Περνάς από καμιά ξεχασμένη γειτονιά με τα παλιά σπίτια, που έβλεπες την κορυφή τους και μετά τον ουρανό. Και το μέγεθός σου αλλάζει. Πιο ψηλός εσύ. Ο δρόμος, του χεριού σου. Η ζωή εφικτή! Ο ένας συλλογισμός φέρνει τον άλλον! Όταν η κλίμακα γύρω είναι στα μέτρα του ανθρώπου η οπτική του πάνω στη ζωή είναι άλλη!
Ξαναμπαίνεις σε γειτονιά με τις καινούριες πολυκατοικίες και ξαναμικραίνεις. Σαν τα ποτά της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων, οι εικόνες επιβάλλονται. Οι εικόνες έχουν δύναμη. Το ξέρουν οι Αρχαίοι, που με τα αγάλματα έδειχναν πως πρέπει να είναι ο καθένας. Το ξέρουν οι διαφημιστές που με φωτογραφίες και βίντεο δείχνουν πως πρέπει να ζούμε.
Πόσες παρελάσεις ξοδεύεις για να μη μάθεις ιστορία!
Οι πολυκατοικίες απλώνουν τα μπαλκόνια τους προς τα εσένα, σαν αιχμές, σαν αρσενικά.
Τα μικρά σπίτια έχουν αυλές και υποχωρούν σε εσένα, σαν θηλυκά. Σε περιμένουν να βαδίσεις προς τα εκεί.
Οι πολυκατοικίες φέγγουν με καινούρια υλικά, γυαλιστερά, εύκολα στο πλύσιμο, φωτεινά. Και στο λαμπερό, μοντέρνο σύνολο βλέπεις πια σωρούς στη βεράντα τα άγρια καυσόξυλα, κομμάτια φύσης σε ένα κτίσμα που την αποστρέφεται γιατί λερώνει.
Η κρίση μας βρήκε στις πολυκατοικίες μέσα. Τις χρεωμένες. Που κρέμονται σαν μπάλα κατάδικου τώρα από τον λαιμό μας. Και ήμασταν πολύ μικροί σ’ αυτό το περιβάλλον. Μας δίδασκε ο όγκος της σύγχρονης ζωής ότι εμείς δεν μπορούμε. Οι δρόμοι θέλουν αυτοκίνητο καλό, η άνεση θέλει γωνιακό καναπέ, η μόρφωση θέλει φροντιστήριο. Δεν μπορείς μόνος σου.
Γεμίσαμε «ανήμπορους» κατά βάθος, με εξαρτήματα μόνο δύναμης, από τα οποία εξαρτιόνταν. Με πράγματα αγορασμένα με χρήμα. Και τώρα τελείωσαν.
Αυτοί που έχασαν τα εξαρτήματα κατέπεσαν.
Οι γατζωμένοι κοιτάν να ρίξουν και τους εναπομείναντες.
Η εποχή θέλει βόλτες στις παλιές γειτονιές. Όσες σώθηκαν. Να ξαναβρούμε το μέγεθός μας. Και φεύγοντας να θυμόμαστε πόσοι είμαστε.
