Αρχαία τραγωδία στο θέατρο Στράτου υποσχέθηκε για το 2015 ο Δήμαρχος Γιώργος Παπαναστασίου
Αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι έγινε την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο Στράτου. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Δήμος Αγρινίου και η ΛΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Η Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της Φιλαρμονικής του Δήμου Αγρινίου έπαιξε γνωστές μελωδίες και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι… Ο Δήμαρχος Γιώργος Παπαναστασίου υποσχέθηκε στον χαιρετισμό του ότι το καλοκαίρι του 2015 θα δούμε στο αρχαίο θέατρο Στράτου αρχαία Ελληνική τραγωδία… Αν όντως το εννοεί, είναι… τραγωδία! Γιατί; Θα το καταλάβετε διαβάζοντας το ρεπορτάζ του “αραμπά” που γράφηκε 17 χρόνια πριν και σκοπίμως αναδημοσιεύουμε…
Η φράση του Δελτίου Τύπου ότι η εκδήλωση “θα πραγματοποιηθεί στο κοίλο του Θεάτρου ύστερα από 2500 Χρόνια” έδειξε έναν ανιστόρητο συντάκτη που δεν ήξερε, ούτε φρόντισε να μάθει σχετικά με αυτό που τον εντυπωσίαζε! Άσε που μας λέει ότι το θέατρο Στράτου σταμάτησε την λειτουργία του πριν και από αυτή τούτη τη μάχη του Μαραθώνα, κάπου τριακόσια πενήντα (350) χρόνια προτού έρθουν οι Ρωμαίοι, προτού καν… κατασκευαστεί! Το θέατρο δεν σταμάτησε όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι, αλλά πολύ αργότερα… Για ενημέρωσή του, αλλά και για ενημέρωση όλων εκείνων που ξέχασαν ή εκείνων που δεν το έμαθαν ποτέ, αναδημοσιεύουμε ένα ρεπορτάζ του “αραμπά” από τις 26 Ιουλίου 1997, τεύχος 53. Με την ευκαιρία, δεκαεφτά (17) χρόνια μετά, μπορούμε σήμερα ν’ απαντήσουμε ΚΑΙ σε μια σειρά παράπλευρων θεμάτων που έχουν τεθεί κατά καιρούς, αλλά δεν έχουν απαντηθεί ποτέ:
Πρώτον: Το θέατρο Στράτου δεν ανοίγει τις πύλες του στο κοινό πρώτη φορά μετά από “2.500 χρόνια”. Προηγήθηκε θεατρική παράσταση στις 26 Ιουλίου 1997 με έργο του Σαίξπηρ από το ΔηΠεΘε Αγρινίου, παρακαλώ!
Δεύτερον: Ο “αραμπάς” δεν ήταν μόνο σατιρικό περιοδικό, έκανε και ρεπορτάζ, όσο και να μην το πιστεύουν εκείνοι που ακόμα σήμερα ηθελημένα τον μειώνουν δημοσιογραφικά υπερτονίζοντας ένα στοιχείο του σε βάρος των υπολοίπων!
Τρίτον: Ο “αραμπάς” σε πείσμα πολλών δημοσιολογούντων έκανε δριμύτατη κριτική στον φρέσκο ακόμα τότε Δήμαρχο Θύμιο Σώκο, τον ψέγει για την πρωτοβουλία του να κάνει εκδήλωση στον ευάλωτο αρχαιολογικό χώρο! Το ρεπορτάζ εκείνο τεκμηριώνει γιατί κακώς, πολύ κακώς, έγινε και σήμερα η εκδήλωση για τον Χατζιδάκι στο αρχαίο θέατρο Στράτου, πάλι από τον Δήμο… Κακώς, πολύ κακώς, υπόσχεται θεατρικές παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο ο νέος Δήμαρχος.
