Ο Κώστας εργάζεται αντιπρόσωπος σε μια εταιρεία και ταξιδεύει σε όλο το Νομό Αιτωλοακαρνανίας. Περιμένει το πρώτο του μωρό, η γυναίκα του βρίσκεται στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης.
Μια μέρα είναι ταξίδι για τη δουλειά του στην Άρτα. Τον παίρνουν τηλέφωνο και του λένε ότι η γυναίκα του έχει πόνους και την πάνε στην κλινική να γεννήσει.
Ο Κώστας μπαίνει βιαστικά στο αυτοκίνητό του και φεύγει. Φτάνει στο Αγρίνιο, πάει στην κλινική, ευτυχώς εγκαίρως. Περιμένουν στον προθάλαμο οι γονείς του και οι γονείς της γυναίκας του της Κατερίνας. Τον ενημερώνουν ότι όλα πάνε καλά. Ο Κώστας είναι αμήχανος, ιδρώνει και ξεϊδρώνει, δεν ξέρει τι να κάνει. Κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα του χειρουργείου, βγαίνει μια νοσηλεύτρια και φωνάζει:
– Τον πατέρα θέλω, ποιος είναι ο πατέρας;
Ο Κώστας γυρίζει τα μάτια του στον πατέρα του.
– Πατέρα… εσένα θέλουν… πήγαινε.
– Εσένα φωνάζουν παιδί μου… εσύ είσαι ο πατέρας…
– Α, εγώ, ναι… είμαι ο πατέρας. Ορίστε… τι θέλετε;
– Να σας ζήσει κύριε… έχετε ένα υπέροχο κοριτσάκι!
Αγκαλιές, φιλιά, ευχές, οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Ο Κώστας μοιάζει χαμένος μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Ανεβαίνουν στο δωμάτιο και η μαία θέλει να της δώσουν κάποια στοιχεία να σημειώσει. Μπαίνει στο δωμάτιο.
– Θέλω τον πατέρα να μου δώσει κάποιες πληροφορίες.
Τα ίδια ο Κώστας απευθύνεται στον πατέρα του.
– Πατέρα, πήγαινε… εσένα θέλει…
– Παιδί μου, εσένα, όχι εμένα… Εσύ έγινες πατέρας. Εγώ… μόλις έγινα παππούς…
