Σ’ αυτή τη χώρα μερικά πράγματα δεν γίνονται χωρίς την αριστερά. Μάλιστα μπορούν να γίνουν μόνο από την ίδια. Δείγμα ότι η γνώμη της συγκυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια, όπως συμβαίνει άλλωστε πάντα στις δημοκρατίες.
Μόνο η αριστερά μπορεί να διαχειριστεί συμβολισμούς. Έχει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», τον «πρότερο έντιμο βίο», την σφραγίδα της αγνότητας. Όπως δεν μπορεί η κοινή γνώμη να αποδεχτεί έναν παπά που κλέβει το παγκάρι και χουφτώνει πιστές, να κάνει κήρυγμα για ηθική, έτσι δεν μπορεί να αποδεχτεί πολιτικά κόμματα που όλο το διάστημα της κρίσης ενοχοποιήθηκαν (και από την αριστερά) να της μιλούν για εφαρμογή των νόμων, τάξη και αναδιοργάνωση.
Ναι στις φακές, αν είναι βαρουφακές.
Έτσι, ακόμα και αυτή η υβριδική αριστερά του Τσίπρα μπορεί να μην ορκίζεται με θρησκευτικό όρκο και να μην σοκάρεται κανείς, το2015. Είναι ένα μικρό βήμα που δεν θα μπορούσε να γίνει από άλλους. Όμως δεν έγινε γιατί γίναμε μια πιο ελεύθερη κοινωνία. Έγινε γιατί απλά το έκαναν οι «δικοί μας».
Ακολούθως θα ντύσει με συμβολισμούς και θα ξαναβαφτίσει όσα μας επιβάλλονται από την κρίση χρέους, θα αποδεχτεί όσα δεν γίνεται να αρνηθεί, και θα μπορέσει να τα σερβίρει σε έναν λαό που την λατρεύει από τον καιρό του Αντρέα ακόμα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Αν δεν καταπιεί και τώρα το φάρμακο και διώξει τον νέο γιατρό, ο ασθενής θα πεθάνει.
Δυστυχώς συνοδεύεται από ένα σωρό ιδεοληψίες, εμμονές, νοσταλγίες παλιών ουτοπιών και μια ομάδα χυδαίων ακροδεξιών που απλά μολύνουν τον δημόσιο λόγο με συνωμοσίες και εχθρότητες σε απέναντι σε κάθε νεωτερισμό. Οπότε δεν περιμένουμε πολλά.
Είναι η τραγικότητά της. Η μόνη κυβέρνηση με αρκετά μεγάλη αποδοχή στα χρόνια της κρίσης, «καθαρό ποινικό μητρώο», έχει ακριβώς αυτό το εμπόδιο, τον λαό που δε θέλει αλλαγές, δίπλα της. Η μόνη κυβέρνηση που μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς μπράβους, όχι γιατί είμαστε μια κοινωνία ανεκτική, αλλά γιατί είναι «οι δικοί μας» τώρα.