Τέταρτον: Το ρεπορτάζ του “αραμπά”, όντως, δεν είναι “στεγνό”, καθώς όριζε και ορίζει η κλασσική Δημοσιογραφική Σχολή ή όπως το υπηρετούν ακόμα σήμερα οι τυπικοί δημοσιογράφοι. Χρησιμοποιεί κώδικες που, πρόχειρα, κι ακολουθώντας τις στερεοτυπίες, μπορεί να ονομάσει κανείς ποιητικούς. Στην πραγματικότητα ο συντάκτης του κειμένου έχει την καινοτόμα δημοσιογραφική θεωρία (που σήμερα την συζητούν σε όλο τον Δυτικό κόσμο) και βάσει αυτής υλοποιεί το αξίωμα ότι “η συγγραφική είναι η ανώτερη μορφή της δημοσιογραφίας”. Ο μαγνητισμός του κειμένου, η δόνηση των λέξεων, ο κραδασμός και η εσωτερική μουσική του που σκόπιμα χρησιμοποιείται, δεν αφαιρούν κανένα από τα τυπικά στοιχεία του κλασσικού ρεπορτάζ, αλλά, πρωτοποριακά, τα δίνει με ύφος που τέρπει τον αναγνώστη. Χωρίς να παραβιάζεται κάποιος κανόνας της ειδησεογραφίας, η ενημέρωση του αναγνώστη καθίσταται απλά ελκυστική. Αυτή ήταν η σχεδιασμένη απάντηση του “αραμπά” στη μεγάλη συζήτηση που είχε αρχίσει τότε για το μέλλον της έντυπης δημοσιογραφίας απέναντι στην τηλεοπτική. Η αναζήτηση νέας ταυτότητας του γραπτού (άρα και του εντύπου) απέναντι στο τηλεοπτικό (τότε) και το διαδικτυακό (σήμερα) δημοσιογραφικό λόγο ήταν μια αναγεννησιακή φόρμα που θα επέτρεπε στο έντυπο να ξαναβρεί τον εαυτό του απέναντι στο ηλεκτρονικό, αφού από τότε ακόμη άρχισε η εφημερίδα να παραπαίει από την οξεία τηλεοπτική μέθη. Σήμερα δε, που – σε σχέση με τότε – στο σκηνικό προστέθηκε δυναμικά το διαδίκτυο, αποδεικνύεται πόσο πρωτοπόρος ήταν ο “αραμπάς” στην εποχή του, αρχές της δεκαετίας του ’90, είκοσι πέντε χρόνια πριν, όχι μόνο για την τοπική, αλλά και για την πανελλήνια δημοσιογραφία. Βέβαια, σε μια κοινωνία που επιβραβεύει την αφέλεια και τον φραμπαλά, ου μην αλλά και την “ευκολία του πορνείου” στη Γραφή, αντί της περίσκεψης ή του στοχασμού, δεν θα περίμενε κανείς, ούτε καν ο εκδότης του “αραμπά” να γίνει αναγνωρίσιμο ή ορατό κάτι τέτοιο. Η παρακαταθήκη του όμως είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και κάποτε θ’ ανιχνευθεί επισταμένως.
Πέμπτον: Η αξία του τυπωμένου λόγου έρχεται να καταδείξει την ιστορικότητα των γεγονότων, απέναντι στην διακίνηση της πληροφορίας που κάνει το διαδίκτυο. Όσο και να εξελιχτεί το διαδίκτυο, όσο χρήσιμο και να είναι στη μετάδοση των πληροφοριών, το έντυπο θα παραμείνει αναντικατάστατο μνημείο του γραπτού λόγου, ο μόνος αξιόπιστος φορέας, αλλά και αρχειοθέτης των ειδήσεων. Για τον λόγο αυτό, θα έπρεπε όχι μόνο η Πολιτεία να το φροντίζει (και δεν το κάνει) αλλά και ο αναγνώστης να το σέβεται, να το στηρίζει, αντί να το τσαλαπατά.
