Πάλι αμάρτησα, πάτερ! «Με πήρε και με σήκωσε» που λένε. Έριξα κάτι διαόλους σήμερα, καλύτερα που δεν ήσουν εκεί για ν’ ακούσεις.
Το θέμα μου είναι ότι, όπως μου έλεγες στην τελευταία εξομολόγηση, «ακούει ο Θεός».
Αν όντως ακούει ο Θεός, την έβαψα, πάτερ! Διότι πάλι αμάρτησα! Ενώπιον του Θεού, παρά την αυτοπειθαρχία που επιβάλλω στον εαυτό μου, είμαι για μιαν ακόμη φορά εκτεθειμένος, δεν ξέρω τι να κάνω μαζί μου, είμαι τελικά επιρρεπής και αμαρτάνω για… αμαρτίες άλλων!
Αυτή τη φορά αμάρτησα για τις αμαρτίες του Χριστόδουλου. Όχι, δεν θα πω του «μακαριστού». Γιατί να πω «του μακαριστού»; Επειδή έκρυβε στο δωμάτιό του έναν αμύθητο θησαυρό; Δεν έχω λόγο…
Αλλά, θα πεις, πώς να μην είναι μακαριστός και μακάριος στη χώρα των μακάρων ο άνθρωπος, εκεί που πήγε, στον παράδεισο βέβαια, με τόσα πλούτη που συσσώρευσε από τους μισθούς του;
Από τους μισθούς και τα τυχερά, βεβαίως.
Από τι άλλο, δεν ξέρω. Εδώ που τα λέμε, οι μισθοί και τα τυχερά δε φτάνουν για να φτιάξουν τον αμύθητο θησαυρό του Χριστόδουλου ή του Φιντέλ…
Από τη μια ο μέγας χριστιανός και υπερπατριώτης, από την άλλη ο μέγας επαναστάτης κομμουνιστής…
Γι’ αυτό σου λέω…
Τι να κάνω εγώ τώρα, τι να πιστέψω… ποιον…
Ο οποίος, λέει, ζούσε ζωή χαρισάμενη σε ιδιωτικό νησί, σκέτο παράδεισο!
Έχουν μια ψύχωση με τους παράδεισους οι χριστιανοί και οι κομμουνιστές…
Μόνο που… στην περίπτωση του Χριστόδουλου οι πιστοί και στην περίπτωση του Φιντέλ οι φτωχοί, οι οπαδοί δηλαδή του δεσπότη από τη μια και του επαναστάτη από την άλλη, ζούσαν όπως ταιριάζει σε δούλους: Μέσα στη μαύρη ανέχεια, πάτερ! Γι’ αυτό άρχισα να ρίχνω καντήλια και χριστοπαναγίες – Κύριε, σχώρα με – γι’ αυτούς, όχι για μένα, δε βρίζω από ιδιοτέλεια Θε μου, Θεέ μου, βρίζω από αγανάκτηση για τους τσοπάνηδες των ψυχών, για τους ηγέτες των λαών.
Τι να σου λέω τώρα! Πάρε να διαβάσεις για τον αμύθητο θησαυρό του Χριστόδουλου, ψάξε στο internet και θα το βρεις, πάρε να διαβάσεις για την κρυφή ζωή του Φιντέλ και θα με νοιώσεις, πάτερ. Εσύ θα με συγχωρήσεις σίγουρα για την αμαρτία της ύβρεως που διαπράττω, για το Θεό δεν ξέρω.
Κι εκεί είναι που αγανακτώ περισσότερο, ξέρεις…
Διότι, τώρα, τι φταίω εγώ να πάω σούμπητος στην κόλαση, επειδή αγανακτώ και ρίχνω καντήλια για τον παράδεισο στον οποίο ζούσαν ο Χριστόδουλος και ο Φιντέλ;
Μωρέ… αν τους είχα μπροστά μου… και τώρα μου λες, ότι ο Χριστόδουλος είναι μακαριστός… Ε, όχι, δεν είναι!
Τώρα μου λες, ότι βρίζοντας τον Φιντέλ, γίνομαι αντικομμουνιστής. Κι αυτό αμαρτία, πάτερ;
Ναι, βεβαίως, αμαρτία! Που να με πάρει και να με σηκώσει…
Ξέρεις τι λέω, πάτερ;
Ότι κι εσύ… θα έπρεπε να έχεις το ίδιο πρόβλημα μ’ εμένα. Επειδή εσύ κι εγώ βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Κορόιδο σ’ έπιασαν κι εσένα μωρέ! Όπως κι εμένα.
Άκου τι λέω:
Να ρίξουμε από κοινού ένα βρισίδι σταυρωτό, να το ’φχαριστηθούμε…
