Η νέα εποχή των Μέσων ενημέρωσης και…
Η αίσθηση ότι απέτυχε η Πολιτική, η άποψη ότι κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα, οδήγησε τα τελευταία χρόνια στην εκδήλωση πολλών πρωτοβουλιών για ίδρυση νέων κομμάτων. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες αμφισβήτησαν το παλιό, θέλησαν να το καταργήσουν και να φέρουν το καινούριο. Αποδείχτηκε όμως ότι δεν ήταν τόσο εύκολο. Δεν αρκεί να θέλεις το ξήλωμα για να πείσεις. Χρειάζεται και η πρόταση για το τι θα βάλλεις στη θέση του.
Οι πολιτικές πρωτοβουλίες πολιτών, οι οποίοι προ της κρίσης ήταν ανενεργοί, απαθείς, αδιάφοροι για την πολιτική, οι προσπάθειές τους να στήσουν ένα νέο κόμμα που θα έφερνε τάχα το ξήλωμα των παλιών διεφθαρμένων κομμάτων, έπεσαν στο κενό. Το μόνο που κατέστη εφικτό, ήταν η διάσπαση κάποιων και, από την άλλη, η ενίσχυση των ακραίων κομμάτων που δημαγώγησαν και απορρόφησαν την τυφλή εκδικητική ψήφο. Τα νέα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές με γνώμονα τη σωφροσύνη και τη λογική, απέτυχαν. Για ένα λόγο: Η καθημερινή λογική δεν φτάνει για να συσταθεί ένα πολιτικό κόμμα. Βασικό συστατικό της ίδρυσής του είναι η υπέρβαση της λογικής, της κοινής λογικής, ακόμα και της σωφροσύνης.
Στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, όπως εκδηλώθηκε το 2008 και συνεχίζεται το 2013, το Διαδίκτυο οργίασε. Από τις θεωρίες συνωμοσίας (που καταλάγιασαν πάντως μετά τις 21.12.2012) μέχρι τις πρωτοβουλίες πολιτών για ίδρυση νέων κομμάτων. Από την άλλη, έχουμε τη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και την κατάρρευση του ΠαΣοΚ, χωρίς όμως να εξαφανιστούν από το χάρτη. Αντίθετα: Συγκυβερνούν, με τη βοήθεια της ΔημΑρ. Σ’ αυτή τη διαβρωτική διαδικασία ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η μείωση των δυνάμεων του ΚΚΕ, επειδή αναδεικνύει μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση: Η μάζα δεν άντεχε πλέον τις ορθόδοξες ή τις «λογικές» πολιτικές απόψεις. Ήθελε τυφλή εκδίκηση. Βρισκόταν σε υστερία. Και γι’ αυτό εκτόξευσε στα ύψη την αδίστακτη δημαγωγία του ΣυΡιζΑ από τη μια και της Χρυσής Αυγής, από την άλλη.
Μπορούμε ήδη να καταλήξουμε σε μερικά ασφαλή συμπεράσματα. Πρώτον, τελείωσαν οριστικά οι μονοκομματικές κυβερνήσεις για να δώσουν τη θέση τους στις συμμαχικές. Δεύτερον, τελείωσαν οριστικά τα αρχηγικά κόμματα για να δώσουν τη θέση τους στα κόμματα αρχών. Τρίτον, ήρθε η εποχή των μικρών κομμάτων που θα στήνουν κυβερνητικές συμμαχίες.
Αλλά… πώς θα είναι αυτά τα μικρά κόμματα;
Δεν θα είναι πια μαζικά. Δεν θα έχουν δηλαδή πολλά μέλη, αλλά λίγα και καλά. Όπως μια λέσχη. Δεν θα έχουν κομματικές οργανώσεις σε κάθε Νομό, κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά ή σε κάθε χωριό. Η επιστήμη της Επικοινωνίας θα γνωρίσει νέες δόξες, αλλά θα κινηθεί σε άλλη βάση: Δεν θα στοχεύει γενικά στο πλατύ κοινό με τη λογική της ψαριάς, θα στοχεύει σε ομάδες πολιτών με κοινές φιλοσοφικές ή άλλες αντιλήψεις. Την οργάνωση των κομμάτων και τη λειτουργία τους θα την αναλάβουν ειδικοί, τεχνοκράτες επί το πλείστον, οι οποίοι θα επικοινωνούν με το λαό δια των Μέσων Ενημέρωσης. Τα νέα Μέσα Ενημέρωσης, δομημένα πλέον πάνω στο στοιχείο της υπερσυγκέντρωσης, θα έχουν την απόλυτη δύναμη στο τι δείχνουν και στο τι αποκρύπτουν. Θα μπορούν να επιλέξουν τον πρώτο, που θα προορίζεται για τον έλεγχο της κυβέρνησης, μετά τον δεύτερο και τον τρίτο, που θα προορίζονται για τη στήριξη του πρώτου.
Το πολιτικό τοπίο θ’ αλλάξει άρδην και κανείς σήμερα δεν ξέρει αν θα είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Ξέρουμε όμως ότι ΘΑ είναι έτσι. Όχι αλλιώς.
