Warning: chmod(): Operation not permitted in /home/545817.cloudwaysapps.com/bqgtemsqzq/public_html/wp-admin/includes/class-wp-filesystem-direct.php on line 173
Χθες και σήμερα, κάτι για το αύριο; - AgrinioVOICE.gr

Χθες και σήμερα, κάτι για το αύριο;

Όπου να ‘ναι ο Παναιτωλικός (όπως και οι υπόλοιπες ομάδες) θα ξεκινήσει την προετοιμασία του για την ερχόμενη σαιζόν. Η συζήτηση του καλοκαιριού ήταν η παραμονή ή όχι του Φώτη Κωστούλα. Οι ευθύνες της διοίκησης, των παικτών και των προπονητών για τον υποβιβασμό και η… αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο Παναιτωλικός κινείται (;) όπως τα προηγούμενα χρόνια, αλλά με στόχο την μείωση του μπάτζετ. Εκείνο που δεν βλέπουμε αυτή τη στιγμή όμως είναι τι γίνεται… αύριο!

Η παραμονή του Φώτη Κωστούλα στην ομάδα για τουλάχιστον ακόμη μία χρονιά στην ομάδα είναι λίγο πολύ δεδομένη. Αλλά ήδη μπήκαμε στον Ιούλιο και δεν υπάρχει ούτε ΔΣ, ούτε ρόστερ για να προπονήσει ο (ομολογουμένως πολύ καλός) Καραγεωργίου, εάν κι αυτός τελικά ανακοινωθεί.

Θα τα πάρουμε λίγο με την σειρά. Με την χρονική σειρά που όλα έγιναν. Πέρσι τέτοια περίπου περίοδο ο Παναιτωλικός ξεκινούσε την προετοιμασία του για την επανεμφάνισή του στα σαλόνια της Α Εθνικής, τη νέα Σούπερ Λιγκ. Με μία πολύ καλή οικονομική βάση, κόσμο που αγόρασε άμεσα 4.200 εισιτήρια διαρκείας, όνειρα και με εγκαταστάσεις ζηλευτές από όλους, ο Παναιτωλικός στόχευε μέχρι και Ευρώπη. Κάποιες μεταγραφές άργησαν να γίνουν, αλλά ο Τίτορμος ξεκίνησε πολύ δυνατά το πρωτάθλημα, αν εξαιρέσει κανείς την ήττα… απειρίας από τον Πανιώνιο στην πρεμιέρα.

Μέχρι τον Δεκέμβρη όλα ήταν καλά. Ο Παναιτωλικός με δύο ματς λιγότερα από πολλούς ανταγωνιστές του βρισκόταν σε καλύτερη θέση και με μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών. Η εξαιρετική εμφάνιση με τον Παναθηναϊκό (με την ισοφάριση στις καθυστερήσεις του αγώνα) έμελλε να είναι και το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο ο κόσμος του Παναιτωλικού έφυγε (κατά μία έννοια) ικανοποιημένος από το γήπεδο. Επί δύο μήνες μετά ο Τίτορμος βολόδερνε κόντρα σε ομάδες χαμηλότερης ή και ίσης δυναμικότητας, χωρίς νίκη. Για περισσότερα από 10 παιχνίδια πρωταθλήματος, εξατμίζοντας ουσιαστικά το πλεονέκτημα που είχε δημιουργήσει στον πρώτο γύρο με 2 παιχνίδια λιγότερα από τους ανταγωνιστές του.

Οι ευθύνες πολλές. Όλων. Όλων όσων εμπλέκονται στον Παναιτωλικό με άμεσο ή και έμμεσο τρόπο. Είχε ξεσπάσει ένας πόλεμος και οι ευθύνες στα πρόσωπα των Τεννέ – Μπελεβώνη έπεφταν βροχή! Η φυγή του Τεννέ και η άμεση αντικατάστασή του με τον Λεμονή έδωσε αισιοδοξία. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως θα τα περίμενε κανείς. Εν ολίγοις ο Παναιτωλικός υποβιβάστηκε στο τέλος του πρωταθλήματος. Σα να μην έφτανε αυτό ο πρόεδρος της ομάδας δήλωσε δημόσια την… αδιαφορία του για τον Τίτορμο, πουλούσε τις μετοχές του και δημιούργησε ένα κλίμα αβεβαιότητας που οδήγησε σε μία ομάδα με κόσμο διχασμένο και με ρόστερ μικρότερο των 8 ποδοσφαιριστών.

Ο Παναιτωλικός έχασε ακόμη δύο μήνες από την χρονιά αυτή και βολόδερνε κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό. Με καθημερινή κόντρα των απλών φιλάθλων και των οπαδών με διοικούντες του Παναιτωλικού, οι οποίοι παραιτήθηκαν, αφήνοντας τον Παναιτωλικό χωρίς διοίκηση, έρμαιο των όποιων προβλημάτων του. Πέρασε ο καιρός, οι ενδιαφερόμενοι έρχονταν και παρέρχονταν και τελικά ο Κωστούλας κάλεσε σε στήριξη μιας νέας προσπάθειας με χαμηλότερο μπάτζετ, στην οποία προσπάθεια (σε μεγάλο βαθμό) ο ίδιος θα είναι επικεφαλής. Οι δικαστικές μάχες μία – μία κι αυτές χάθηκαν και ο Παναιτωλικός έμαθε πλέον που θα αγωνίζεται.

