαν ή στηρίζουν τα υπόλοιπα κεντρογενή σχήματα: Το Κίνημα, το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων, αλλά και την ΔημΑρ, όπως εξελίχθηκε μετά τον Κουβέλη, επίσης κινήματα που κατά καιρούς αναγγέλλονται, όπως της Διαμαντοπούλου, του Φλωρίδη, του Αλέκου Παπαδόπουλου ή άλλων.
Αυτά τα σχήματα ονειρεύτηκαν να χτίσουν το δικό τους τσαντίρι, έγινε όμως ήδη φανερό ότι… δεν έχουν το αναγκαίο βάρος για να το πετύχουν. Απ’ όλα τα σχήματα, όπως συμβαίνει και με τη μήτρα που εκπροσωπείται από το σημερινό (όχι το παλιό) ΠαΣοΚ, λείπει η συμμετοχή του πολίτη, η θερμοκρασία της νεολαίας.
Συμμετοχή δεν σημαίνει ψήφος στην κάλπη, ούτε Συνέδριο που θ’ αποφασίσει το ένα ή το άλλο. Σημαίνει ρόλο του ΝΕΟΥ στον διάλογο, κυρίως δε, ρόλο στην απόφαση. Ο νέος πρέπει να αισθανθεί συνιδρυτής του Νέου Κόμματος και ως τέτοιος να πάει στην κάλπη για να εκλέξει τον νέο αρχηγό της ενιαίας κεντροαριστεράς.
Ένας είναι ο στρατηγικός όρος για την εκκίνηση αυτής της διαδικασίας: Η αυτοδιάλυση των κεντρώων κομμάτων ΠΡΙΝ από το Συνέδριο του χώρου. Έτσι θ’ απενοχοποιηθεί η αμαρτωλή μεταπολίτευση. Έτσι θα ελευθερωθούν οι αιχμάλωτες αλλά τεράστιες δυνάμεις του Κέντρου. Προτού γίνουν βορά των… γειτόνων!
