Όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή έλεγε κάποτε ο Παύλος και αυτό που διαδραματίστηκε μπρος στα μάτια του εκείνο το πρωινό ήταν κάτι ανεπανάληπτο, σαν αυτές τις απεικονίσεις που δε σου φτάνουν χίλιες λέξεις να τις περιγράψεις. Ξεφυλλίζοντας ένα από τα αγαπημένα του βιβλία, του Βίλχελμ Ράιχ θαρρώ πως ήταν, βλέπει δύο παιδιά στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – ήταν δεν ήταν επτά χρονών- πιασμένα από το χέρι σφιχτά με τις τσάντες στον ώμο, που ήταν μεγαλύτερες από το μπόι τους, πήγαιναν για το σχολείο. Χαρούμενα, λαμπερά πρόσωπα, καλοδιάθετα αλλά -το κυριότερο- κρατώντας σφιχτά το ένα το άλλο. Χωρίς να το πολυσκεφθεί πήρε τη φωτογραφική του μηχανή και αποθανάτισε αυτήν τη τόσο τρυφερή, νοσταλγική αλλά και γεμάτη χρώματα σκηνή. Αλήθεια πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν κοιτούσαμε μέσα από τα μάτια των παιδιών και αντιδρούσαμε στα κελεύσματα της ιστορίας όπως θα έκαναν αυτά; Αυτός είναι και ο λόγος που τελευταία έχει πυκνώσει τη σχέση του με τη Μαγιού, γιατί νιώθει πως ολοένα και περισσότερο αυτός μαθαίνει από το παιδί και όχι το αντίθετο. Συχνά πυκνά, κάθεται σκεφτικός και μας λέει για τα χρόνια που πέρασαν, για την εξελικτική πορεία του ανθρώπου, για την αλλοτρίωση που έχει υποστεί και προβληματίζεται για την πορεία του στον μέλλοντα χρόνο καθώς και για τα δεινά που προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του. Όπως εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα που άφησε το «Άκου Ανθρωπάκο» σε δεύτερη μοίρα.
«Το μεγάλο μυστικό είναι η αγάπη και ίσως το πιο μεγάλο παράπτωμα του ανθρώπου είναι ότι αποξενώθηκε από αυτό το συναίσθημα… Εμείς σήμερα έχουμε μάθει να ακολουθούμε το δρόμο της ιδιώτευσης γι αυτό όταν περπατάμε στο δρόμο είμαστε σκυθρωποί και με ένα διαρκές παράπονο στα χείλη. Βγάζουμε βιβλία για να πουλήσουμε τον εαυτό μας με αντίτιμο, κάνουμε εκθέσεις ζωγραφικής εν είδει εμπορικότητας που συχνά πηγάζει από ένα γινάτι και πείσμα. Αναλαμβάνουμε δημόσια αξιώματα για να γίνουμε κάποιοι που θα διαφέρουμε από το υπόλοιπο πλήθος ένεκα ενός ναρκισσισμού και χωρίς καμιά διάθεση προσφοράς. Οι πόλεις μας είναι μουντές γιατί δεν έχουμε μάθει να τις αγαπούμε, το ίδιο και οι καρδιές μας. Δεν προσθέτουμε και δεν πολλαπλασιάζουμε απλώς λειτουργούμε αφαιρετικά και διαιρετικά. Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια αλλά μέσα μας έγραφε ο Σαίξπηρ αλλά σάμπως και σε όλες τις κοινωνίες ιστορικά το ίδιο πρόβλημα δεν αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι; Ευτυχώς όμως που υπήρχαν πάντα ισχυρές μειοψηφίες που ενέπνεαν αυτές τις κοινωνίες και τους ανθρώπους τις, είτε στην πολιτική είτε στην τέχνη είτε στον πολιτισμό. Αυτές οι ισχυρές μειοψηφίες, που αποτελούν ή μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης είναι δίπλα μας αλλά είμαστε θαμπωμένοι από μια συνομωσία των μετρίων, η οποία βρίσκει τρόπους να επισκιάζει τα θετικά συναισθήματα, τις αγαθές προθέσεις και τις όμορφες πρωτοβουλίες, προς ίδιον όφελος και συμφέρον».
Σκεπτόμενος την συζήτησή μας, φέρνω στη μνήμη μου μια μαντινάδα που μου είχε πει πριν χρόνια ένας Κρητικός ψαράς στη Γαύδο «Όπου αγαπάς μη πολυπάς και εάν πολυπάς μην πολύ κάτσεις κι’ εάν πολύ κάτσεις μη πολύ μιλείς κι’ εάν πολύ μιλείς είν’τα κατέχεις ότι πεις». Ίσως αυτός να είναι τελικά ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν να παραμείνουν εις το διηνεκές, παιδιά. Για να έχουν την πολυτέλεια να αγαπούν.
Υγιαίνετε
