Το άρθρο με τίτλο «Η Ελληνική Παιδεία» δημοσιεύτηκε στην «Αναγγελία» 519 / 24 Ιουλίου 2013, στο λογοτεχνικό της ένθετο «Τύμπανο». Επί του άρθρου εκείνου ο αναγνώστης μας Χρήστος Ανδριανός μας έστειλε τα δύο σχόλια που ακολουθούν:
Αγαπητέ φίλε Παντελή, καλημέρα
Χωρίς διάθεση να εισχωρήσω σε έναν βαθύτερο προβληματισμό σχετικά με ποιοί από τους Έλληνες είναι πραγματικοί Έλληνες, θα έλθω να συμφωνήσω μαζί σου στην θέση σου ότι «Η Ελληνική Παιδεία δεν απαιτείται από τους αυτόχθονες, θ’ απαιτηθεί από τους μετανάστες» με την προϋπόθεση να κάνουμε διακριτά κάποια πράγματα.
Ταυτίζεται η Παιδεία, ή τουλάχιστον αυτό πού σήμερα αποκαλούμε Παιδεία, με την πραγματική σημασία της Ελληνικής λέξεως, ή αυτή η «διαδικασία» πού συντελείται στα ελληνικά σχολεία αποτελεί απλός μία μορφή Εκπαίδευσης, βάση των γενικών κανόνων και του πλαισίου πού η ελληνική κοινωνία (δηλαδή το πολιτικό, οικονομικό και νομικό σύστημα) θέτει…?
Δέν μπορούμε, κατά την άποψή μου, παρά να δεχθούμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα προφανώς απέχει από την έννοια της παιδείας και παιδεύσεως των νέων. Απλώς αποτελεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα διά της ελληνικής γλώσσας και όχι ένα ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης το οποίο έρχεται ως παράγωγο μιας ελληνικής παιδείας.
Πώς λοιπόν Έλληνες πολίτες μπορούν να ζητήσουν να έχουν μια ελληνική παιδεία την στιγμή κατά την οποία αγνοούν, κατά τεκμήριο, την έννοια και την σημασία πού αυτή είχε εξ’ αρχής για το δικό τους το γένος…?
Ως εκ τούτου, «δικαίως» οι επήλυδες απαιτούν να αποκτήσουν την ελληνική Παιδεία, δηλαδή την ελληνική εκπαίδευση, καθώς αυτή θεωρείται ως το πλέον βασικό αξιολογικό κριτήριο (και διά του Νόμου), ώστε αυτοί από επήλυδες να μετατραπούν σε … αυτόχθονες Έλληνες….!!
Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα εδώ…? Εάν όσοι επήλυδες κατέχουν απολυτήριο ελληνικού σχολείου αποκτούν τήν ελληνική ιθαγένεια ή να θέσουμε το ζήτημα επί της Αρχής, ποιος νόμιμος πολίτης του ελληνικού κράτους είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να θεωρείται Έλληνας και να φέρει την ελληνική ιθαγένεια…? Και θεωρώ ότι η έννοια του νόμιμου δεν μπορεί να είναι αυτή πού ο εκάστοτε νομοθέτης ορίζει και νομοθετεί αλλά η έννοια όπου το νόμιμο θα πρέπει να μην είναι διακριτό ούτε από την δεοντολογία ούτε από την ηθική πού διέπει τά πράγματα των ανθρώπων.
Δύναται λοιπόν από μόνο του ένα απολυτήριο ελληνικού σχολείου νά αποτελεί το ικανό και αναγκαίο εκείνο κριτήριο για την απόδοση ιθαγένειας σε ανθρώπους οι οποίοι εκτός από επήλυδες είναι και παρά-νομοι στό ελληνικό έδαφος…?
Κάνοντας λοιπόν μία προβολή στον χρόνο, εύκολα θα μπορούσαμε να φαντασθούμε πόσα εκατομμύρια νέων Ελλήνων θα μπορούσαν να προστεθούν στον υπάρχοντα πληθυσμό… των Ελλήνων…! Και όλοι αυτοί μαζί ομού, κάτοχοι απολυτηρίου ελληνικού σχολείου. Να λοιπόν πώς λύνεται το δημογραφικό πρόβλημα των Ελλήνων αλλά και πώς διαβρώνεται ακόμη περισσότερο μέχρι τελικού εκβαρβαρισμού ο ελληνικός πολιτισμός.
