Ολόκληρη επταετία πια! Η Ελλάδα στενάζει στο γύψο των μνημονίων. Ίδια και σχεδόν απαράλλαχτη με την επταετία των συνταγματαρχών. Μπορεί και χειρότερη, σίγουρα χειρότερη, γιατί τα θύματα της επταετίας των μνημονίων είναι απείρως περισσότερα!
Υπάρχει όμως μία ουσιώδης διαφορά:
Τότε, η αντίσταση κατά της χούντας έφερε την επάνοδο της Δημοκρατίας. Σήμερα, η αντίσταση κατά των μνημονίων έφερε… νέα μνημόνια!
Όπως και να το κάνεις, δεν είναι καθόλου ευχάριστο! Και για να το πούμε απ’ την ανάποδη, είναι τραγικό. Η χώρα κινδυνεύει. Εμείς κινδυνεύουμε. Θεατές της ίδιας μας της τραγωδίας, χωρίς να περιμένουμε τίποτα, μοιάζουμε ο λαός που περιμένει τους βαρβάρους.
Κι εκείνοι έρχονται φυσικά. Έρχονται και κατακλύζουν τα εδάφη μας. Αλλ’ αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…
Το πρόβλημά μας είναι η απάθεια. Λάθος. Το πρόβλημά μας είναι η απραξία.
Κατασκευασμένη από τα κόμματα εξουσίας η θεωρία της χαμένης ψήφου απέτρεψε πολλούς, πολλές φορές στο πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, να ψηφίσουν υγιή μικρά κόμματα που ξεμύτισαν.
Η ίδια θεωρία όμως, στερώντας διά μακρών από τον πολίτη καθαρά ιδεολογικές επιλογές, ευθύνεται για την θνησιγένεια των νέων ρευμάτων σκέψης, άρα ευθύνεται για την εφιαλτική πλέον αποχή πλήθους πολιτών, πολύ περισσότερων βεβαίως από κείνους που κέρδισαν ως ψηφοφόρους τα κόμματα εξουσίας!
Αν ήταν μόνο αυτό, θα ήταν καλά! Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο: Η θεωρία της χαμένης ψήφου αποϊδελογικοποίησε μεγάλες ομάδες πληθυσμού που βγήκαν στο περιθώριο, ανακαλύπτοντας ότι ο λόγος του ατόμου δεν μετράει στην διαδικασία λήψης των συλλογικών αποφάσεων. Η ίδια αιτία στερεοποίησε την κομματική νομενκλατούρα, τη μετέτρεψε σταδιακά σε απεχθή γραφειοκρατικό μηχανισμό, την ανήγαγε σε “παρέα του αρχηγού”, κι αυτή, με τη σειρά της, εκδίωξε το άτομο από τη συμπαγή μάζα, έβγαλε στο περιθώριο την πλειοψηφία του λαού, επιβάλλοντας μιαν άτυπη ολιγαρχία που χρησιμοποιούσε την ετικέτα της Δημοκρατίας για άλλοθι.
Το επιχείρημα της ματαιότητας ακουγόταν πια πολύ πειστικό, ιδίως στους νέους.
Μπορούμε να πούμε σήμερα ότι η αποχή των πολιτών από τις εκλογές, αλλά και από την πολιτική, ήταν, είναι δηλαδή, βαρύ τίμημα, πληρωμένο τοις μετρητοίς από τη Δημοκρατία. Έγκλημα όλων των κομματικών ηγεσιών, με πρώτη σ’ αυτόν τον μαζικό φόνο την μεγαλόστομη αριστερά, που, με τη “γραμμή”, και τη μονολιθικότητά της, σφαγίαζε την ατομική συνείδηση επί δεκαετίες.
Όχι, το τίμημα δεν πληρώθηκε μόνο από την Δημοκρατία, αλλά και από την Οικονομία. Διότι η ψήφος που το 2015 έφερε στην εξουσία τις απολίτικες αριστεροδέξιες δυνάμεις, ήταν “η τυφλή ψήφος”. Μία τρελαμένη μάζα που – με διαχρονική ευθύνη ΟΛΩΝ των κομματικών ηγεσιών – είχε αποκοπεί προ πολλού από την πολιτική διαβούλευση, έπρεπε ξαφνικά ν’ αποφασίσει ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΗΣ για τα πιο κρίσιμα και τα πιο πολύπλοκα εθνικά ζητήματα. Ήταν αδύνατο! Η εξουσία γι’ αυτές τις δυνάμεις δεν ήταν παρά ένα Λύκειο της γειτονιάς που του χρειαζόταν μια συγυρισμένη κατάληψη για να μάθει…
Με αυτή την τελευταία διαπίστωση το όλον βαραίνει επικίνδυνα! Δείχνει όμως πόσο σημαντική τελικά είναι η ενσυνείδητη ψήφος, ναι, αυτή που δεν της τό ‘χουμε καθόλου, η ψήφος που βασίζεται στην ενημέρωση και την λογική.
Είπαμε τη λέξη “ενημέρωση” κι έγινε ξαφνικά επιτακτική μία σημείωση: Στον αιώνα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των ειδήσεων, στην εποχή της πληροφορικής, της “δημοσιογραφίας των πολιτών”, παρακαλώ, η μάζα είναι τόσο ανενημέρωτη, όσο δεν ήταν ποτέ!
Δεν είναι άσχετο να παραθέσουμε εδώ τις τέσσερις λέξεις που, εν μιά νυκτί, θα εξυγίαιναν για πάντα την Ενημέρωση, τον βασικό Πυλώνα της Δημοκρατίας. Αντί των γελοίων σκιαμαχιών με τη διαπλοκή, τέσσερις λέξεις σε μια διάταξη κάποιου νόμου που θα έλεγε: “Καταργείται η κρατική διαφήμιση”. Είναι τόσο απλό.
Αλλά κι αυτό, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία!
Λοιπόν, όταν βλέπεις τον πρωθυπουργό να εμφανίζεται… “χαρωπά τα δυο μου χέρια να χτυπώ”, μετά από… διαρροές του Μαξίμου όλη τη μέρα που μιλούσαν για “πολύ ευχάριστες ανακοινώσεις”… να βγαίνει στην τηλεόραση, με διάγγελμα ρε, να μοιράσει καραμέλες στα παιδάκια, την ώρα που απειλείται η υπόσταση της χώρας, η ζωή μας η ίδια, η νέα γενιά, το αύριο… δεν ξέρεις αν πρέπει να πάρεις το παλούκι και να βγεις στους δρόμους εναντίον αοράτων εχθρών ή να κλειστείς σε μοναστήρι για να μη χάσεις τουλάχιστον την ψυχή σου απέναντι στην αιωνιότητα, αφού μόνο αυτή σου απόμεινε…
Αλλά μετά, έρχεσαι στα συγκαλά σου και λες: Πού θα πάει; Δε θα ρθουν εκλογές; Θα ρθουν. Έρχονται. Τότε “θα δεις πόσα απίδια πιάνει ο σάκος”, Αλέξη.