Μιας και μιλήσαμε για τον “αραμπά”…
Τον Απρίλιο του 1995, κυκλοφόρησε το υπ’ αριθμόν 41 τεύχος του “αραμπά” με το θρυλικό εξώφυλλο των… γκλιτσμπόιδων. Το χρονογράφημα του τεύχους εκείνου είχε τον προφητικό τίτλο: “Δεν θα γιορτάσουμε διακόσια χρόνια ελευθερίας…”.
Σ’ εκείνο το χρονογράφημα ο Παντελής Φλωρόπουλος έγραφε μεταξύ άλλων:
“Η προβιομηχανική Ελληνική (ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση) κοινωνία, λησμονώντας το χαρακτήρα και το ρόλο, εκπαιδεύεται με τη μεταβιομηχανική κουλτούρα της Δύσης. Δεν είναι αντιαμερικανισμός αυτό. Είναι θέμα ψυχικού διχασμού, ψυχικής αρμονίας του γένους, που αισθάνεται ή δεν αισθάνεται καλά μέσα στα ρούχα του. Όταν θα έχουν πεισθεί οι επόμενες γενιές, ότι οι λίγοι δεν νικούν τους πολλούς, αλλά τους αδύναμους τους νικούν οι διά των αριθμών δυνατοί, όπως ήδη έχουν πεισθεί από τα στηριγμένα στην αρετή της δύναμης κινούμενα σχέδια, τότε ποτέ ξανά δεν θα σταθούμε αντίπαλοι του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, του Δράμαλη στα Δερβενάκια, του Μουσολίνι στην Αλβανία. Βλέπετε… εμείς πιάναμε πάντα τα στενά που τώρα εγκαταλείπουμε. Κι επειδή η εθνική μοίρα έταξε να είμαστε πάντα λιγότεροι, θα χάσουμε σε δεκαπέντε – είκοσι χρόνια την ελευθερία μας, θα υποταχθούμε δια των κινουμένων σχεδίων για χίλια… τετρακόσια χρόνια στους (έξι φορές περισσότερους από μας) Τούρκους. Πρόκειται για την Εθνική παρακμή πριν τη Νέα και Τελική Άλωση…”.
Αυτά γράφηκαν από τον Παντελή τον Απρίλιο του 1995.
Κι ήταν 23 Απριλίου του 2010… όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το ακριτικό Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Το περιβόητο πια “μνημόνιο” ήταν γεγονός…
Ακριβώς δεκαπέντε χρόνια μετά… άρχισε το κακό. Ούτε ένα μήνα συν ή πλην…
Όπως είχε γραφεί…
Περίπου είκοσι χρόνια μετά… σήμερα… το 2014, που περιμένουμε ακόμα ένα “μνημόνιο”.
Και το πιο φοβερό: Συνοδός του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο ήταν ένα παιδί γαλουχημένο από τον “αραμπά”: Ο βουλευτής Θάνος Μωραΐτης…
Λοιπόν… στο κύριο άρθρο του ίδιου τεύχους υπάρχει μία έκκληση για… “μία πνευματική συνωμοσία, έναν κώδικα πολιτιστικής συμπεριφοράς, μια πολιτιστική επανάσταση”… “αλλιώς το Αγρίνιο θα παραμείνει πόλη απρόσωπη, αφημένη στην τσιμεντένια χαμάρα του, ένα αηδές μωσαϊκό συναρμολογημένο με υλικά φτηνά, τυχαία, τυχάρπαστα. Θα είναι πάντα μία φρίκη, μία πλέμπα, μία μιζέρια. Αυτό πρέπει να γίνει. Μία δυναμική παρέμβαση, όχι με αναγωγή της μετριότητας, αλλά γενεσιουργά, πρωταρχικά, μια έκρηξη, μια ενεργοποίηση των πνιγμένων στη μιζέρια δυνάμεων, επειδή τώρα, όπως έχουν τα πράγματα, υπερτονίζονται τ’ αρνητικά, διογκώνονται οι ατέλειες, οι ανεπάρκειες, κι εξαφανίζονται τα θετικά, χάνονται, φθείρονται και παραπαίουν τα πρόσωπα, επέρχεται η κόπωση και η παραίτηση…”.
