Στην κεντρική φωτογραφία: Φωτιές υπαλλήλων της ΔΕΗ. Με εντολή που έχουν από τους αρχοντοβάρβαρους καίνε ύποπτα, επιβαρυντικά υλικά, αδιαφορώντας για την βλάβη που υφίστανται οι ιθαγενείς, και το περιβάλλον τους.
Αγαπητέ φίλε!
Κατά την επίσκεψή σου στην Ραΐνα, δεν θα βρίσκομαι μεταξύ των συχωριανών μου, επειδή αυτές τις μέρες παρακολουθούμαι από την Α’ Πνευμονολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου», στη Θεσσαλονίκη… Διότι πάσχω από «υπνική άπνοια», η οποία (όπως ίσως γνωρίζετε) είναι μία εκ των πολλών παρενεργειών της ΔΕΗ πάνω στην υγεία των κατοίκων της Ραΐνας. Βεβαίως, πάσχω και από οξύ βρογχικό άσθμα, από θυρεοειδή, όπως επίσης και από καταρράκτη των ματιών. (Που κι αυτά είναι αποτέλεσμα των παρενεργειών που η ΔΕΗ προκαλεί στον τόπο μας). Ναι, σίγουρα, γλύτωσα τον καρκίνο, από τον οποίον όμως δεν γλύτωσε η γυναίκα μου (Βασιλική Δερμάνη), η οποία, αφού πάλεψε άγρια μαζί του για 5 χρόνια, κατάφερε να τον «νικήσει», αλλά μετά την νίκη της αυτή, ούτε που θέλει ν’ ακούει για Ραΐνα.
Ναι, όσοι είναι συνταξιούχοι μη αγροτικών επαγγελμάτων (η γυναίκα μου εργαζόταν στο Πανεπιστήμιο) μπορούν να φεύγουν από την Ραΐνα, ή ν’ απουσιάζουν από αυτήν, όσο τους είναι δυνατόν, οι άλλοι όμως που έχουν να κάμουν με αγροτικά επαγγέλματα είτε αδυνατούν για λόγους οικονομικούς να μεταναστεύσουν, υφίστανται όσα κακά μέχρι σήμερα γνωρίζουμε κι όσα δεν γνωρίζουμε, έχοντας γείτονα και κυρίαρχο δυνάστη μας, τον Δράκοντα της Αποκάλυψης, που λέγεται ΧΥΤ Αχελώου (ή κάτι τέτοιο).
Αγαπητέ φίλε!
Η κοιλάδα της Ραΐνας, εκτεινόμενη επί τρία χιλιόμετρα, ανάμεσα σε δύο ράχες, διατρεχόμενη δε από το Ραϊνόρεμμα κι από την οδό Αγρινίου Καρπενησίου, υπήρξε για τους παλαιότερους ένας παράδεισος, που σταδιακά, (ξεκινώντας από το 1967), έγινε Κόλαση.
Ήταν το 1967 που η ΔΕΗ έκαμε αναγκαστική απαλλοτρίωση 165 στρεμμάτων στην τοποθεσία Μνήματα, ευρισκόμενη ανάμεσα στο Δημοτικό Σχολείο και τον ναό του Αγίου Χαραλάμπους ή Τηγανητέϊκα.
(Να πω εδώ ότι η Κοιλάδα της Ραΐνας ξεκινά από τα Στενά -στενό στα νότια- και λήγει στους Σαρακοπουλαίους -άλλο στενό στα βόρεια-). Ανάμεσα στα δύο στενά έχουμε τις τοποθεσίες-οικισμούς: Νταϊκέϊκα, Σωτηροπουλέϊκα, Σούδα, Βαριά, Μνήματα, Τηγανητέΐκα.
