Κινητήριος μοχλός δεν είναι η καλή μου διάθεση, Γιάννη μ’ – έχω απ’ αυτήν να φάν’ κι οι κότες – κινητήριος μοχλός δεν είναι η καλή σου διάθεση, Γιάννη μ’ – σίγουρα έχεις απ’ αυτήν να φαν’ κι οι κότες! Κινητήριος μοχλός της πολυπόθητης ανάπτυξης είναι το άτομο που ονειρεύεται, το άτομο που επιθυμεί, το άτομο (και όχι η μάζα) που δημιουργεί χωρίς κανείς και τίποτα να τον τραβάει απ’ το μανίκι.
Ρωτώ: Υπάρχουν τέτοια άτομα σ’ αυτή τη χώρα;
Και απαντώ: Υπάρχουν. Μόνο που ένας αόρατος τοίχος ορθώνεται συνεχώς μπροστά τους και προσκρούουν απάνω του κάθε φορά που επιχειρούν το πιο μικρό, το προφανέστερο πάντων.
Τι συμβαίνει εδώ πέρα, Γιάννη μ’; Τι γίνεται σ’ αυτή τη χώρα; Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της; Γιατί το κράτος και ο Δήμος συμπεριφέρονται με Προκρούστεια λογική;
Διότι: Παιδιά της Ελλάδας είναι μόνο οι δημιουργοί. Οι ανθρωποφάγοι είναι κατακτητές της Ελλάδας.
Και μη νομίσεις ότι εννοώ τη Μέρκελ! Όχι, δεν εννοώ την «Τρόικα», δεν εννοώ τους δανειστές, δεν εννοώ τους ξένους. Δεν θα ξεπέσω τόσο, Γιάννη μ’, έκαμα πολύ δρόμο για ν’ αναπτύξω το πνεύμα μου, δεν θα επιτρέψω να γίνει απλοϊκό τώρα στα γεροντάματα… Τότε που η Ελλάδα μες στην καλή χαρά καταβρόχθιζε τους δημιουργούς της, τότε που η Ελλάδα μες στη χλιδή κατασπάραζε τα παιδιά της, μια ζωή, δεν ήταν εδώ η Μέρκελ, ούτε η «Τρόικα». Εδώ ήμασταν… εσύ, εγώ, αυτοί, όλοι εμείς που με περισσή αυθάδεια καταδικάζουμε τώρα τους πολιτικούς, τους οποίους, σημειωτέον, εμείς εκλέξαμε για να πάνε στη Βουλή! Δεν εννοώ τη Μέρκελ λοιπόν. Εμάς εννοώ, τους ίδιους. Που δεν πείθαμε ποτέ κανείς κανέναν για τίποτα. Και μη μου πεις ότι αυτό είναι γνώρισμα της φυλής. Νισάφι πια μ’ αυτό! Ε, όχι, δεν είναι γνώρισμα των Ελλήνων η φαγωμάρα. Γνώρισμα των σφετεριστών είναι! Αλλά εσύ κι εγώ, τώρα, δεν ξεχωρίζουμε τους νοικοκυραίους απ’ τους σφετεριστές της περιουσίας των Ελλήνων! Γίναμε… «όλοι οι γύφτοι μια γενιά»… ΑΥΤΟ φταίει, Γιάννη μ’…
Πόσο πιο καλά να το πω για να το καταλάβεις;
Να σου το πω και μ’ ένα παράδειγμα:
Ήρθε ένας φίλος προχθές. Ήταν θυμωμένος με τις εφημερίδες που κατηγορούσαν στα πρωτοσέλιδα τον ΣΥΡΙΖΑ για επικίνδυνα παιγνίδια, λέει, στη Θράκη. «Μόλις βρήκα έναν σύντροφο» είπε ο φίλος «και του είπα: Γιατί δεν κάνετε μήνυση σ’ αυτές τις φυλλάδες που γράφουν τέτοια;».
Και του λέω: Φίλε, σ’ αγαπώ, σε τιμώ, αλλά, ως αριστερός που είσαι… λες ότι… όταν μία εφημερίδα κατηγορήσει το (αριστερό) κόμμα σου, πρέπει κάποιος να της κάνει μήνυση για να μάθει ο αλήτης ο δημοσιογράφος να μην το ξανακάνει; Αυτό είναι φασισμός, ρε φίλε…
– Άποψή σου. Είπε.
Άποψή μου, Γιάννη μ’! Γαμώ την άποψή μου… Πίσω απ’ αυτό το παντελώς αθώο «άποψή σου» του αθώου φίλου μου, κρύφτηκε η αδυναμία συγκοινωνίας (που λέω εγώ, όχι επικοινωνίας, καθώς το λεν οι πολλοί) αδυναμία συγκοινωνίας που καταλήγει στην ακύρωση κάθε διαλόγου! Ίσον: Απομόνωση! Ο καθένας κλείστηκε τώρα στο καβούκι του. Έγινε ερημίτης. Κωφάλαλος. Κι όταν μιλάει, ακούει πια μόνο τον εαυτό του.
Ναι, αυτή την φοβερή και τρομερή αναπηρία προκάλεσε στον Ελληνικό λαό εκείνο το αθώο μεν, αηδιαστικό δε, «άποψή σου»…
