Γράφει η Σοφία Ζησιμοπούλου
Έχω διαβάσει σε ένα τοίχο πώς «αν δεν γκρεμίσεις τον κόσμο που έχτισες, θα θαφτείς στα συντρίμμια του». Ο Άρης, ήρωας του βιβλίου που σας παρουσιάζω, δεν είχε την τύχη να γκρεμίσει τον κόσμο του καθώς τον έχτισαν άλλοι γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν. Το δικαίωμα όμως να τον γκρεμίσει , το διεκδίκησε μόνος του.
Βρισκόμαστε στη δεκαετία 55’ – 65’, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα όπου οι μνήμες της Κατοχής και της δημόσιας έριδας είναι ακόμη νωπές και καθορίζουν τύχες και ζωές. Κάπου εκεί βρίσκεται ο νεαρός ήρωας που πασχίζει να ανακαλύψει την αλήθεια των γονιών του και να καταλάβει τον εαυτό του.
Οι διαμάχες Αριστεράς – δεξιάς αποτυπώνονται μέσα από τον κλειστό πυρήνα της οικογένειας που σιγά – σιγά απλώνεται για να «αγκαλιάσει» ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Το διαφορετικό βάλλεται, η επιφάνεια εξαπατά και πρέπει να είσαι αρκετά σκληρός γι να επιβιώσεις. Ο Άρης παραμένει δύσπιστος σε «ιδεολογίες», αμφισβητεί τις θεωρίες και αποστρέφεται τις εύκολες λύσεις. Κυνικός και ρομαντικός συνάμα, υπόσχεται πως δε θα αλλοτριωθεί αλλά θα κυνηγήσει τα όνειρά του.
Μέσα από την αλληλογραφία με τον άγνωστο φυλακισμένο θείο του και τη δική του προσπάθεια να γράψει, ζωντανεύει στα μάτια μας μια ολόκληρη εποχή που αντιπροσωπεύεται από κάθε είδους χαρακτήρα και ανθρώπινο τύπο: εθνικόφρονες, αριστεροί, τύποι του περιθωρίου…
Η Διδώ Σωτηρίου αποδίδει με ρεαλισμό και συχνά με μαεστρία το σφυγμό της περιόδου αυτής που οι πολιτικές διεργασίες καθόρισαν τις ζωές των ανθρώπων πριν από αυτούς τους ίδιους.
