Πολλή φασαρία για το τίποτα; Ίσως! Περάσαμε ολόκληρο καλοκαίρι και μπήκαμε τσιτωμένοι στο φθινόπωρο για να γίνουν τον Οκτώβριο οι εκλογές στο ΠαΣοΚ. Διανύσαμε την απόσταση για να φτάσουμε… πού; Εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: Στην ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη. Σαν τους δύο αετούς που ξεκινούν από τους Δελφούς προς αντίθετη κατεύθυνση, κάνουν το γύρο της γης πετώντας αντίθετα, καταλήγουν όμως και οι δύο πού; Στους Δελφούς.
Αναδείχτηκαν νέοι συσχετισμοί, ναι, όχι μόνο εντός του ΠαΣοΚ, αλλά και στα πέριξ, ένθεν κακείθεν, σφίχτηκαν και κάποιες βίδες, κάποια μπουλόνια, εντάξει! Όμως το νέο που λαχταρούσε ο πολίτης, δεν ήρθε. Ισχύει λοιπόν ότι… “ώδινεν όρος και έτεκε μυν”.
Υπάρχει ωστόσο ένα κέρδος: Ηττήθηκε ακόμα μία φορά (στο πρόσωπο του Χάρη Δούκα) η αντιπολιτική πολιτική σκέψη που παρήγαγε τα μνημονιακά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με αυτήν (μαζί και με την βουερή χρεοκοπία του διπλανού μαγαζιού) έκλεισαν τον κύκλο τους δύο (διαβρωτικές για το ΠαΣοΚ) υποθέσεις που – μέσω των δημοσιογράφων – έβαζε πάντα στην καθημερινή ατζέντα ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι: α΄) στις επόμενες εκλογές το ΠαΣοΚ θα συνεργαστεί κυβερνητικά με τη Νέα Δημοκρατία και β΄) το ΠαΣοΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγχωνευτούν για να κάνουν “τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη”.
Αν το καλοσκεφτείς, όλ’ αυτά μαζί δεν είναι και λίγο! Ναι, δεν είναι και ζητήματα πρώτης ανάγνωσης, εντάξει, αλλά η πολιτική δεν είναι – δεν ήταν ποτέ θέμα πρώτης ανάγνωσης, η πολιτική είναι ζήτημα πολλαπλής όσο και διαρκούς ανάγνωσης, όπως το ποίημα.
Μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, κυρίως όμως μετά την αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, μπαίνει κι ο κουρασμένος λαός σε ένα καθεστώς ανοχής του πολιτικού συστήματος, υπό την έννοια ότι καμία δύναμη πλέον δεν έχει διάθεση να το ανατρέψει. Όλοι κάνουν διαχείριση της θεσούλας τους στην πυραμίδα, ακόμα και το ΚΚΕ. Είναι η νέα συνθήκη απολύτως ίδια όμως με την παλιά, που λέει πεντακάθαρα: Η χώρα θέλει πάλι τον παλιό καλό δικομματισμό της.
Αλλ’ αυτό, με μαθηματικούς όρους, ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ. Κανέναν άλλο. Τ’ άλλα κόμματα και τα κομματίδια θα κάνουν τον κύκλο τους και (όπως τόσα άλλα στο παρελθόν) θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Παρά τις μεγαλοστομίες όλων των υποψηφίων αρχηγών (όχι μόνο του Ανδρουλάκη) το ΠαΣοΚ δε γίνεται να νικήσει τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εθνικές εκλογές. Όχι μόνο γιατί “δεν τραβάει” ο αναβαπτισμένος αρχηγός του, ούτε γιατί δεν εκλέχτηκε στην ηγεσία η Διαμαντοπούλου ή ο Γερουλάνος. Δεν θα κερδίσει, επειδή ΔΕΝ έχει αφήγημα.
Δε φτάνει ο αντιμητσοτακισμός, ούτε η δίψα για κυβερνητική εξουσία. Χρειάζεται κάτι άλλο, βαθύτερο, κάτι που να εμπνέει το λαό, να τον συγκινεί, να τον ξεσηκώνει, να λαχταράει στο άκουσμά του…
Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Και δεν είναι θέμα προσώπου ή προσώπων, αλλά ιδεών. Το ΠαΣοΚ ξέμεινε από ιδέες. Είναι άψυχο. Να νικήσει τη Νέα Δημοκρατία πώς; Με τι; Για να πάρει αυτοδυναμία θέλει κάπου 38%. Γίνεται να τριπλασιάσει τα τωρινά ποσοστά του με τη Σχολή Σκέψης του Ανδρουλάκη; Όχι. Ξεκάθαρα όχι.
Η “άλλη ματιά” στο εκλογικό αποτέλεσμα λέει, απλά, ότι: Το εκλογικό σώμα του κόμματος “τιμώρησε” τη Διαμαντοπούλου για την αποστασιοποίησή της τα προηγούμενα χρόνια στερώντας της το δικαίωμα να δυσφορεί για λαθεμένες επιλογές. Μέχρι “Δούρειο Ίππο” του Μητσοτάκη την είπαν. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ο ΜΗ καθαρόαιμος πασόκος είναι ανεπιθύμητος ως κάτι παραπάνω από νεροκουβαλητής. Αλλά… πώς να γίνει έτσι εκλογική διεύρυνση; Μετατρέποντας την αποστασιοποίηση του μέλους ή του φίλου σε βαριά πολιτική ενοχή, πώς να επιστρέψουν εκείνοι που έφυγαν;