Το εκπληκτικό όμως είναι ότι ακόμη κι αν έχει αποφασιστεί η παραμονή του Κωστούλα, αρκετοί συνεχίζουν να ασχολούνται με την παραμονή ή όχι του Αγρινιώτη επιχειρηματία ή με τις ευθύνες όποιων έφταιξαν την προηγούμενη χρονιά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες αυτές τις ημέρες δεν έχει οριστεί ΔΣ και το μόνο που έχει αλλάξει είναι η προσθήκη προπονητή, που ακόμα κι αυτό δεν είναι ακόμα 100% σίγουρο. Χωρίς να υπάρχει διάθεση καταπολέμησης της νέας προσπάθειας, λαμβάνοντας υπόψη τις τρομερές γραφειοκρατικές διαδικασίες που πρέπει να γίνουν, αλλά και την δυσκολία να δημιουργηθεί ένα ρόστερ αξιόλογο μέσα σε ενάμιση μήνα, θα ήταν συνετό να επιταχυνθούν κάπως οι διαδικασίες…

Η ανάγκη για μεταγραφές και για επίλυση των όποιων ζητημάτων υπάρχουν δεν δίνει πολλά περιθώρια, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι έχει μείνει κάτι λιγότερο από 2 μήνες για την εκκίνηση της νέας σαιζόν, στην οποία ο Παναιτωλικός θέλει να πρωταγωνιστήσει.

* Το εκπληκτικό με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι επικαλείται τους νόμους του ΚΑΠ όποτε μόνο συμφέρει τους «μεγάλους» και τα… φιλικά σωματεία τους. Η αύξηση του αριθμού των ομάδων σε 19 δεν έγινε – λέει – επειδή θα ήταν παραβίαση του ΚΑΠ. Όταν όμως οι ομάδες συμφωνούσαν για την αλλαγή της προκήρυξης του πρωταθλήματος δεν μιλάμε για παραβίαση του ΚΑΠ. ΕΠΟ, Σούπερ Λιγκ και Πιλάβιος εξακολουθούν να κρύβονται πίσω από το δαχτυλάκι τους και το σπουδαίο είναι ότι καταφέρνουν να μην τους… «βλέπει» κανείς.

 

Η ζήλια που προκαλεί αντιπάθεια

Τελικά η Ισπανία όχι απλώς επικράτησε της Ιταλίας, κατακτώντας το (δεύτερο συνεχόμενο) Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά απέδειξε γιατί αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, σημειώνοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η ικανότητα αυτή της Ισπανίας είναι αντίστοιχη εκείνης της Μπαρτσελόνα, η οποία παρόλο που δεν πήρε το Ισπανικό πρωτάθλημα φέτος, δύσκολα κοντράρεται στα ίσια. Το εκπληκτικό με την ανίκητη Ισπανία είναι ότι η τελευταία της ήττα ήταν το 2004, κόντρα στην Πορτογαλία, στον όμιλο που ήταν και η Εθνική. Ενώ το άπιαστο ρεκόρ για αρκετά χρόνια ακόμη είναι ότι οι «φούριας ρόχας» κατέκτησαν 2 συνεχόμενα EURO και 3 συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις.

Εκτός από το αγωνιστικό προφίλ της Εθνικής Ισπανίας που μοιάζει με αυτό της Μπαρτσελόνα, οι δύο ομάδες έχουν ακόμη ένα κοινό στοιχείο. Όλοι τους ζηλεύουν. Και η ζήλια με τα… πολλά τρόπαια που κατακτούν οι ομάδες μετατρέπεται σε αντιπάθεια, η οποία μάλιστα μπορεί μερικές φορές να περάσει την λεπτή γραμμή και να φτάσει στο σημείο του μίσους!

Το passing game των Ισπανών είναι πράγματι ενοχλητικό. Εντάξει, και η στατιστική υστερία των 692 πασών ανά 90λεπτο κατά μέσο όρο στο Euro 2012 είναι εκνευριστική, αλλά μετά από κάποια παιχνίδια όλα αυτά αποτελούν υπερβολή, γιατί η Ισπανία μπορεί και προσφέρει θέαμα που σπάνια βλέπει ο κόσμος από εθνικές ομάδες. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε κόντρα στην Ιταλία στον τελικό της διοργάνωσης ήταν κάτι περισσότερο από έκπληξη. Η Ισπανία κρατούσε το καλύτερο για το τέλος και κόντρα σε μία ομάδα εξαιρετική αμυντικά, με υποδειγματικές αλληλοκαλύψεις κατάφερε να σκοράρει τέσσερα τέρματα. Χωρίς καν να… κουραστεί.

Το Ισπανικό (ή το… Μπαρτσελονικό) σύστημα εξάλλου είναι ίσως το πιο απλό σύστημα που υπάρχει στο άθλημα. Για να το πετύχει αυτό όμως μία ομάδα χρειάζεται ποδοσφαιριστές υψηλότατου επιπέδου, με τεχνική κατάρτιση που δεν επιτρέπει ούτε το παραμικρό λάθος. Η εκπληκτική ταχύτητα εναλλαγής της μπάλας «με την μία» είναι το στοιχείο που όχι απλά κουράζει τον αντίπαλο, τον ξεθεώνει. Απλώς στη συνέχεια κουράζει και τον (τηλε)θεατή. Γιατί αυτό που βλέπει είναι 11 παίκτες να παίζουν πασούλες γύρω – γύρω και άλλους 11 παίκτες να τρέχουν από πίσω από την μπάλα σαν τα σκυλάκια πίσω από τους ιδιοκτήτες τους.

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος