Η νέα γενιά ζητάει τους ήρωές της και δεν τους βρίσκει
Οι πολιτικοί κάνουν, λέει, την αυτοκριτική τους. Αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη. Όμως «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» ή «ανάληψη πολιτικού κόστους σημαίνει πρακτικά ότι «μας αδειάζεις τη γωνιά, κύριος». Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει «καλά και καμωμένα». Κάνεις την αυτοκριτική σου ενώπιον του λαού και, μετά, πας σπίτι σου. Τέλος. Δεν αναλαμβάνεις καινούριες πολιτικές πρωτοβουλίες κατηγορώντας τους άλλους που φταίνε για όλα, ενώ εσύ «καθάρισες» με μια αυτοκριτική, όπως έκαμε πρόσφατα ο Χρυσοχοΐδης και παλιότερα ο Κώστας Καραμανλής.
Ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει ότι δεν κρίνεσαι μόνο για όσα είπες ή έκαμες στο παρελθόν, αλλά και για όλα εκείνα που λες ότι θα κάμεις στο μέλλον. Κι αυτό σημαίνει πρακτικά ότι δεν κρίνονται μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας για όσα λάθη έκαμαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης και πριν από αυτήν, κρίνεται επίσης και η αριστερά για όσα είπε ή έκαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης και ΠΡΙΝ από αυτήν. Ου μόνον. Κρίνονται ΟΛΑ τα κόμματα, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης ομού για όλα εκείνα που λένε ότι ΘΑ κάμουν στο μέλλον, ΟΧΙ μόνο για όσα έκαμαν στο παρελθόν. Τι παναπεί ότι «η αριστερά δεν φταίει, αφού δεν κυβέρνησε»; Ας δεχτούμε ότι δεν φταίει. Επειδή δεν κυβέρνησε. Θα ισχυριστούμε όμως ότι φταίει για όσα λέει ότι ΘΑ κάνει, αν και όταν κυβερνήσει. Ή μήπως δεν πρέπει να κρίνεται γι’ αυτά; Γιατί το ξεχνάμε αυτό;
Το ξεχνάμε, επειδή η λαϊκή λογική που συνοδεύει τα πολιτικά θέματα, είναι πρωτόγονη. Και σε μια πρωτόγονη λογική δεν ταιριάζει παρά η αυθαιρεσία του αυτόκλητου μεσσία. Η ιστορική νομοτέλεια τουλάχιστον αυτό λέει.
Από την άλλη, όταν διατυπώνεται μια ρηξικέλευθη πρόταση, μια νέα πολιτική ιδέα, προσκρούει στην ελιτίστικη λογική, ότι η νεοελληνική κοινωνία είναι συντηρητική. Θέλει πολιτικές αλλαγές, αλλά κανένας δεν τις θέλει για τον εαυτό του, τις θέλει μόνο για τους άλλους. Η άποψη που κυριαρχεί, είναι ότι σ’ αυτόν τον τύπο κοινωνίας είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει καινοτόμος πολιτικός λόγος, άρα οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να συμβαδίζουν με το όποιο «κοινό αίσθημα».
Η παρατήρηση μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να είναι σωστή, ολόσωστη. Όμως: Αυτή η ίδια κοινωνία υιοθέτησε, απορρόφησε και τελικά ακολούθησε εκλογικά και ιδεολογικά το μύθο του Πολυτεχνείου. Τι θα την εμπόδιζε να υιοθετήσει, ν’ απορροφήσει και τελικά ν’ ακολουθήσει έναν νέο πολιτικό μύθο;
Η λογική απάντηση είναι: Τίποτε!
Εξ αυτού μπορούμε να συμπεράνουμε ασφαλώς ότι η διατύπωση και η τοποθέτηση ενός νέου πολιτικού μύθου είναι απολύτως εφικτή. Για παράδειγμα, μπορεί να τεθεί με άνεση το ζήτημα για την «αναγέννηση της Ελληνοσύνης», η οποία στα επόμενα πενήντα χρόνια θα καταστήσει ανάμνηση τη Ρωμιοσύνη, θα την τοποθετήσει ιστορικά δίπλα στην Τουρκοκρατία, για ν’ αναζητήσει έτσι ο λαός το θαμμένο εθνικό υπόστρωμα αυτής της χώρας και να βγάλει στην επιφάνεια τον πολύτιμο ορυκτό πλούτο της ψυχής του, όπως σε οικονομικό επίπεδο θέλει να κάνει με το φυσικό αέριο νότια της Κρήτης.
Μόνο που, ναι, απαιτείται μία θυσία. Η δολοφονία του Λαμπράκη για τη γενιά του 1-1-4, η θυσία του Πολυτεχνείου για τη γενιά της μεταπολίτευσης. Τώρα… ποιος έχει τάχα σειρά να πεθάνει, για να στηθεί το νέο μέγα όραμα της γενιάς που αναζητά νέους ήρωες; Ο Γρηγορόπουλος δεν αρκεί. Όσο και να το «τραβάνε απ’ τα μαλλιά», δε φτάνει. Διότι ο άδικος χαμός του δεν αντιστοιχεί σε καμία μεγάλη ΙΔΕΑ…
