Ο καναπές είναι το πιο αγαπητό έπιπλο του αστικού σπιτιού, έγινε όμως τα τελευταία χρόνια το πιο συκοφαντημένο. Διότι, λέει, δεν σηκώνεται κανείς από τον καναπέ του για ν’ αντισταθεί στα μνημόνια. Τα social media κατάφεραν το 2011 να κινητοποιήσουν τον κόσμο. Οι “αγανακτισμένοι” όμως πήγαν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και δεν ξανασηκώθηκαν από τον καναπέ τους…
Την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου έγινε Παναιτωλοακαρνανικό συλλαλητήριο στο Αγρίνιο και το Μεσολόγγι. Συμμετείχαν όλοι οι Τοπικοί Φορείς, ακόμα και ο Μητροπολίτης. Κεντρικό σύνθημα: “Οι ζωές μας είναι οι δικές μας κόκκινες γραμμές”. Το Αγρίνιο και το Μεσολόγγι έδωσαν την εικόνα της “νεκρής πόλης”, η Αγορά παρέλυσε. Έμειναν κλειστές οι Δημοτικές Υπηρεσίες, έκλεισε η πλειοψηφία των εμπορικών καταστημάτων, των καφετεριών και των φούρνων. Ο Δήμαρχος χρησιμοποίησε την έκφραση «οργή λαού για την τραγική κατάσταση στην Υγεία».
Εντούτοις, το Παναιτωλοακαρνανικό συλλαλητήριο ΔΕΝ έγινε θέμα στα “Δελτία των οκτώ”. Παρά το γεγονός ότι οργανώθηκε για να συμπέσει με τις δημοσιογραφικές εκπομπές… Έγινε όμως θέμα, έγινε πρώτο θέμα το μπλόκο των αγροτών στις εθνικές οδούς. Γιατί; Όχι γιατί έκλεισαν οι δρόμοι και δεν μπορούσαν να περάσουν οι πολίτες και οι επαγγελματίες. Η ασφυξία της αγοράς δεν μετράει στο εφήμερο της τηλεοπτικής εικόνας που καθορίζει πια τη ζωή μας. Έγινε θέμα επειδή τα θηριώδη τρακτέρ παράγουν ΘΕΑΜΑ. Αν υπάρχει και καμιά ομορφούλα στην Κόρινθο για το κερασάκι, ακόμα καλύτερα.
Είναι διαπιστωμένο, πως, αν ένα δολερό χέρι αφαιρέσει την κάμερα από τα μπλόκα των αγροτών, την επόμενη μέρα η κυκλοφορία στους δρόμους θ’ αποκατασταθεί, οι αγρότες θα γυρίσουν στα σπίτια τους, η κυβέρνηση (ανεμπόδιστη από κάθε εντύπωση πια) θα περάσει τα τερατώδη νομοσχέδιά της.
Αν το καλοσκεφτείς, τα εντυπωσιακά μπλόκα των αγροτών στους δρόμους, τα πάνδημα συλλαλητήρια για το αυτονόητο φυσικά δικαίωμα στην Υγεία, τη στελέχωση των νοσοκομείων, την καλή τους λειτουργία, όλα αυτά, αποκτούν ειδικό πολιτικό βάρος, μόνο αν παράγουν τηλεοπτικό ΘΕΑΜΑ, είναι όμως εντελώς αδιάφορα, πράγματι ανούσια, όταν δεν συγκινούν την τηλεοπτική κάμερα! Αν στο Αγρινιώτικο συλλαλητήριο χυνόταν λίγο αίμα (κι ακόμα καλύτερο θα ήταν να χυθεί πολύ) αν δεχόταν κάποιος ή κάποια να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας στη μέση της κεντρικής πλατείας, αν ο Κάλχας ήταν έτοιμος για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή, θ’ ακουγόταν το μήνυμα στο πανελλήνιο, δεν θα περνούσε στο ντούκου και από την κυβέρνηση.
Αλλά… ρωτάς τώρα λογικά…. είναι αυτός ο τρόπος για να διαλέγεται μια κοινωνία; Μήπως δεν πρέπει να υποψιαστούμε κι εμείς, ο λαός, ότι, με αυτούς τους τρόπους αντίδρασης, άλλο δεν κάνουμε από το να συντηρούμε το φαύλο σύστημα που βασίζεται στο θεαθήναι, στην τηλεοπτική εκδοχή των πολιτικών γεγονότων;
Το νέο σύστημα εξουσίας (όχι αυτό που φέρνουν τα μνημόνια στην Ελλάδα, αλλ’ αυτό που εγκαθίσταται σιγά – σιγά σε όλο τον πλανήτη, χωρίς μνημόνια) δεν “ακούει” τις απεργίες, εκτρέφεται από αυτές, διευκολύνεται ακόμα και από τη βία, γιατί είναι θεμελιωμένο πάνω στη βία, αυτή είναι το βασικό συστατικό του. Επομένως:
Απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας δεν λέμε να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, όπως οι αδαείς νομίζουν ότι λέμε. Άλλο λέμε: Να βρούμε ΑΛΛΟΥΣ τρόπους αντίδρασης, λέμε.
Ποιοι είναι αυτοί;
Ας αναφερθούμε σε έναν απ’ τους πολλούς: Πρόκληση βραχυκυκλώματος στο δίκτυο παροχής απατηλών εντυπώσεων! Πάει να πει: Μια Ανώνυμη Εταιρεία Λαϊκής Βάσης (όπως παλιά γινόταν ένας συνεταιρισμός) που θα ιδρύσει τον δικό της τηλεοπτικό σταθμό, το δικό της ραδιόφωνο, την δική της ιστοσελίδα, την δική της εφημερίδα. Όλα αυτά μαζί. Γιατί το καθένα μόνο του είναι ανίσχυρο. Εντελώς ανίσχυρο. Μια τέτοια ενέργεια ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να τη ματαιώσει, εκτός από την άγνοιά μας.
Αυτό το “συλλαλητήριο” δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Γιατί αυτό το “συλλαλητήριο” θα είναι ο λαός που ελέγχει την εξουσία. Δεοντολογικά, αντικειμενικά, δημοκρατικά, τίμια και προπαντός, αποτελεσματικά.