Το ένα άκρο του ΧΥΤ, απέχει 20 μέτρα από τα σπίτια της περιοχής Υφαντέϊκα ή Μνήματα και το άλλο άκρο απέχει 10 μέτρα από τον Άγιο Χαράλαμπο ή Τηγανιτέϊκα. Τα πλευρικά του άκρα φτάνουν μέχρι τις δύο ραχες, που ανάμεσά τους βρίσκεται η κοιλάδα.
Εγώ κι ένας φίλος μου, (από το 1968 ακόμη) μαζέψαμε υπογραφές από τους συγχωριανούς μας, για να τις στείλουμε εδώ κι εκεί, για να εκφράσουμε την εναντίωσή μας σε ότι ακουγόταν ότι θα γίνει ανάμεσα στα Υφαντέϊκα και τα Τηγανιτέϊκα, ανάμεσα στο Σχολείο και στην Εκκλησία. Κανείς δεν νοιάστηκε να μας απαντήσει. Δικτατορία άλλωστε.
Από το 1967 μέχρι το 1983, το ΧΥΤ, «προόδευε» τόσο αργά, που σχεδόν είχαμε πειστεί πως είτε θα ήταν κάτι προσωρινό που θα κλείσει όταν οι λίμνες γεμίσουν πια με φερτό υλικό… είτε θα μείνει εκεί, περιορισμένο, σα μια κακοτυχία της περιοχής, που όμως δεν είχε θόρυβο, οσμή, καπνούς, επικινδυνότητα. Απλώς αφαίρεσε τα καλύτερα κτήματά μας. Απλώς κατέστρεψε την μορφολογία που αγαπούσαμε και μας ήταν τόσο χρήσιμη: Το ρέμα με τις πηγές, το νερό, τα ψάρια, τα πλατάνια, όλη του την ομορφιά, όλη του την χλωρίδα και την πανίδα, έγινε ένα γυμνό τσιμεντόρρεμα. Αυτό ήταν μια τεράστια πληγή, μια ατυχία που αρχίσαμε να την συνηθίζουμε.
Την Άνοιξη του 1983 (φοιτητής όντας στην Θεσσαλονίκη) κατέβηκα για λίγες μέρες στο χωριό. Τι είχε συμβεί εδώ; Ένας φοβερός θόρυβος ήταν το πρώτο που προσλάμβανες. «Πότε άρχισε αυτός ο θόρυβος πατέρα;». «Εδώ κι ένα μήνα». «Και… πότε σταματάει;». «Ποτέ». Είχαμε πλέον, πρώτον: Τον θόρυβο που στην μεγάλη του ένταση έκανε τα τζάμια των σπιτιών να τρέμουν. Ύστερα: Τη θέα. Τα 165 στρέμματα είχαν γεμίσει πύργους και μηχανισμούς, σιδεριές περιπλεκόμενες, μια κόλαση του Ιερώνυμου Μπος. Και τρίτον: Σαν νύχτωνε, δεν νύχτωνε. Φοβεροί, εκτυφλωτικοί λαμπτήρες στραμμένοι προς όλες τις κατευθύνσεις είχαν σκοτώσει τη νύχτα της Ραΐνας και τύφλωναν τα μάτια μας.
Εγκατέλειψα γρήγορα το χωριό και μη αντέχοντας αυτό που συνέβη έψαχνα διαρκώς τρόπους να αντιμετωπίσω το κακό. Συζητώντας και ψάχνοντας κατέληξα να κάνω μιαν επιστολή στον τότε Υπουργό Βιομηχανίας Αναστάσιο Πεπονή. Ο Πεπονής ανταποκρίθηκε, αφού ο διευθυντής της ΔΕΗ, μ’ εντολή του, μου τηλεφώνησε και (με πολύ καλή διάθεση) μου πρότεινε να αναζητήσουμε λύσεις, και γιατί όχι, αν τις έχω βρει ήδη, να του τις προτείνω.
Του είπα:
- Ένα κουβούκλιο που να σκεπάζει τον κεντρικό μηχανισμό απ’ όπου βγαίνει ο διαρκής ενοχλητικός έως αβάσταχτος θόρυβος.