* Αν αυτά τα είχε γράψει ο… Παΐσιος το 1995, όλοι σήμερα που βιώνουν αυτά τα δεινά, θα μιλούσαν για τρανή απόδειξη ότι… υπάρχει Θεός και ότι ο Θεός μίλησε εγκαίρως μέσω του Παϊσίου, αλλά δεν τον άκουγε κανείς… Όταν όμως τα γράφει δημοσιογράφος που δεν ψηφίζει τον Σύριζα, όταν δεν είναι αδιάφορα, είναι απόδειξη εξάρτησής του από την εξουσία. Έτσι δε λένε; Ότι: “Δεν μίλησε κανείς από δαύτους, όλοι έτρωγαν κι έπιναν τότε”, διότι… βλέπεις… τα ΜΜΕ, δηλαδή τα “Μέσα Μαζική Εξαπάτησης” όπως τα λένε, είναι πουλημένα στην εξουσία, όσον αφορά δε τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, κύριε Τραπεζιώτη, “ασκούσαν επικοινωνιακό ολοκληρωτισμό στο Αγρίνιο”, έτσι δεν είπες;
“αραμπάς”, τεύχος 53 – Ιούλιος 1997: Αναβίωσε το αρχαίο θέατρο Στράτου
Ν’ αγαπά κανείς ή να μην αγαπά; Ο Σαίξπηρ λέει: «Όπως αγαπάτε»
Μετά φόβου Διός αντικρίσαμε τον άπλετα φωτισμένο ιερό χώρο κρατώντας την γρήγορη ανάσα μας από την ανάβαση. Περπατήσαμε κάπως άτσαλα, δεν είχαμε τέμπο, ήρθε το λαχάνιασμα κι ανακατεύτηκε με το δέος. Υπήρχε μια διέγερση στον αέρα και μεθυσμένοι σχεδόν εισήλθαμε στο αρχαίο θέατρο Στράτου που αναβίωνε μετά από δύο χιλιάδες διακόσια τόσα χρόνια. Δυο ντόπιες κυρούλες αγνάντευαν το πλήθος καθισμένες σε δυο αρχαία λιθάρια. «Θα τους φάνε τα φίδια κι οι σκαρπιάδες» συζητούσαν μισοχαιρέκακα, μισογνωστικά. Εμείς όμως απτόητοι αναζητήσαμε θέση στις κερκίδες. Δεν ξέραμε τότε, όπως μάθαμε αργότερα, ότι ακόμα κι αυτό το είχαν προβλέψει οι διοργανωτές: είχαν κάμει ένα ράντισμα μούρλια, παρακάμπτοντας τις οικολογικές ευαισθησίες του Μέμου, που δούλεψε για όλα με πάθος εκτός απ’ αυτό. Κι έτσι δεν έμεινε ζωύφιο για ζωύφιο, που θα ενοχλούσε «με λόγο ή έργο» τους απογόνους των αρχαίων εκείνων. Στο κάτω – κάτω χαλάλι και κάνα τσιμπιματάκι μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο ιστορικό γεγονός αυτής της βραδιάς. Άξιζε τον πόνο… Η παράσταση του ΔηΠεΘε Αγρινίου – έστω με έργο του Σαίξπηρ – θα ήταν για μας η μεταλαβιά αυτού του καλοκαιριού, Σάββατο βράδυ, στις 26 Ιουλίου, του 1997.
