Οκτώ κόμματα βρίσκονται αριστερά της Νέας Δημοκρατίας που από το 2019 κυβερνά: ΠαΣοΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, Κόσμος, Κίνημα Δημοκρατίας και ΚΚΕ. Στη Βουλή είναι τα πέντε από αυτά… ίσως έξι, αλλά η κοινή εκλογική κάθοδος των οκτώ κομμάτων στις επόμενες εκλογές φαντάζει απίθανη. Δεδομένου ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται ν’ ασκήσει εξουσία, “βρήκε το κουμπί”, μια χαρά βολεύεται με την αντιεξουσία.
Δεν είναι όμως μόνο το ΚΚΕ που μονότονα εξαιρεί τον εαυτό του. Απέναντι στην κυβερνώσα παράταξη το “προοδευτικό μέτωπο” που επιδίωκαν πολλοί (αρχίζουν όμως και συνειδητοποιούν ότι είναι μια ουτοπία) πρέπει να λύσει πολλά άλλα ζητήματα πριν συγκροτηθεί, αν συγκροτηθεί, που δεν θα συγκροτηθεί.
Και δεν θα συγκροτηθεί, επειδή και διότι: Κάθε κόμμα από τα οκτώ θέλει την εξαίρεση ενός ή δύο συνοδοιπόρων, εξαιρεί ο ένας αυτό κι ο άλλος το άλλο. Στο τέλος δεν υπάρχει ένα κόμμα, ούτε ένα, που να μην εξαιρεί έστω ένα ή δύο από τα υπόλοιπα. Ε, αυτό, από μόνο του, είναι ακυρωτικό της – ελκυστικής κατά τ’ άλλα – ιδέας. Είν’ ένα ρήγμα, ένας αυτοτραυματισμός.
Με αυτά τα δεδομένα δε μπορεί να γίνει εκλογικός συνεταιρισμός. Για ομογενοποίηση δε του χώρου, να μην συζητάμε, ούτε υπάρχει λόγος να γίνει ομογενοποίηση του χώρου, ακόμα κι αν η αδυναμία αυτή “ρίχνει νερό στο μύλο” της Νέας Δημοκρατίας που – επί του παρόντος – κυβερνά.
Έλα όμως που και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι “στα ντουζένια της”. Τα δημοσκοπικά ευρήματα ειδοποιούν για την επερχόμενη παρακμή του κόμματος. Στις εκλογές του 2027 ή αργότερα, δεν έχει σημασία, η κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη θ’ απειληθεί από την δεξιά της πτέρυγα που εκφράζει μεν ο Αντώνης Σαμαράς, όχι όμως μόνο αυτός.
Η δεξιά στην Ελλάδα δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη δεξιά στην Ευρώπη. Ούτε είναι ακροδεξιά κόμματα η Ελληνική Λύση, η Νίκη και η Φωνή Λογικής. Ακροδεξιά είναι οι Σπαρτιάτες. Θυγατρικό κόμμα της Χρυσής Αυγής.
Λοιπόν η σύγχρονη δεξιά στην Ελλάδα είναι πέντε κομμάτια που, όλα μαζί, θυμίζουν τον κατακερμασμένο χώρο της αριστεράς: Το πρώτο κομμάτι “λουφάζει” κάτω από τη στέγη της κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Το δεύτερο κομμάτι απέχει από τις εκλογές. Τρία ακόμα κομμάτια (Βελόπουλος, Νατσιός και Λατινοπούλου) παραπέμπουν στα τρία δεξιά κόμματα που προαναφέραμε.
Η εσωπαραταξιακή αντιπαλότητα της δεξιάς είναι ίδια με την εσωπαραταξιακή αντιπαλότητα της αριστεράς. Οι δύο χώροι (που αθροίζουν υπολογίσιμα δημοσκοπικά ποσοστά, περίπου τα ίδια) έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την αδυναμία να ομογενοποιηθούν, άρα την αδυναμία ν’ απειλήσουν ένα κόμμα εξουσίας, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία.
Κι όμως. Υπάρχει κάτι που “σέρνεται” στο παρασκήνιο εδώ και χρόνια, χωρίς να εκδηλωθεί, φανερά τουλάχιστον. Αυτό το κάτι βγήκε στην επιφάνεια, εξερράγη, μετά την απόκτηση επωνύμου της πρώην βασιλικής οικογένειας. Βγήκε στην επιφάνεια, επειδή όλοι ξέρουν ότι ο ανεξίτηλος συνδετικός κρίκος των πέντε κομματιών της δεξιάς που προαναφέραμε, είναι το σύμβολο του βασιλιά, ακόμα και με την ιδιότητα του αρχηγού κόμματος.
Οποιοδήποτε μέλος της πρώην βασιλικής οικογένειας (αν κουνήσει το δαχτυλάκι του) μπορεί την κρίσιμη ώρα να ομογενοποιήσει τον κατακερματισμένο χώρο της δεξιάς, έχει “στο τσεπάκι” του το ιστορικό ποσοστό της παράταξης (31%) έχει επίσης κραταιό αφήγημα, εκείνο του Ρωμιού: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια.
Σε μια εποχή απαξίωσης της πολιτικής, όπου όλα τα κόμματα – μηδέ εξαιρουμένης της κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη – βάλλονται εκ των έσω, η εμφάνιση ενός συμπαγούς κόμματος, συνεκτικός ιστός του οποίου είναι η πρώην βασιλική οικογένεια, θ’ άλλαζε όλα τα δεδομένα “εν μιά νυκτί”.
