Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στις Ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχουν ικανές ηγεσίες, λέει. Γαλλία και Γερμανία, παραπαίουν. Στην Ελλάδα είναι ακόμα χειρότερα. Διότι στην ηγεσία της είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η κοινωνία, λέει, απαιτεί να πέσει ο Μητσοτάκης. Ποιος έχει λαϊκή εντολή να τον ρίξει; Ο Φάμελλος. Αλλά του την έκλεψε το ΠαΣοΚ που ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη, άκουσον, άκουσον! Η Ελλάδα και η Ευρώπη έχουν πολιτικό πρόβλημα διακυβέρνησης. Οι πολιτικοί μας είναι “για τα μπάζα”. Δεν τους ψηφίζουμε εμείς, διορίζονται από τον Βεελζεβούλ αυτοπροσώπως.
Να μη φέρουμε αντίρρηση σε αυτά. Προς τι άλλωστε; Να δεχτούμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, όχι αλλιώς. Ας προσχωρήσουμε κι εμείς σ’ αυτή τη μίρλα που λέει ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, για όλα φταίει ο καπιταλισμός, άσε τον ιμπεριαλισμό… Τι ωραία! Κι ύστερα πήγαμε για ύπνο. Αν τυχόν μας ξυπνήσει κάνας εφιάλτης τη νύχτα, γυρίζουμε πλευρό και, ξαφνικά, γίνονται όλα εντάξει. Ο ύπνος του Δικαίου είναι οικείος σε όλους.
Κι όμως. “Αν υποψιαστώ” που έλεγε ο Λαζόπουλος στους “δέκα μικρούς Μήτσους”, αν δηλαδή κολλήσει για λίγο το μυαλό στην υπόθεση ότι, με τέτοια εργαλεία, δεν ερμηνεύεται ικανοποιητικά ο κόσμος γύρω μας ή, έστω, βάλει κάποιος με το νου ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο ή ΚΑΙ κάτι άλλο, ε, τότε… ξετυλίγεται μια αλυσίδα ερωτήσεων, οι πρώτες απαντήσεις στις οποίες γεννούν άλλες ερωτήσεις που γρήγορα οδηγούν σε μη απαντήσεις…
Τι συμβαίνει εδώ; Τι δε μας λένε; Τι μας κρύβουν, που λένε κι ένα σωρό τρελαμένοι σε βιντεάκια του Tik Tok; Ανοίγεις βρε παιδί μου το κινητό ή ανοίγεις τον υπολογιστή σου και ακούς… τι δεν ακούς… Μοναχοί του Αγίου Όρους πρώτοι και καλύτεροι, όσιοι και άγιοι, να λένε του κόσμου τις αρλούμπες κι από κάτω, α, χιλιάδες οι κοινοποιήσεις και τα σχόλια, βοήθειά μας… Ψάχνεις να βρεις κάνα σόι, αλλά μάταια. Σε πιάνει μαύρη απελπισία. Όπως το λέω. Αλλά, ναι… τι συμβαίνει εδώ; Πώς γίνεται να χρησιμοποιούν τα τσιπάκια για να μεταδίδουν το Λόγο του Θεού εκείνοι που βλέπουν τα τσιπάκια ως εργαλείο του Σατανά που θα έρθει για να βασιλέψει χίλια χρόνια στη γη;
Δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, ίσως να μην υπάρχει καμία δηλαδή, οπότε καταφεύγεις στη μόνη σκέψη που είναι ακόμα λογική πριν λαλήσεις: Όλο αυτό το πράμα, το πολιτικό και το θρησκευτικό συνάμα, “δεν παίζεται”, δε μπορείς να το αντικρούσεις. Ούτε υπάρχει λόγος να ξοδέψεις δυνάμεις γι’ αυτόν τον σκοπό. Ακόμα κι αυτό που λέγαμε παλιά “να βάλω κι εγώ ένα τουβλάκι σ’ αυτόν τον κόσμο, να γίνει καλύτερος”, δεν ισχύει. Πώς να ισχύει;
Τι κάνεις απέναντι σε όλο αυτό; Παραδίδεσαι; Αφήνεσαι να σε πάρει το ποτάμι; Πας με τους πολλούς; Όχι. Πας με τους λίγους; Ποιους; Με ποιους ή με ποιον πας; Με τον εαυτούλη σου; Αυτόν; Αυτόν τον καλοπερασάκια; Μ’ αυτόν πας;
Όχι. Δε μπορεί να είναι σωστό αυτό! Αν η κοινωνία μας είναι αυτή – και είναι – αν δε μπορείς να κάνεις κάτι να την αλλάξεις – και δε μπορείς – δεν κάνεις επανάσταση, ούτε γυρίζεις στον εαυτούλη. Άλλο κάνεις: Δημιουργείς αντίβαρο. Εσύ ο ίδιος στην αρχή. Ένας. Φτάνει ένας.
Αν εσύ γίνεις αντίβαρο αυτής της καφρίλας που είναι διάχυτη γύρω μας, ίσως ακολουθήσει άλλος ένας. Κι αν τον ένα τον ακολουθεί κάθε φορά ένας, σε λίγο θα γίνουν πολλοί που θα λειτουργούν ως αντίβαρα, τόσοι πολλοί που ετούτος ο στημένος συρφετός θα γίνει συντρίμμια.
