Έχουμε και λέμε: Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, ΠαΣοΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτή είναι η Ελληνική τρόικα που θα διαπραγματευτεί με την άλλη, την περιβόητη. Έχει εκλογικό ποσοστό 48,2% και 179 βουλευτές. Δε μπορεί πια να την κουνήσει «καμία κυρία». Όσο και να την διαβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή θ’ αντέξει, εκτός αν πέσει «από μέσα». Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει 26,89% και 71 βουλευτές.
Είναι όμως η κυβέρνηση που θα μπορούσε να έχει γίνει στις 7 Μαΐου. Θα είχαν δουλέψει και 100.000 άνθρωποι στην τουριστική βιομηχανία επί πλέον, ενώ στο τέλος του καλοκαιριού θα έκλειναν πολύ λιγότερες επιχειρήσεις στον ίδιο τομέα. Κι ας αφήσουμε τ’ άλλα. Η κυβέρνηση αυτή είχε στις 7 Μαΐου ποσοστό 38,14%, αν υπολόγιζε δε και συμμάχους της τον Μάνο, τη Μπακογιάννη και τον Τζήμερο (κατά τη λογική του Τσίπρα που περιέφερε την διευρευνητική εντολή στους κοινωνικούς φορείς) θα είχε +6,5%, ίσον 44,64%, θα είχε δηλαδή κοινωνικό έρεισμα κατά τι μικρότερο από το τωρινό, θα ήταν αναμφισβήτητα ισχυρή όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στην κοινωνία: 168 βουλευτές. Η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν τότε μόλις 16,78% με 52 βουλευτές, χώρια που δεν είχε ακόμα… φοβηθεί η Ευρώπη από τον «Έλληνα Τσε Γκεβάρα»! Δεν έγινε αυτή η κυβέρνηση, επειδή η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει ακόμη απογαλακτιστεί από «τη μάνα της και τον πατέρα της», γι’ αυτό και ο Φώτης Κουβέλης ήθελε ντε και καλά να έχει παρέα τον αδελφό ΣΥΡΙΖΑ, τρομοκρατήθηκε από τη ρετσινιά του «Καρατζαφέρη της αριστεράς» που του απέδωσε πονηρά ο Αλέξης Τσίπρας. Ναι, ήταν αυτές οι πασίγνωστες και τόσο κουραστικές πια αιώνιες φοβίες της αριστεράς εκφρασμένες και στα νέα ήξεις – αφήξεις του αμφίσημου και αμφίθυμου Φώτη για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, όπου, λέει, δεν θα συμμετέχει με πολιτικά στελέχη! Τρίχες δηλαδή! Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έγιναν για να γίνει γίγαντας ο Αλέξης, αλλά να μην πάρει και την «καυτά πατάτα» στα χέρια του το κοκόνι μας…
Γενικώς, από πολιτική οξυδέρκεια οι πολιτικοί μας, δεξιοί και αριστεροί… σκίζουν! Διότι…
Έχουμε και λέμε: Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος, για να σώσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, θα εφαρμόσει το 2012 πλήρως (άντε με κάποιες τροποποιήσεις) το μνημόνιο που έφερε στη χώρα το 2010 ο βλάκας Γιώργος Παπανδρέου. Τον οποίον βλάκα Γιώργο Παπανδρέου ο Αντώνης Σαμαράς εκπαραθύρωσε κακήν κακώς από την πρωθυπουργία ως εθνικά επικίνδυνο άτομο. Να μη θυμηθούμε τώρα ότι καμάρωνε για την επιτυχία του αυτή; Ναι, θα το θυμόμαστε πάντα, δε μπορούμε να το ξεχάσουμε…
Έχουμε και λέμε: Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με συμμαχία τριών κομμάτων για πρώτη φορά και πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μέχρι τις 6 Μαΐου έλεγε σε όλους τους τόνους ότι η χώρα είναι αδύνατο να κυβερνηθεί από συμμαχικές κυβερνήσεις και ότι αυτός, ως πρώτο κόμμα που θα ήταν, θα έκανε απανωτές εκλογικές διαδικασίες μέχρι να πάρει αυτοδυναμία, διότι αυτή και μόνο αυτή είναι η μόνη λύση. Ήταν πρώτο κόμμα και στις δύο εκλογικές διαδικασίες, πήρε 30% στη δεύτερη, έσπευσε όμως να κάνει (και καλά έκαμε) συμμαχική κυβέρνηση. Αλλά πόσο δύσκολο ήταν να το ξέρει αυτό από τότε που μας έσπαγε τα νεύρα με τις απειλές και τους εκβιασμούς για απανωτές εκλογές; Τι να κάνουμε τώρα εμείς; Να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση αυτή θα πετύχει ή ότι είναι αδύνατο να κυβερνηθεί η χώρα από την κυβέρνησή του;
Έχουμε και λέμε: Ένα ρημαγμένο ΠαΣοΚ αγρίως βομβαρδισμένο με ρουκέτες από τη Νέα Δημοκρατία, με τα εκλογικά του ποσοστά στα τάρταρα, από το 43,92% του 2009 και 160 βουλευτές στο 12,28% του 2012, με 33 εξουθενωμένους επιζώντες βουλευτές, οι οποίοι ζουν πια με την κατηγορία του προδότη και του δοσίλογου, ένα ξεχαρβαλωμένο ΠαΣοΚ που όμως καλείται να επιδείξει εθνική ευθύνη και να εφαρμόσει το μνημόνιο για το καλό της πατρίδας, για το οποίο όμως μνημόνιο καταδικάστηκε απ’ όλους σε θάνατο! Είναι δε και απαίτηση του λαού! Ακόμα και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μόλις στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαίτησε χαρωπά – χαρωπά… να σχηματιστεί κυβέρνηση από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠαΣοΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, για να έχει αυτός να λέει!
Έχουμε και λέμε: Εγκατάσταση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, επειδή (με αδιαπραγμάτευτη επιμονή Σαμαρά) το πολιτικό σύστημα έκαμε εκλογές εν μέσω θυέλλης, αντί να περιμένει να περάσει η καταιγίδα, ώστε να ψηφίσει ο κόσμος νηφάλια και όχι με ανικανοποίητο θυμό. Τι περίμενε δηλαδή; Περίμενε τάχα να βγάλουν αυτόν πρώτο και αυτοδύναμο κόμμα, επειδή ήταν ωραίος μάγκας και καραμπουζουκλής; Περίμενε τάχα να μην ψηφίσει ο λαός εκείνους που μπορούν να ρίξουν χαστούκια στο πολιτικό σύστημα για λογαριασμό του; Περίμενε τάχα να μην ψηφίσει ο λαός εκείνους που είχαν όλη την άνεση να δημαγωγήσουν; Τι περίμενε ο άνθρωπος;
Έχουμε και λέμε: Μία κυβέρνηση που πρέπει να πάρει και να εφαρμόσει σε λίγους μήνες, όσα σκληρά μέτρα δεν πήραν και δεν εφάρμοσαν οι δύο προηγούμενες σε δυόμισι χρόνια. Μάλιστα τώρα θα το κάμουν υπό το βάρος δύο τροφαντών άκρων, τα οποία, όταν δεν θα κάνουν γης Μαδιάμ ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, θα δέρνονται μεταξύ τους.
Έχουμε και λέμε: Το ποσοστό του κόμματος που έφερε το μνημόνιο, ήταν 43,92%. Αμφισβητήθηκε η νομιμότητα της κυβέρνησης εκείνης με το επιχείρημα ότι οι ψηφοφόροι δεν είχαν εξουσιοδοτήσει την κυβέρνηση για να πάρει τέτοιες αποφάσεις. Υπό την πίεση των «αγανακτισμένων» που μούντζωναν τη Βουλή, κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές λάκισαν, χωρίς να τους κατηγορήσει κανείς για αποστασία (τι χειρότερο απ’ αυτό είχε κάμει ο Μητσοτάκης το 1965;) οι άλλοι που έμειναν δίπλα στον εγγονό του Γέρου της Δημοκρατίας, δοκίμαζαν τη γεύση του γιαουρτιού σε κάθε τους δημόσια εμφάνιση, λούζονταν την αβάσταχτη κατηγορία του δοσίλογου και του προδότη, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης εξεδιώχθη, αναγκάστηκε να παραδώσει τα ηνία σε έναν μη αιρετό, τον Παπαδήμο, οι σούπερ πατριώτες ξιφούλκησαν, μίλησαν για εθνική προδοσία, για Γουδί, για κρεμάλες στο Σύνταγμα. Κι όμως: Το ποσοστό των τριών κομμάτων που θα εφαρμόσουν το «πρόγραμμα Παπανδρέου», είναι μεγαλύτερο από το 43,92%. Ήταν 44,64% στις εκλογές της 6ης Μαΐου και μεγάλωσε, έγινε 48,2% στις εκλογές της 17ης Ιουνίου! Λογικά θα έπρεπε να κάνουν τουμπεκί όλοι οι φωνακλάδες…
Έχουμε και λέμε: Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι αδύνατο να συμφωνήσουν σε κάποιο μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα. Ακόμα και στην κατάργηση του μνημονίου που τις ενώνει, δεν συμφωνούν. Το άθροισμά τους έχει ως εξής: 26,89 ο ΣΥΡΙΖΑ + 7,51 οι Ανεξάρτητοι Έλληνες + 6,92 η Χρυσή Αυγή + 4,50 το ΚΚΕ. Ακόμα και αν έκαναν κυβέρνηση με την Χρυσή Αυγή, θα είχαν σούμα 45,82%. Πάλι μειοψηφία θα ήταν που να πάρει ο διάολος! Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να κάνουν τουμπεκί, καθώς οφείλουν να κάμουν στη Δημοκρατία; Μήπως θα έπρεπε να σεβαστούν την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και διατηρώντας το δικαίωμα να εκθέτουν τις απόψεις τους, να πάψουν να υβρίζουν, να προσβάλλουν ανθρώπους, να σπιλώνουν υπολήψεις; Και δεν χρειάζεται να ζητήσουν συγγνώμη για τις αμετροέπειες που εκστόμισαν! Τι παναπεί, σε τι αναλύεται αυτή η κουτοπονηριά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ότι «άμα ο λαός βγει στους δρόμους να διαδηλώσει ενάντια στις δυνάμεις του μνημονίου, εμείς θα είμαστε εκεί»;
Αναλύοντας αυτά τα μεγέθη αντικειμενικά, με τη λογική των αριθμών, θα καταλάβει εύκολα «ο πάσα ένας» ότι η πολιτική σκέψη που με στόμφο αναπτύσσεται άλλοτε από τους υπερπατριώτες ινστρούχτορες, άλλοτε από τους τυχάρπαστους που καλούνται να μας σώσουν, είναι στην κυριολεξία μια χαρωπή εκδρομή στην εξοχή, τριαλαλά – τριαλαλό. Αλλά επειδή σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι, αλλά είναι λίγοι και «δεν πιάνουν μπάζα», επειδή, ε, δεν είναι όλοι «τρία πουλάκια κάθονταν και κάπνιζαν ταμπάκο», ας κλείσουμε αυτό το άρθρο με την εξής επισήμανση:
Η συνοχή της συμμαχικής κυβέρνησης Σαμαρά που προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, είναι δεδομένη. Αυτή η κυβέρνηση μπορεί όντως να πάει μακριά, το σχήμα θα παραμείνει αρραγές για πολύ, όχι γιατί θα επικρατεί σύμπνοια και συμφωνία, αλλ’ από τον φόβο… του Τσίπρα! Κάθε προσφυγή στις κάλπες για οιονδήποτε λόγο, θα σημαίνει τη συντέλεια για την Δημοκρατική Αριστερά, αλλά και για το ΠαΣοΚ, εάν η προσφυγή αυτή γίνει προτού ανασυγκροτηθεί σε νέα παράταξη, με νέα ταυτότητα. Και η ανασυγκρότηση του ΠαΣοΚ χρειάζεται πολύ, μα πάρα πολύ χρόνο, άρα και… η κυβέρνηση!
Να σημειωθεί λοιπόν ότι οι καθεστωτικές συμπεριφορές των στελεχών του ΠαΣοΚ τα έφαγαν τα ψωμιά τους. Τέλος. Καλά θα κάμουν λοιπόν, για το καλό τους και για το καλό μας, να μην προκαλέσουν προβλήματα στη κυβέρνηση Σαμαρά, ενώ θα είναι πολύτιμο για τη Δημοκρατία να κοιτάξουν εκ παραλλήλου με σοβαρότητα και φρεσκάδα τα του οίκου τους. Στην διαδικασία επανίδρυσης της παράταξης θα ήταν πολύτιμο για τη Δημοκρατία να ξεχάσουν τα καπελώματα και τα βιλαέτια.
Τα δε αριστερά παρθενοκαμώματα των στελεχών του Φώτη Κουβέλη, αν γίνουν, που θα γίνουν, θα σημαίνουν ότι η Δημοκρατική Αριστερά θα πάθει στις επόμενες εκλογές ό,τι έπαθε σε τούτες ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Καρατζαφέρη, δηλαδή ανυπαρξία, τέλος, αν και ξέρουν καλά ότι ο Αλέξης Τσίπρας καραδοκεί για να ρουφήξει αχόρταγα την εκλογική δύναμή τους. Καλά θα κάμουν λοιπόν να αναλάβουν αληθινά τις εθνικές τους ευθύνες, να προσφέρουν θετικό έργο στην πατρίδα, καθώς οφείλουν, άρα ν’ αφήσουν κατά μέρος τις δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες και τις γνωστές φαντασιώσεις, αυτές που (εκ του ασφαλούς, δολίως και ιδιοτελώς, αλλά ευλόγως) θα υποδαυλίζουν βέβαια οι δαίμονες του Αλέξη Τσίπρα…
