Στις αίθουσες τελετών πανεπιστημίων της χώρας, εκεί που γίνεται η ορκωμοσία των αυριανών επιστημόνων της χώρας που θα την πάνε μπροστά, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πινακίδες στερεωμένες στον τοίχο (όχι πρόχειρες, προσωρινές) που ενημερώνουν ότι απαγορεύεται η χρήση σωλήνων με κομφετί εντός της αιθούσης.
Προφανώς είχε γίνει συνήθειο από αμόρφωτους, ανάγωγους, αντικοινωνικούς «επιστήμονες» νέους να πανηγυρίζουν την αποφοίτηση με όποιο πρωτογονισμό γούσταραν, θεωρώντας τσιφλίκι τους τον χώρο, ίδια όπως στις πενταήμερες δεινοπαθούν τα ξενοδοχεία από τους μαθητές. Και χρειάζονται πλέον πινακίδες για να καθοδηγούν για τα αυτονόητα της κοινωνικής συμπεριφοράς. Δείγμα ότι πριν την πινακίδα δεν υπήρχε κάποιος σοφότερος της πινακίδας, γονιός ίσως, να πει στον νέο ότι δεν κάνουμε ό, τι γουστάρουμε σε αυτή τη ζωή και εις βάρος των άλλων, ιδίως όταν δημιουργούμε ατσαλιά που κάποιοι πρέπει να καθαρίσουν.
[box type=”info” align=”aligncenter”]Στην Ελλάδα οι δύσκολες αποφάσεις αναβάλλονται, για να τις πάρουν αυτοί που τις θεωρούν άθλιες.[/box]
Έτσι, αφού δεν μας γέννησαν πινακίδες αλλά ελαστικά αναίσθητοι γονείς, κάτοικοι αυτής της χώρας, φτάσαμε στα κακοποιημένα από μουτζούρες κτίρια και μνημεία, στα γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια θέματα σεβασμού του δίπλα, στην ασύδοτη οδήγηση αλλά και στην ασύδοτη επίπληξη. Στις ξεχειλωμένες κουβέντες, στην υπερβολική αυτοεκτίμηση, στις καφρίλες. Στους ναούς που ντύνονται με νάιλον για να γλιτώσουν από την εκτόνωση με το ρύζι που περιλαμβάνει το παιδικό πάρτι του μυστηρίου του γάμου. Στην ασυδοσία που μας κατέστρεψε έτσι φτάσαμε.
Δυστυχώς είναι τόσο μικρές οι σταγόνες της που ξεχείλισαν την χώρα, τόσο γλυκό το ποτό της, που κανείς δεν νιώθει ότι αυτή είναι η αιτία.
Κι όμως, ακόμα και σήμερα γιορτάζουν τα δημοτικά σχολεία την λήξη των μαθημάτων με πυροτεχνήματα. Αυτά τα σχολεία που μπορεί να μην έχουν προσωπικό, μπορεί να κλείνουν από καταλήψεις απίθανων διεκδικήσεων, που κάνουν συλλαλητήρια για λεφτά για την παιδεία, δέχονται αν βλέπουν λεφτά να καίγονται σε δευτερόλεπτα, επειδή λέει τέλειωσε η σχολική χρονιά. Να μάθουν δηλαδή τα παιδιά ότι η πρόσκαιρη χαρά έχει σημασία. Ποιος νοιάζεται αν θα υπάρχει επόμενη χρονιά; Ποιος νοιάζεται αν, στα παιδιά, γιορτές χωρίς πυροτεχνήματα θα μοιάζουν πλέον λειψές. Σημασία έχει η πατροπαράδοτη αρχοντοχωριατιά μας.