Διότι, πάντα κατά την άποψή μου, δεν μπορεί να νοηθεί ελληνικός πολιτισμός, ελληνική σκέψη, ελληνική διανόηση, ελληνική ψυχή, χωρίς ο φέρων να είναι Έλληνας. Και οι Έλληνες, οι όσοι εναπομείναντες απανταχού στον πλανήτη, θα τά διεκδικήσουν…
Χρήστος Α. Ανδριανός
…Σε συνέχεια των σημειώσεων τις οποίες έστειλα εχθές, θά ήθελα νά συμπεριλάβεις και τον κάτωθι προβληματισμό σχετικά με το ζήτημα, αλλά και με το σύγχρονο πολιτικό τοπίο:
Η παιδεία ή ακόμη η εκπαίδευση την οποία οι σύγχρονοι πολιτικοί σχηματισμοί προβάλλουν ως την πλέον ορθή, έχει άμεση συνάφεια με την πολιτική ταυτότητα πού ο κάθε ένας εξ΄ αυτών έχει. Το ζήτημα της ταύτισης του εθνικισμού με την ελληνική παιδεία και το ελληνικό γένος, προέκυψε για μία εισέτι φορά στην ελληνική κοινωνία εξ’ αιτίας της Χρυσής Αυγής. Έτσι οι Έλληνες «μετεγράφησαν» στην συνείδησή μας ως «Ελληναράδες», ή με διαφορετικό λόγο, οι πολιτικά προοδευτικές παρατάξεις του ελληνικού κοινοβουλίου, βασιζόμεςη στον μισελληνισμό των «Ελληναράδων» εξαίρουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο την Νιτσεϊκή άποψη για την μη καθαρότητα της ελληνικής φυλής και μάλιστα για την Μογγολική-Εβραϊκή της καταγωγή, χρησιμοποιώντας μάλιστα ακόμη και τις θέσεις Ελλήνων όπως ο Παλαμάς και ο Καζατζάκης, οι οποίοι είχαν σε γενικές γραμμές αποδεχθεί την άποψη του Νίτσε.
Κατά τον Νίτσε λοιπόν, τον οποίο επικαλούνται όλοι όσοι θέλουν να εντάσσουν τον εαυτό τους στην κατηγορία του «προοδευτικού», οι «αρχέγονοι κάτοικοι της ελληνικής γης», δεν ήσαν αυτόχθονες, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Παυσανίας, αλλά έχουν Μογγολική καταγωγή: (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Fragmente 1875-1879, 5[198], εκδ. Walter de Gruyter, Βερολίνο/Νέα Υόρκη 1967, σ. 96). «Μογγολική καταγωγή με την λατρεία του δέντρου και του όφεως. Οι ακτές στολισμένες από μία Σημιτική λωρίδα. Εδώ και εκεί Θράκες. Οι Έλληνες πήραν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο αίμα τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των θεών και των μύθων (στους θρύλους του Οδυσσέα, κάποιοι είναι μογγολικοί) …»
Εκτός όμως από το κείμενο του Παυσανία περί αυτοχθονίας, επίσης το κείμενο του Ηροδότου περί του όμαιμου, ομόγλωσσου, ομότροπου και ομόθρησκου, ουδόλως τους απασχολεί. «…Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι, ἤθεά τε ὁμότροπα» (Ἡρόδοτος).
Απόδοση κειμένου: «…δηλαδή τὴν κοινὴ καταγωγὴ καὶ γλῶσσα, τὴν ἴδια θρησκεία, τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα (δηλαδή τον ίδιο πολιτισμό και τις ίδιες παραδόσεις).
Αντιθέτως, απαξιώνουν χωρίς καμία περιστροφή με αξιωματικό τρόπο το κείμενο του Ισοκράτη περί της των Ελλήνων παιδείας, από τον «Πανηγυρικό», έχοντας ως κριτήριο ότι αυτό το χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή για να ταυτοποιήσει την πολιτική τους προπαγάνδα με τον φυλετικό εθνικισμό των Ελλήνων, και όχι με τον εθνικό χαρακτήρα του ελληνικού γένους.
Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκοντας τὸ εγκώμιο της πνευματικής αἲγλης τών Αθηνών του 4ου π.χ. αιώνα, γράφει:
«…. Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.»
