Κάθε Σαββατοκύριακο (και Δευτέρα) άπαντες σχεδόν οι ποδοσφαιρόφιλοι σε αυτή τη χώρα, στήνονται μπροστά στους δέκτες των τηλεοράσεων κυρίως, για να αφιερωθούν στο αγαπημένο τους σπορ. Το ελληνικό πρωτάθλημα γίνεται το επίκεντρο της προσοχής όλων αυτών των ανθρώπων που επιζητούν συγκινήσεις αλλά μάλλον αρκούνται σε ένα «ξαναζεσταμένο πιάτο» που τους σερβίρεται εδώ και μία σειρά ετών.
Αν κάποιος μη γνώστης της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας διαβάσει αυτές τις πρώτες αράδες της στήλης, θα έχει λόγους να αναρωτηθεί για πολλά. Όμως εμείς οι καθημερινοί θιασώτες αυτής της πραγματικότητας, τα έχουμε συνηθίσει τόσο που τα προσπερνάμε πολλές φορές κι ας μην είναι φυσιολογικά. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αγγίζει την αποδοχή με την έννοια της μοιρολατρίας και της παραίτησης από κάθε σκέψη ή πιθανότητα διεκδίκησης μίας καλύτερης προοπτικής. Κάτι που βέβαια είναι λάθος και σίγουρα εξυπηρετεί τη συντήρηση όλου αυτού του σκηνικού.
Κατ’ αρχήν το γεγονός ότι οι περισσότεροι παρακολουθούν το ποδόσφαιρο εκ του μακρόθεν, δηλαδή τηλεοπτικά, από μόνο του λέει πολλά. Σε αντίθεση με το εξωτερικό, στη χώρα μας ο κόσμος έχει φύγει από τα γήπεδα και το φαινόμενο έχει τις δικές του αιτιάσεις. Ναι μεν η οικονομική κρίση έχει παίξει το ρόλο της σε ένα βαθμό, όμως το φτωχό θέαμα, οι σκοπιμότητες, η βία και η βεβαιότητα της επικράτησης του πιο ισχυρού με κάθε τρόπο, αποτελούν καταλυτικοί παράγοντες σε αυτό. Έτσι αν αναρωτηθεί ο μη γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας γιατί οι φίλαθλοι εδώ έχουν γίνει κυρίως της πολυθρόνας και για την διαφορετικότητα σε αυτό το κομμάτι με τον «έξω κόσμο», η κύρια εξήγηση είναι αυτή.
Αν πάλι αναρωτηθεί για το «ξαναζεσταμένο πιάτο» τότε δεν έχει παρά να αναζητήσει τον κάτοχο των τίτλων επί σειρά ετών αλλά και γενικότερα τον αριθμό των κατόχων από καταβολής της Ελληνικής Super League (ο θεός να την κάνει Super!) και η απορία του θα λυθεί. Εδώ μπορεί να πει κανείς πως και στο εξωτερικό υπάρχουν ομάδες που πρωταγωνιστούν. Φυσικά και ισχύει αυτό, όμως εκεί οι πρωταγωνιστές είναι περισσότεροι του ενός και των δύο ή των τριών και βέβαια δεν μετέρχονται όλα τα μέσα ή τις μεθόδους για να κυριαρχήσουν. Άλλωστε και μόνο ότι ελέγχεται κατά καιρούς από την δικαιοσύνη αλλά και την FIFA, μεγάλος αριθμός ομάδων και παραγόντων για πιθανές έκνομες δραστηριότητες, ασφαλώς και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο.
Το σίγουρο είναι πως όσο διατηρούνται τα δύο μέτρα και σταθμά (όπως καταγγέλλονται κατά καιρούς) στα πεπραγμένα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο η κατάσταση θα παραμένει ως έχει. Είτε αφορούν τη διαιτησία, είτε την πρακτική παραγόντων, είτε την πολιτική στον βαθμό που εμπλέκεται καλώς ή κακώς, τα πράγματα δεν πρόκειται να διορθωθούν ούτε καν να έχουν μια αισθητή βελτίωση. Κι όσο κι αν κάποιες στιγμές υπάρχει η διάθεση από ορισμένους να αντιδράσουν, στον βαθμό που μπορούν, η αντίδραση θα σκοντάφτει σε στείρο φανατισμό σε ότι αφορά μερίδα της μάζας ή σε αδιαφορία σε ότι αφορά μερίδα εκπροσώπων θεσμών και φορέων.
Μόνη ελπίδα να μην κυριαρχήσει η απογοήτευση στις λιγοστές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν υγιείς αντιλήψεις και ανιδιοτελή κίνητρα ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο.
