Ο Περικλής είναι συνταξιούχος καθηγητής. Θυμάται μια ιστορία που τον είχε σημαδέψει από την εποχή που δίδασκε σ’ ένα Γυμνάσιο της πόλης.
Ήταν ένα παιδί από ευκατάστατη οικογένεια και είχε καθημερινά χαρτζιλίκι πεντοχίλιαρο. Ήταν δραχμές τότε. Το παιδί ήταν ο Αη – Βασίλης των άλλων παιδιών, κερνούσε και κατανάλωνε καθημερινά διάφορα. Όμως είχε μια συμπεριφορά που προβλημάτισε τον καθηγητή. Κι αυτός κάλεσε τον πατέρα του:
– Έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι ο γιος σας έχει αρκετά μεγάλο χαρτζιλίκι για την ηλικία του. Επειδή τα παιδιά είναι ευάλωτα σε προκλήσεις… Καλό θα είναι να μην έχει τόσα χρήματα στη διάθεσή του, δεν είναι σωστό…
Σηκώνεται ο πατέρας εκνευρισμένος και λέει στον καθηγητή:
– Γι’ αυτό με καλέσατε εδώ σήμερα; Άκου δασκαλάκο, το μηνιάτικο το δικό σου ο γιος μου μπορεί να το χαλάσει σ’ ένα βράδυ κακομοίρη μου! Μη συγκρίνεις λοιπόν ανόμοια πράγματα…
Ο καθηγητής ζήτησε συγνώμη.
Πέρασαν χρόνια. Το παιδί πήγε Πανεπιστήμιο.
Μια μέρα ο Περικλής δέχτηκε μια απρόσμενη επίσκεψη στο σπίτι. Ήταν ο πατέρας του πρώην μαθητή.
– Εσείς… εδώ;
– Μπορώ να περάσω;
– Ναι, περάστε, καθίστε… Τι κάνει ο Γιωργάκης;
– Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα… Την περασμένη Κυριακή του κάναμε τα σαράντα… Πάει ο Γιωργάκης… Ήρθα να ζητήσω συγνώμη για την προσβολή που σας έκαμα τότε…
Ο Περικλής μπόρεσε να εκφράσει μόνο την λύπη του…
Ο γονιός εξήγησε στον καθηγητή ότι το παιδί του είχε μπλέξει με ναρκωτικά:
– Αν σας είχα ακούσει τότε… ίσως σήμερα να ζούσε το παιδί μου…
Είπε.