Φτάσαμε στη Στράτο με ταξί. Οι τροχονόμοι προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη στην κυκλοφορία. Εμπόδιζαν τ’ αυτοκίνητα ν’ ανέβουν τον ανηφορικό δρόμο κι έδειξαν στο ταξί να γυρίσει επί τόπου. «Να ξεφορτώσεις εδώ…» είπε το όργανο στον ταξιτζή. Ε, όχι και να μας ξεφορτώσει, ρε φιλάρα, να ‘ούμε, αλλά… ποιός κάθεται τώρα να βρει την άκρη σε τέτοιες… πολιτιστικές λεπτομέρειες!…
Εδώ μπροστά μας είχαμε να ξετυλιχτεί ένα μεγάλο, ένα ιστορικό πολιτιστικό γεγονός: η αναβίωση του αρχαίου θεάτρου της Στράτου, μετά από εικοσιδύο αιώνες!… Στις ψιλοαγένειες θα κολλήσουμε;
Ανεβαίνοντας ασκούμενοι το δρόμο και βρίζοντας το τσιγάρο για το λαχάνιασμα, μας κακοφάνηκε που τ’ αυτοκίνητα των επισήμων, όχι μόνο διάβαιναν, ήταν και ανυπόμονα!… Ήρθε στο νου ο Μεγαλέξανδρος, τότε που βρήκαν μια στάλα νερό στην έρημο και του την πήγαν σ’ ένα κράνος. Αυτός βλέποντας τους διψασμένους στρατιώτες του, έχυσε το νερό κι αρνήθηκε να πιει συνυποφέροντας…
Δε βαριέσαι!… Συλλογιζόμαστε μη ρεαλιστικά εμείς! Ας ήμασταν επίσημοι, ας ήμασταν επώνυμοι, να βολευόμαστε!…
Σκεφτόμασταν και την εύθραυστη πραγματικότητα του χώρου, που είχε επισημάνει ο Δήμαρχος Αγρινίου, στη συνέντευξη Τύπου στις 11 Ιουλίου, ζητώντας από το κοινό μια συμπεριφορά αντάξια του χώρου και που θα ελάττωνε, που θα μείωνε, θα ελαχιστοποιούσε τις πιθανότητες ζημιών. Στ’ αλήθεια είχαν όλοι δουλέψει πολύ, όλα φανέρωναν την πολλή δουλειά που έκαμαν, ο πρόεδρος της Στράτου, ο Κώστας Σιδέρης, ντυμένος γαμπρός απόψε, ο Μέμος Μπουγέλης, που του ανατέθηκε το σύνολο των εργασιών, οι υπεύθυνοι του ΔηΠεΘε και του Δήμου Αγρινίου. Ο Δήμαρχος Θύμιος Σώκος – δεν τον άφηνε να κοιμηθεί το του Τσιτσιμελή Τρόπαιον, που άνοιξε τις Οινιάδες – αυτός θα μας χάριζε τη Στράτο. Και τα δελτία Τύπου να υμνούν την συμβολή του Λάζαρου Κολώνα, του Εφόρου της ΣΤ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών αρχαιοτήτων, υπό τη διεύθυνση του οποίου έγινε η ανασκαφή και αποκάλυψη του θεάτρου και με την ανοχή του, ας πούμε, δόθηκε η άδεια για την παράσταση.
Λίγες μέρες πριν, στις 6 Ιουλίου, η «Καθημερινή» δημοσίευε ένα αγωνιώδες άρθρο της Γιώτας Συκκά με τίτλο «Χρήση και κατάχρηση των αρχαίων θεάτρων» και υπότιτλο «κινδυνεύουν τα μνημεία από την αλόγιστη «τουριστική» αξιοποίησή τους». Το άρθρο παρέθετε στην αρχή του παρατήρηση του προέδρου του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου κ. Ευγένιου Γιαννακόπουλου: «Σε όποια περιοχή υπάρχει αρχαίο θέατρο, δήμοι και φορείς θέλουν να κάνουν το δικό τους φεστιβάλ. Και εκεί, που δεν υπάρχει, θέλουν να σκάψουν για να βρουν, προκειμένου να κάνουν εκδηλώσεις. Τη συντήρηση των αρχαίων θεάτρων όμως κανείς δεν σκέφτεται» έλεγε…
Γυρίζουν στο μυαλό οι αμφιβολίες αν η κίνηση για την αναβίωση του θεάτρου της αρχαίας Στράτου, αποτελεί ευεργετική ή καταστροφική επίδραση, σε ότι έχει διασωθεί, χωρίς να υπάρξουν εργασίες αποκατάστασης ή αναστήλωσης. Δεν θ’ αργούσε, με την προσέλευση τριών χιλιάδων θεατών, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι δεν πρέπει να γίνει άλλη παράσταση, χωρίς να προηγηθούν οι απαιτούμενες εργασίες. Πιστεύουμε και το σημειώνουμε ευθαρσώς, ότι θα ήταν καταστροφικό. Ευτυχώς που η πρεμιέρα του ΔηΠεΘε δόθηκε στην καρδιά του καλοκαιριού και το μισό Αγρίνιο έλειπε σε διακοπές. Αν η παράσταση δινόταν είκοσι μέρες νωρίτερα, ο χώρος θα είχε πλημμυρίσει. Εκτίμηση που δείχνει βέβαια το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου και την ευαισθησία, που στο μεταξύ καλλιεργήθηκε για τα πολιτιστικά μας δρώμενα, εντούτοις αυτό το πλήθος δεν ξέρουμε τι θ’ άφηνε ή τι θ’ αφήσει μελλοντικά πίσω του φεύγοντας…
Και όσο αυτά τα λόγια να ενοχλούν, επειδή κανείς κατ’ ουσίαν δεν τ’ αμφισβητεί, πέρα από τις ενθουσιώδεις κραυγές μας, οφείλουμε να τα γράψουμε, για ένα και μοναδικό σκοπό, αυτόν που άλλωστε επιδιώκει και ο Δήμαρχος: Να γίνει το θεατρικό φεστιβάλ με έδρα τη Στράτο, γιατί το δικαιούμαστε, γιατί το μπορούμε, αφού η περιοχή μας είναι η μόνη στην Ελλάδα, που διαθέτει εφτά αρχαία θέατρα! Εδώ, όπως είπε κι ο Κώστας Φαρμασώνης, γίνεται το φεστιβάλ Ολύμπου στο Δίον, το δεύτερο σε μέγεθος φεστιβάλ Βορείου Ελλάδος και στο θέατρο εκεί δεν διασώζεται καμία κερκίδα!…
Λοιπόν ο στόχος είναι ιερός και ανυπέρβλητα σημαντικός, είναι η ισχυρότερη παρέμβαση, που θα συνέβαινε στον τόπο, αλλά να γίνει χωρίς ζημιές, να γίνει με ασφάλεια, χωρίς βιασύνες, χωρίς προχειρότητες!… Έχουμε χρέος να παραδώσουμε σώα τα θέατρα αυτά στις μέλλουσες γενιές. Ο χώρος του θεάτρου είναι εύθραστος. Τώρα τον συγκρατούσε το ριζικό σύστημα του φρεσκοκομμένου χορταριού, αύριο, με τη χρήση, το χορτάρι δεν θα υπάρχει και οι χιλιάδες θεατές, όσο και να προσέξουν, θ’ αφήσουν πίσω τους ένα λεηλατημένο τοπίο. Οι ζημιές μπορεί να είναι ανεπανόρθωτες. Είναι πλέον μονόδρομος η αναστήλωση του θεάτρου, για να μη μείνει μόνο πολιτιστική απόφαση η αναβίωσή του, καθώς είπε ένας αρχαιολόγος. Πρέπει να είναι και απόφαση καλλιτεχνική.
Ο Κώστας Φαρμασώνης είχε προλάβει να μας εξηγήσει, ότι ο Σαίξπηρ είχε ήδη επιλεγεί, δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλαγή πορείας, όταν εγκρίθηκε η χρησιμοποίηση του αρχαίου θεάτρου και ν’ ακουστεί ο αρχαίος τραγικός λόγος.
