Η έκφραση διαμαρτυρίας του λαού δεν είναι απλά νόμιμη και συνταγματική, αλλά και ευεργετική για τη Δημοκρατία, με όποια αφορμή και αν γίνεται, όποιος κι αν είναι ο διοργανωτής. Ο αυτονόητος σεβασμός στο αυτονόητο δικαίωμα του λαού συνεπάγεται όμως νέο αυτονόητο: Να σέβεται η κυβέρνηση την έκφραση βούλησης του λαού. Η αμφισβήτηση του πρωθυπουργού και των υπουργών του πρέπει να γίνει σεβαστή, όσο σεβαστό είναι και το συνέρχεσθαι.
Ο λαός συνήλθε την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025 και διαδήλωσε. Ήταν παλλαϊκή διαμαρτυρία. Ο όγκος και ο παλμός των διαδηλώσεων δεν αφήνουν κανένα περιθώριο άλλης ερμηνείας, εκτός από την – αυτονόητη επίσης – αποδοχή ότι ο λαός, η πλειοψηφία του λαού, δεν θέλει άλλο τον Μητσοτάκη.
Ο φόβος ότι “μετά τον Μητσοτάκη το χάος” βρίσκει σθεναρή απάντηση στο περίφημο που επικαλούνται πολίτες και πολιτικοί, ότι “στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Ναι, βεβαίως. Αφού λοιπόν η Ελλάδα είναι χώρα Δημοκρατική, η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν θα φέρει χάος, αλλά ευταξία για τον τόπο.
Υπάρχει εδώ ένα προβληματάκι, ότι οι ίδιοι που επικαλούνται το αξίωμα “στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, οι ίδιοι, κάνουν λόγο για τη “χούντα Μητσοτάκη”. Αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο, στη χούντα Μητσοτάκη, υπάρχουν και παραϋπάρχουν τ’ αδιέξοδα. Στην περίπτωση λοιπόν που η “χούντα Μητσοτάκη” εμφανίσει τ’ αδιέξοδά της, απαντάμε: Ένας λόγος παραπάνω για να πέσει η κυβέρνησή του. Το συντομότερο δυνατό. Αύριο. Ακόμα και σήμερα.
Αξιολογώντας τώρα τον παλλαϊκό ξεσηκωμό της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου, ημέρα της θλιβερής επετείου του δυστυχήματος των Τεμπών, λογικά και αναπόφευκτα, καταλήγουμε στο αναμφίβολο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός οφείλει να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Το αίτημα του λαού που διακήρυξε σ’ αυτή την κλίμακα, πρέπει να γίνει σεβαστό, αν η κυβέρνηση όντως αφουγκράζεται το λαό και δεν είναι χούντα.
Μετά από τις ογκώδεις διαδηλώσεις της Παρασκευής ανά την Ελλάδα, η κυβέρνηση “δε μπορεί να σφυρίζει κλέφτικα”. Ούτε άλλος μπορεί να επικαλείται βάσιμα το επιχείρημα του χάους, δεν είναι λογικό ν’ αποτρέπονται οι εκλογές εξ αυτού του λόγου.
Ό,τι και να γίνει στις πρόωρες εκλογές (που ζητά ο λαός και πρέπει να γίνουν αμέσως) θα είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής πράξης που θα πιστωθεί ο λαός, ο οποίος άσκησε δυναμικά την ευθύνη του κατά το Σύνταγμα, διαλάλησε την ιερή βούλησή του και, πέραν πάσης αμφιβολίας, πρέπει να γίνει σεβαστή από την κυβέρνηση, αν αυτή θέλει ν’ αποδείξει ότι έχουμε όντως Δημοκρατία και όχι χούντα.
Θα μιλήσω τώρα σε α΄ ενικό: Αδημονώ να δω τη Νέα Δημοκρατία στο 24% που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Αδημονώ επίσης να δω, ν’ ακούσω την κυβερνητική πρόταση που έχουν όλα τ’ άλλα κόμματα που την ψέγουν, τα ποσοστά των οποίων όμως κυμαίνονται μεταξύ 3% και 13% το καθένα.
Θα βεβαιώσω επίσης ότι, όχι, δεν φοβάμαι το χάος που επικαλούνται πολλοί, αν και ξέρω (όλοι ξέρουν) ότι θα πάμε σε απανωτές εκλογές, επειδή δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση. Για την οικονομία της συζήτησης θα πάρω το καλό σενάριο, εκείνο που λέει ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκουν τελικά ένα momentum, συμμαχούν (αν και δεν δικαιούνται bonus εδρών) σχηματίζουν κυβέρνηση, μοιράζουν Υπουργεία, βρίσκουν κι ένα τρίτο πρόσωπο για πρωθυπουργό, αναλαμβάνουν από κοινού την διακυβέρνηση της χώρας.
Θα είναι η στιγμή που η χώρα θα έχει απαλλαχτεί από τη χούντα Μητσοτάκη. Θα είναι όμως και η στιγμή που ο καθένας από μας θ’ αναμετρηθεί με την Ιστορία. Ή με τον εαυτό του. Το ίδιο κάνει…