- Ελαχιστοποίηση της εντάσεως των εκτυφλωτικών λαμπτήρων και στροφή τους προς τον εσωτερικό χώρο.
- Περίφραξη με τοίχο υψηλό όλου του χώρου με τα μηχανήματα κι ενδυνάμωση (κάλυψη) της περίφραξης αυτής από σειρές υψηλών δέντρων.
Την στιγμή εκείνη, αυτά είχα να προτείνω, και ο διευθυντής τα εύρισκε πράγματα εύκολα κι εφαρμόσιμα. Χαιρόταν δε που θα έχει να πει στον Υπουργό ότι έχουμε λύσεις.
Αλλοίμονο όμως. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε και ο επόμενος υπουργός, ο Ανδριανόπουλος, ήταν χωρίς αυτιά, μάτια, σκέψη. Πέτρα που δεν ακούει τίποτε, δεν νοιώθει τίποτε.
Οι κάτοικοι απελπισμένοι, άρχισαν να κάνουν δεντροφυτεύσεις γύρο από τα σπίτια τους. Τα δέντρα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά, κάποια στιγμή θα έκαναν υποφερτή τη ζωή στον τόπο αυτό.
Αυτό συνέβη βεβαίως, αλλά το ΧΥΤ των 165 στρεμμάτων, επεκτεινόταν πέραν του χώρου που είχε αρχικώς απαλλοτριώσει. Πύργοι φυτρώναν διαρκώς μέσα στα κτήματά μας, πλάι στα σπίτια μας, κρατώντας παλαμάρια που τσιτσιρίζουν (άλλου είδους εκνευριστικός και βλαπτικότατος θόρυβος αυτός).
Ο ζωτικός μας χώρος πια είχε κυριευθεί: Η υγεία μας καταστράφηκε (οι άνθρωποι νέοι και μεγαλύτεροι πέθαιναν διαρκώς από καρκίνο), όσοι από τους κατοίκους μπορούσαν έφευγαν, κι όσοι είχαν λείψει, για να επιστρέψουν κάποια στιγμή, δεν επέστρεφαν. Η υγεία κατεστραμμένη, η αισθητική του τόπου μια ντροπή. Ναι, ντρεπόμασταν πια να πούμε στον άλλο «πάμε στο χωριό μου», διότι δεν ήταν πια «το χωριό μου» η κοιλάδα με τους οικισμούς της, τις στέρνες της, τα περιβόλια της, τους κήπους της, τα κτήματα με τις σοδειές… Ήταν μια ντροπή, που δεν έπεφτε πάνω σε αυτόν που την προκαλούσε, αλλά, πάνω σε αυτόν που την ανεχόταν.
Η υγεία κατεστραμμένη και διαρκώς κινδυνεύουσα, η αισθητική χαμένη, η αξία των σπιτιών μας και των κτημάτων μας στο μηδέν. Κανείς δεν αγόραζε σπίτια, κτήματα και περιβόλια πλάι σε πύργους και παλαμάρια φορτωμένα με θάνατο. Κανείς δεν ήθελε να κάνει παιδιά σ’ έναν τέτοιο τόπο. Η ζωή, που επιφανειακά υπήρχε, λόγω της εσχάτης ανάγκης να ζήσεις, ουσιαστικά δεν υπήρχε. Την πολεμούσε ο ακουστικός εχθρός, ο ορατός εχθρός της θέασης τεράτων, ο αόρατος μέγας εχθρός των παραγομένων σωματιδίων, που έκανε κι εμένα σήμερα να γυρίζω στα νοσοκομεία για θεραπεία.