Έτσι παρηγορηθήκαμε υποχρεωτικά με την άποψη, που εξέφρασε ο Θύμιος Σώκος, ότι «ο Σαίξπηρ είναι συνέχεια των μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας». Όσο και να μη μας καθόταν, προσπαθούσαμε, όντας κολλημένοι, να ξεχάσουμε την αντινομία – χωρίς να το καταφέρνουμε – ότι το ξαναζωντάνεμα του θεάτρου δεν έγινε με τον αρχαίο λόγο, που θα του άρμοζε, ώστε ν’ αποκατασταθεί ο κρίκος της αλυσίδας, που διερράγη με τα 1967 χρόνια σκλαβιάς (146 π.Χ. – 1821 μ.Χ.).
Ωστόσο είναι ενδιαφέρον να τονισθεί, ότι το ΔηΠεΘε Αγρινίου, στην δεκαεξάχρονη ιστορία του, είναι το μόνο θέατρο, που εγκαινίασε και αναβίωσε δύο αρχαία θέατρα, αυτό των Οινιάδων (1986) και αυτό της Στράτου.
Η πρωτοβουλία ανήκε τότε στον αείμνηστο Στέλιο Τσιτσιμελή, προς τιμήν του οποίου και αφιερώθηκε η 57η παραγωγή του ΔηΠεΘε, με το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Όπως αγαπάτε». Δεδομένου όμως ότι παραμένουν πέντε θέατρα στην περιοχή μας ανενεργά, μένει έργο πολύ και για άλλους ευαίσθητους Δημάρχους, που μας οφείλουν αυτή τη χαρά.
Εκτός αν τα προλάβει όλα ο Σώκος!…
[box type=”note” align=”aligncenter” ]Με τις ανασκαφές που διενεργεί τα τελευταία χρόνια (1990 – 1996) η αρχαιολογική Υπηρεσία υπό τη Διεύθυνση του αρχαιολόγου Λάζαρου Κολώνα, ήρθαν στο φως η Αγορά και το Θέατρο της αρχαίου Στράτου. Η Αρχαία Στράτος υπήρξε πρωτεύουσα των Ακαρνάνων και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Επειδή βρισκόταν σε μεγάλη ακμή και ανέπτυξε άριστες σχέσεις με τον Φίλιππο Β΄, πήρε μέρος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δείγματα εκείνης της ακμής αποτελούν τα μνημεία της: η οχύρωση, η κεντρική πύλη, ο ναός του Στρατίου Διός, η Αγορά, το Βουλευτήριο και το Θέατρό της. Το θέατρο, το οποίο είναι κτισμένο σε φυσικό κοίλωμα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της δυτικής Ελλάδας. Σώζονται 35 σειρές καθισμάτων, οι οποίες χωρίζονται σε 11 κερκίδες, που στο ύψος της ορχήστρας απολήγουν σε πενταθέσιες προεδρίες. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 6000 θεατών, κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα και μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια στα σκηνικά κτίσματά του υπέστη διάφορες μεταβολές. Είναι χτισμένο στις όχθες του Αχελώου και διαθέτει εξαιρετική θέα προς την πεδιάδα και τον ποταμό. Η απόστασή του από την Εθνική οδό Αντιρρίου – Ιωαννίνων είναι 300 μέτρα, ενώ απέχει 11 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο.[/box]
Η παράσταση…
…άρχισε με καθυστέρηση μιας ολόκληρης ώρας, αλλά ελάχιστοι θεατές επωφελήθηκαν απ’ αυτό, για ν’ απολαύσουν την ανατολή του Αποσπερίτη στην κορυφή του θεάτρου. Αντιθέτως κι ενώ τα πλήθη συνέρεαν μέχρι τις δέκα, ενώ το πρόγραμμα μιλούσε για τις εννιά, επιδόθηκαν σε χειροκροτήματα ανυπομονησίας από το ημίωρο ακόμα της καθυστέρησης. Στ’ αλήθεια είχαν δίκιο, καθώς αυτή η νεοελληνική συνήθεια να καταφτάνουμε μια ώρα αργότερα από αυτήν του προγράμματος, δεν προσβάλλει μόνο, αλλά και ταλαιπωρεί τους συνεπείς.
