Το παιχνίδι του Παναιτωλικού με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη, ήταν από αυτά που με την εξέλιξή τους κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον, αλλά αφήνουν και μία αίσθηση ανικανοποίητου στο τέλος. Όταν και οι δύο (σύμφωνα με την εξέλιξη του αγώνα) μπορούν να πάρουν τη νίκη, όμως δεν τα καταφέρνει κανείς, τότε αμφότεροι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και λογικό είναι να μην αρέσει αυτό.
Αν δούμε βέβαια τα πράγματα με μία πιο ψύχραιμη ματιά, τότε θα διαπιστώσουμε πως ο λιγότερο χαμένος της υπόθεσης είναι ο Παναιτωλικός. Η παράθεση αυτής της διαπίστωσης δεν έχει να κάνει με καμιά διάθεση να ωραιοποιήσω τα πράγματα και να «γλυκάνω το χάπι» στους φίλους των «καναρινιών», άλλωστε δεν θα είχε κάποια ουσία και πρακτική αξία αυτό. Είναι όμως φρονιμότερο να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και φυσικά να φέρνουμε την καταστροφή για μια ομάδα, επειδή σε ένα παιχνίδι δεν πήρε μεν το εκατό τις εκατό που φάνηκε πως μπορούσε, παράλληλα όμως δεν βγήκε εκτός στόχου.
Οπωσδήποτε το ιδανικό θα ήταν η ομάδα του Αγρινίου να φύγει από το «Κλεάνθης Βικελίδης» με τους τρεις βαθμούς, εκμεταλλευόμενη κυρίως την κούραση και την κακή κατάσταση πολλών παικτών του Άρη, τη στιγμή που είχε τις (έστω λίγες) ευκαιρίες να το πετύχει αυτό. Από την άλλη όμως ο αντίπαλος θα πρέπει να αισθάνεται πιο αδικημένος, γιατί είχε πιο κλασικές ευκαιρίες να πάρει τη νίκη και το «τρίποντο» σε αυτή την αναμέτρηση ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν.
Πολύ κουβέντα έχει γίνει για το ρίσκο που θα έπρεπε ίσως να πάρει ο προπονητής και να διεκδικήσει πιο σθεναρά τη νίκη. Η αλήθεια είναι πως το «κλατάρισμα» κάποιων παικτών του Άρη, αυτή την αίσθηση άφησε στην πλειοψηφία όσων παρακολούθησαν το ματς. Όμως από την άλλη το ρίσκο είναι πάντα ρίσκο και δεν ξέρω τι θα έλεγαν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, αν η ομάδα ανοίγονταν και αντί για το τρίποντο της νίκης δεν έπαιρνε τελικά ούτε τον βαθμό της ισοπαλίας. Τότε και το αποτέλεσμα θα ήταν αρνητικό και ο Άρης των ίδιων στόχων θα έπαιρνε την πρώτη νίκη στο πρωτάθλημα απέναντι στον Παναιτωλικό, αλλά και οι «ειδήμονες» της κερκίδας και του καφενείου θα οργίαζαν με τις «προφητείες» τους για το «τέλος του κόσμου» κλπ. κλπ. κλπ.
Εκείνο που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα, είναι ότι η ομάδα έχει δυνατότητες όμως δεν είναι έτοιμη ακόμα. Αυτό οφείλεται σε πολλούς και ποικίλους λόγους, που λίγο πολύ είναι γνωστοί και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω εδώ. Είναι όμως αναπόφευκτο, σιγά σιγά με τη δουλειά και ξεπερνώντας τα όποια προβλήματα υπάρχουν, να γίνεται όλο και καλύτερη και να δείχνει όλο και περισσότερες αρετές. Μαζί με την καλύτερη εικόνα, θα έρθουν και τα καλύτερα αποτελέσματα, αυτό είναι νόμος.
