Αγρίνιο 7 Αυγούστου 2012, Θ.Μ. Πολίτης
Το παλαιότερο ποιητικό βιβλίο του Ντίνου Μακρυγιάννη
Το βιβλίο που θα παρουσιάσουμε, στη συνέχεια, δεν είναι πρόσφατο τυπώθηκε το 1984! Κι όμως αντέχει στο χρόνο! Περιέχει, συνολικά, 19 παραδοσιακής μορφής ποιήματα χωρισμένα σε τρεις ενότητες: «Ρουμελιώτικα (5), «Υπαίθριες Ιστορίες» (9) και «Αγάπες» (5). Άθροισμα 19.
Υπενθυμίζουμε ότι, ο Ντίνος Μακρυγιάννης, τύπωσε ως το 1984 τρία (3) ποιητικά βιβλία, δύο (2) Ιστορικά και είχε, για τύπωμα, τέσσερα (4) Ιστορικά και ένα (1) ποιητικό. Το βιβλίο, που κρατάμε στα χέρια μας, τυπώθηκε από την επιχείρηση «Αντίλαλος». Πρόκειται για τη δεύτερη σειρά ποιημάτων με τον ίδιο τίτλο.
Ο Ντίνος Μακρυγιάννης στα λίγα λόγια του κειμένου του με την ένδειξη «Αντί προλόγου» γράφει ανάμεσα στα άλλα:
«Ό,τι μπόρεσα κι έγραψα μέχρι σήμερα, για το χώρο της ορθόψυχης και λεβεντογέννας Ρούμελης, που ο θρύλος της από βουνοκορφή σε βουνοκορφή πέταξε πέρα από τα σύνορά μας κι αγκάλιασε όλους τους Έλληνες, το έκαμα από αθεράπευτη νοσταλγία και υποχρέωση στα κατατόπια που πρωτογνώρισα».
Στην πρώτη ενότητα διαβάσαμε και το αντιπροσωπευτικό ποίημα με τον τίτλο: «Έπαχτε γιε της Ρούμελης». Το καταχωρούμε:
«Έπαχτε γιε της Ρούμελης
καστρογυρισμένε,
όλοι για σένανε μιλούν
κι όπου βρεθούνε λένε,
Λόγια αγάπης θαυμασμού
και λιανοτραγουδάκια,
για το λιμάνι την Ψανή
του κάστρου τα δρομάκια,
Πού ‘ναι γιομάτα ομορφιά
βαροφορτωμένα
θύμησες, δόξες και καημούς,
από το Εικοσιένα.
Από την ενότητα «Υπαίθριες Εικόνες» επιλέγουμε το ποίημα με την επιγραφή: «Στο πανηγύρι».
«Το πανηγύρι άναψε
μέσα στο χοροστάσι,
τ’ έπιασ’ ο Γιάννος το χορό
μαζί με το Θανάση.
Κι από τη ράχη του χορού
του κυρ’ Θωμά η Βγένα,
μ’ ένα γλυκό χαμόγελο
κατάστηθη καδένα.
Στη νίοτ’ ανάβει η φωτιά
και στους καημούς φουντώνει,
χορός γαϊτάνι γίνεται
και σύννεφο η σκόνη.
Και από την τελευταία ενότητα «Αγάπες» διαλέξαμε το ποίημα «Όταν πας για ξύλα»:
«Στον κουμαρόλογγο βαθιά
που πάς να φέρεις ξύλα,
με το τσιμπέρι σου σφιχτό
το πρόσωπό σου τύλα.
να μη σε δούνε τα πουλιά
ότ’ είσαι ομορφούλα
και σε κρατήσουν συντροφιά
για τη γλυκιά φωνούλα.
Κι όταν τα ξύλα φορτωθείς
μην πεις το τραγουδάκι,
πάρε τη στράτα ολοστρατείς
μη σ’ αγροικήσουν δράκοι.
Τα ποιήματα του Ντίνου Μακρυγιάννη δεν «κρίνονται» αλλά απολαμβάνονται!