Για το έργο του Σαίξπηρ και την παράσταση, την οποία δεν άντεξαν να δουν μέχρι το τέλος και αποχώρησαν περισσότεροι από τους μισούς θεατές, θα καταχωρήσουμε το πολύ κατατοπιστικό Δελτίο Τύπου του ΔηΠεΘε:
«Το «Όπως αγαπάτε» (AS YOU LIKE IT) του μεγάλου Ευρωπαίου συγγραφέα, είναι μια από τις «πράσινες» κωμωδίες του Σαίξπηρ, δηλαδή εκείνες που ο ρόλος της φύσης είναι καθοριστικός. Το έργο αποτελεί μια σπουδή πάνω στην τέχνη της ζωής και αποτολμά μια πολύ σημερινή αντιπαράθεση: Στον κόσμο του κατασκευασμένου πολιτισμού και τους μηχανισμούς του, αντιπαραθέτει τον παραδείσιο κόσμο της φύσης. Το δάσος, ως ουτοπική «Αρκαδία», λειτουργεί ως καταλύτης των ρύπων του πολιτισμού και ως καθαρτήριο αυτογνωσίας για το ανθρώπινο πλάσμα.
Εκεί, μέσα στο δάσος η επίκτητη κακότητα δίνει τη θέση της στη γενναιοψυχία, η αντιπαλότητα στον έρωτα. Βοσκεί και πρίγκιπες, χωριατοπούλες και πριγκίπισσες απλώνουν τα παιχνιδίσματά τους ελεύθερα και δοκιμάζουν τις αγάπες τους υπακούοντας σε ένα και μόνο κώδικα συμπεριφοράς, σε μία και μοναδική ίντριγκα: αυτή που υπαγορεύουν οι νόμοι του έρωτα.
Το «Όπως αγαπάτε» είναι ένα ζητούμενο των καιρών μας: Γεμάτο ευαισθησία και αγνότητα, φυσικό χιούμορ και ρομαντική διάθεση, ανταποκρίνεται στο αίτημα του σημερινού αγχωμένου ανθρώπου για καθαρότητα στη ζωή και στη φύση: φρεσκάρει το βεβαρημένο με καταναλωτικές εικόνες ερωτικό μας υποσυνείδητο και μας επαναφέρει στις απλές θεμελιώδεις χαρές της ζωής: τον έρωτα, τη φιλία, το γάργαρο ρυάκι, την αρμονία των χυμών της ζωής. Δηλαδή μας επαναφέρει στη φυσική μας υπόσταση.
Η παράσταση ανέβηκε σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Κώστα Ν. Φαρμασώνη, σκηνικά – κοστούμια Μιχάλη Σδούγκου, μουσική Κώστα Θωμαΐδη και κινησιολογία – χορογραφία Βασίλη Μυριανθόπουλου.
Το έργο ερμήνευσαν (με σειρά εμφάνισης) οι ηθοποιοί: Ισίδωρος Σταμούλης, Γιάννης Παπαθανάσης, Κων/νος Κακανάς, Τάσος Κορόζης, Θανάσης Παγώνης, Παναγιώτα Μηλίτση, Κάτια Νικολαΐδου, Νίκος Γκεσούλης, Γιάννης Κρανάς, Γιώργος Μελισάρης, Αγαμέμνων Μπουγέλης, Κώστας Γαλανάκης, Κλημεντία Πιερράκου, Δέσποινα Παπάζογλου.
