Μετά φανών και λαμπάδων η κυβέρνηση μοίρασε από το περιβόητο πλεόνασμα 500 εκατομμύρια σε ένα εκατομμύριο Έλληνες. Πόσα αντιστοιχούν στον καθένα; 500 ευρώ!
Αν όμως πήγαιναν στην επανεκκίνηση της παραγωγής, τα 500 εκατομμύρια θα δημιουργούσαν πολλαπλασιαστικά οφέλη…
Ο λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Από την άλλη, η επιχείρηση που αδυνατεί να εκπληρώσει τις φορολογικές και τις ασφαλιστικές της υποχρεώσεις, έχει ημερομηνία λήξης. Σύντομα θα εξαντλήσει τον μηχανισμό συντήρησης. Ως εκ τούτου η ανεργία θα γίνει μεγαλύτερη, όσο και αν «ελέγχεται» λογιστικά με τερτίπια τύπου πεντάμηνης απασχόλησης ή ανούσιας χρηματοδότησης νέων επιχειρήσεων με μικροποσά. Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από έναν «δανεισμό χρόνου». Τίποτα περισσότερο. Που σημαίνει ότι δεν φτάσαμε ακόμα στον πάτο του πηγαδιού. Θα φτάσουμε, όταν κλείσει και το τελευταίο μαγαζί, αυτό που είναι ανοιχτό σήμερα, όχι γιατί τα καταφέρνει, αλλά επειδή βγάζει το τόσο αναγκαίο καθημερινό ψωμί του ο ιδιοκτήτης. Δεν μπορεί όμως να πληρώσει την εφορία, ούτε το Ταμείο, ούτε φυσικά τις τραπεζικές του υποχρεώσεις.
Πάμε… Πού πάμε; Κανείς δεν ξέρει! Τα τηλεοπτικά χαμόγελα για κάποια ανάκαμψη που διαφαίνεται, λέει, στον ορίζοντα, μπορεί ν’ αφορούν την κυβέρνηση, μπορεί ν’ αφορούν τους δανειστές της χώρας, δεν αφορούν όμως τον κοσμάκη που βρίσκεται σε απόγνωση. Οι μεγάλες επενδύσεις θα λύσουν μόνο λογιστικά θέματα της χώρας, δεν θ’ αλλάξουν όμως την κατάσταση στη βάση της πυραμίδας. Ούτε θ’ αλλάξει κάτι με αντικατάσταση της κυβέρνησης. Αντιθέτως. Υπάρχει κίνδυνος επιδείνωσης σε μια τέτοια περίπτωση, για τον απλό λόγο ότι η χρεοκοπία των νοικοκυριών μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί με κάτι που δεν ξέρει να κάνει ούτε η συμπολίτευση, ούτε η αντιπολίτευση: Την επανεκκίνηση της γεωργικής παραγωγής. Η οποία, σημειωτέον, θέλει και πίστωση χρόνου, άρα υπομονή και, προπαντός, συμμετοχή του λαού. Το συμπέρασμα δεν είναι ευχάριστο, είναι όμως μονόδρομος: Πρέπει επειγόντως να επιστρέψουν σε μικρά αυτάρκη νοικοκυριά δύο εκατομμύρια Έλληνες, να ιδρύσουν μικρές γεωργικές μονάδες των 2 στρεμμάτων ο καθένας. Υπό τον όρο ότι η Πολιτεία θα δημιουργήσει την υποδομή και τις συνθήκες για την συγκέντρωση κατά τόπους και την εξαγωγή των προϊόντων τους στην Ευρώπη.
