Βγήκαν κάποια πρώτα βίντεο από υποψήφιους τοπικής αυτοδιοίκησης. Με το ίντερνετ και τα τοπικά κανάλια, είναι ένα μέσο προβολής. Ένας περπατάει στην αγορά και τονίζει ότι ήταν πάντα δίπλα στους δημότες. Αυτός ο γνωστός μύθος, που πρέπει να έχεις ένα δημοτικό σύμβουλο δίπλα, σαν σερβιτόρο – μπράβο, να διευθετεί ό, τι σου συμβαίνει κάθε μέρα, γεννημένος από τις κραυγές «που είναι το κράτος;» όποτε πλημμύριζαν τα αυθαίρετα από τα μπαζωμένα ρέματα.
Ο «δίπλα στον δημότη» λοιπόν περπατάει και ατενίζει το μέλλον. Καλά κάνει. Οι σκηνοθετικές λύσεις σε αυτά τα σοβαρά θέματα είναι συγκεκριμένες και παραδοσιακές.
Όμως οι τοίχοι είναι όλο μουτζούρες από σπρέι. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς πια να φωτογραφηθείς ή να κυκλοφορήσεις ή να κοιτάξεις πουθενά χωρίς μια μουτζούρα κάποιου βάνδαλου να βιάζει το σχήμα και την υφή των πραγμάτων. Τα πάντα μοιάζουν παραδομένα στην αυθαιρεσία του «Εγώ», κάποιων που κάνουν το θράσος τρόπο ζωής.
Μοιραία ένα τέτοιο σποτ μοιάζει να διαφημίζει το θράσος και όχι τον υποψήφιο. Ο δημοτικός σύμβουλος ή δήμαρχος μοιάζει διακοσμητικός, θύμα, ή ανίδεος για την αισθητική που τον περιβάλει.
Αν γίνονταν εδώ το βίντεο, στην πόλη μας, στις μουτζούρες θα προσθέτονταν τα κηδειόχαρτα. Σε όποιο σημείο και αν βάδιζε ο υποψήφιος του Αγρινίου σίγουρα θα κινηματογραφούνταν δίπλα σε μουτζούρα από σπρέι και κηδειόχαρτο. Έτσι, για το δικαίωμα ψήφου και στους νεκρούς.
Δυστυχώς η αισθητική είναι το τελευταίο μέλημα όχι μόνο τον αρμοδίων αλλά και των κατοίκων. Γενιές μεγαλώνουν δίπλα στην ατσαλιά θεωρώντας την κάτι το φυσικό, το νορμάλ. Η ατσαλιά μπαίνει μέσα στο μυαλό, βγαίνει στα λόγια, στην συναναστροφή, στη βία των συμπεριφορών θράσους που υμνούνται συχνά σαν εξωστρέφεια ενός χαρωπού λαού. Όμως η αισθητική είναι ηθική.
Τελευταία αναζητούνται ευθύνες για τον τραγικό θάνατο ενός παιδιού σε «λούνα – παρκ». Ο δήμαρχος της περιοχής ψηφίζονταν ως γιος δημάρχου, ως αγωνιστής για έναν καλύτερο αριστερό κόσμο, ως απεργός πείνας, ως διαμαρτυρόμενος σε εθνικές επετείους με πανό σε παρελάσεις. «Κατά της νέας Χούντας» κλπ. Έτσι έκριναν οι δημότες.
Όμως οι δημότες δεν αναγνώρισαν την ασχήμια αυτού του λούνα – παρκ; Ναρκώθηκαν. Να κάνεις τι εκεί με το παιδί σου; Δείξ’ του έναν όμορφο χώρο. Να μάθει να τον αποζητάει. Μην το ταΐζεις μόνο τα καλύτερα φαγητά. Δώσ’ του και παραστάσεις εκλεκτές. Τώρα που ξέρουμε τι συνέπειες έχει το «δεν πειράζει» και το «δε βαριέσαι».