Απόδοση κειμένου: «… η πόλη μας (δηλαδή η Αθήνα), τόσο ἒχει ἀφήσει πίσω της («ἀπολέλοιπε» = «ξεπέρασε») ὡς πρὸς τὴν φρόνηση τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, (δεν μιλά για βαρβάρους αλλά για άλλους ανθρώπους), ὣστε οἱ μαθητές αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων πεποίηκε (= δηλαδή δημιούργησε τὴν πεποιημένην, ὲντύπωση η οποία ίσως και να να μην είναι η πραγματική) δοκεῖν εἶναι (δηλαδή φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι…!) χαρακτηριστικὸ ὂχι πιὰ τοῦ γένους (του ελληνικού) ἀλλὰ τῆς διανοίας (των Ελλήνων) καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς οι Έλληνες, άρα αποκαλούνται Έλληνες από … άλλους) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως (μιλά για την εκπαίδευση και όχι για την ημέτερη ελληνική παιδεία), παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως ( = της ελληνικής γεννήσεως, της ελληνικής καταγωγῆς).
Ίσως επίσης ήταν χρήσιμο σχετικά με την κατανόηση του ανωτέρω χωρίου αλλά και για ολόκληρο το κείμενο του «Πανηγυρικού», τον οποίο ο Ισοκράτης τελειοποιούσε, απ’ όσο γνωρίζουμε, για περισσότερο ίσως από δέκα έτη έτσι ώστε αυτό να απαγγελθεί από αυτόν κατά την 100ή Ολυμπιάδα το 380π.χ., στην οποία, ως είναι γνωστό, συμμετείχαν μόνο Έλληνες. Συνεπώς, όπως εγώ νομίζω, και χωρίς να θέλω να τεκμηριώσω αυτήν μου την άποψη παραθέτοντας την σύννομη γνώμη πολλών σημαντικών μελετητών και συγγραφέων σχετικά, ο Ισοκράτης αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν εκπαιδευθεί με τά ελληνικά γράμματα, δηλαδή τους «ελληνίζοντες» ή «ελληνομαθείς» μη Έλληνες, οι οποίοι ανά τον αρχαίο κόσμο τόσο στις χώρες τής Ανατολής όσο και στις χώρες της Δύσης, δίδασκαν τά ελληνικά γράμματα χωρίς όμως να είναι Έλληνες. Άλλωστε αυτό εξακολουθεί και σήμερα να συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, όχι μόνο από «ελληνίζοντες» ή «ελληνομαθείς» αλλά από «αγγλομαθείς», «γαλλομαθείς», «γερμανοτραφείς», κλπ. Ακόμη και σήμερα είναι κοινός τόπος όλων η αναφορά ότι, «..αυτός ο Έλληνας έχει Γαλλική κουλτούρα..», κλπ.
Οι Έλληνες, εν έτει 2013, εν αντιθέσει με άλλους κατά πολύ μεταγενέστερους λαούς της Δύσης ή της Ανατολής, εξακολουθούν να … αναζητούν την εθνική τους ή φυλετική τους ταυτότητα, αποδίδοντας ο καθείς κατά το δοκούν τά ελληνικά κείμενα τά οποία εγράφησαν πρό 2500 ετών. Έτσι, κάποια σύγχρονα πολιτικά κόμματα αρέσκονται νά ταυτίζουν το γενετικό- φυλετικό ζήτημα των Ελλήνων με την πολιτική έννοια του εθνικισμού (και όχι του εθνισμού), για να μπορέσουν να εδραιώσουν την πολιτική τους υπόσταση και κυριαρχία, και κάποια άλλα αντιτίθεται στον πολιτικό ολοκληρωτισμό ο οποίος προκύπτει από έναν τέτοιο εθνικισμό, προβάλλοντας το αντίπαλο δέος του, περί μη καθαρότητας της φυλής, χωρίς όμως κανένας πολιτικός σχηματισμός του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να ενδιαφέρεται για την αλήθεια της ελληνικής φυλής. Η παιδεία των Ελλήνων και η γλώσσα τους όπως αυτά έρχονται αναλλοίωτα μέσα από μία ιστορία ακόμη προϊστορική, ουδόλως αποτελεί γι’ αυτούς ζήτημα τουλάχιστον προς προβληματισμό και εξέταση. Το ζητούμενο και προεξέχον ζήτημα για τά πολιτικά κόμματα είναι η πολιτική τους ταυτότητα, και η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και όχι η ένταξή τους και η λειτουργία τους εντός μιάς κοινωνίας ελληνικής, με ελληνικά χαρακτηριστικά.
Χρήστος Α. Ανδριανός