Η ΔΕΗ που αποζημίωσε κάποτε 165 στρέμματα, είτε πρέπει να φύγει από εκεί, είτε πρέπει να αποζημιώσει, ό, τι βρίσκεται πλέον μέσα σε 1650 στρέμματα. Διότι κυρίευσε και κατέστρεψε όλη την κεντρική Ραΐνα. Πέραν τούτου, κτήματα και σπίτια δεν υπάρχουν μόνο μέσα στην κοιλάδα, αλλά και στις πλαγιές, ανάμεσα στους λόφους κάθε πλαγιάς, εκεί όπου έφτασε πλέον η ΔΕΗ.
Ένα παράδειγμα του τί σημαίνει πια ΔΕΗ για μας που κατοικούμε στην Ραΐνα* και πώς ζωντανεύει εδώ η λαϊκή παροιμία που λέει:
ΟΠΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ:
Ένα χιλιόμετρο πάνω από το σπίτι μου, ψηλά, στην ράχη, που είναι οροπέδιο με περιβόλια κι ονομάζεται λόγω του σχήματός της Τέμπλα, έχω (είτε είχα -κανείς δεν ξέρει πλέον αν έχει κάτι ή όχι-), ένα λιοστασάκι του ενός στρέμματος. Εκεί κατέφευγα όλα τούτα τα χρόνια, κι εκεί σκόπευα να κάνω ένα καλυβάκι, να μείνω, να ξεφύγω από την κόλαση. Αλλ’ αλλοίμονο. Ο αδερφός μου με τον οποίο συνορεύω εκεί κι έχει ένα λιοστάσι κάπου 8 στρεμμάτων, πήγε προ μηνών να γράψει το λιοστάσι του αυτό στον γιό του. Ξάφνου μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι αυτό που ήταν κτήμα μου και ήταν γραμμένο στ’ όνομά μου, ανήκει στην ΔΕΗ. «Κοίταξε και το κτηματολόγιο» μου είπε. Έτρεξα να δω το κτηματολόγιο. Το κτηματολόγιο με έχει ως ιδιοκτήτη, αλλ’ αντίς να συνορεύω με τον αδερφό μου (τον Φώτιο Υφαντή), συνορεύω με τη ΔΕΗ. Τί άραγε συμβαίνει; Υποψιάζομαι ότι ανάμεσα σε μένα και στον αδερφό μου, ερήμην ημών (όπως θα γινόταν στην εποχή του Σουλτάνου) η ΔΕΗ έκαμε κατοχή και μάλιστα την παρουσιάζει και στο Εθνικό Κτηματολόγιο.
Η ΔΕΗ, αγαπητέ φίλε, που κάποτε αγόρασε 165 στρέμματα, έχει αρπάξει όλη την περιοχή, κάνοντας κατοχή και σε ότι βρίσκεται χίλια μέτρα μακράν του ΧΥΤ.
ΥΓ.: Κάποτε, σπανίως εύρισκες άνθρωπο να μιλήσεις γι’ αυτό το πρόβλημα και να το καταλάβει. Σήμερα, ευτυχώς, οι νεότεροι, συνειδητοποιώντας τον πολυπρόσωπο κίνδυνο, συνειδητοποιώντας το δικαίωμά τους να υπερασπίσουν τον ιερό ζωτικό τους χώρο (χώρο που τον έχει και τον υπερασπίζει έως θανάτου κάθε έμβιο ον), ξεκίνησαν (και μαζί μου) μια δράση, η οποία σ’ ένα κράτος δικαίου, (πέραν κάθε σουλτανισμού των εταιριών), ελπίζω πως θα έχει καλό αποτέλεσμα. Γιατί όπως λέγει κι ο Ευριπίδης: «Έξω από το δίκιο, κανένα καλό δε μπορεί να υπάρξει».
Φιλικά,
Γιάννης Υφαντής
www.yfantis.gr
*Ραΐνα στα Ισπανικά σημαίνει «βασίλισσα». Στο μεταξύ, τρεις ή τέσσερις πόλεις της Ινδίας φέρουν το όνομα αυτό.
Ακολουθήστε το agriniovoice.gr στο Google News.
