Η γιαγιά Αριστέα έχει δώδεκα εγγόνια και όπως κάθε γιαγιά, όταν τα βλέπει, εκτός από την ευχή της. δίνει και τις συμβουλές της.
Πήγαν μια μέρα να τη δουν οι δυο εγγονές της, χάρηκε η γιαγιά, έβγαλε γλυκό του κουταλιού, τις κέρασε και άρχισε να τις ρωτάει ετούτο, τ’ άλλο. Απαντούσαν τα κορίτσια στις ερωτήσεις της γιαγιάς, γέλια, φωνούλες, περνούσε όμορφα η ώρα. Κάποια στιγμή η κουβέντα σοβάρεψε, η γιαγιά μιλούσε για την προσωπική τους ζωή.
– Να προσέχετε κορίτσια, να μη σας γελάσει κάνας πονηρός… να προσέχετε, να είστε τίμιες, μη δώσετε πράγματα στους άντρες για τα οποία θα μετανιώσετε μετά.
– Εντάξει γιαγιά, προσέχουμε, μην ανησυχείς.
– Μη με παρεξηγείτε, εγώ σας αγαπάω και σας τα λέω. Να φυλλάττε τον εαυτό σας και να μη δείχνετε τα κάλλη σας στον καθένα.
Γελούσαν τα κορίτσια με τις συμβουλές της γιαγιάς, προσπαθούσαν να την ησυχάσουν και να την πείσουν ότι προσέχουν. Η γιαγιά όμως συνέχιζε απτόητη.
– Ακούστε να σας πω… εγώ δε λέω να μη βγαίνετε βόλτα, να μην έχετε παρέες, να μην έχετε φίλους, αλλά να μην δίνετε τα πάντα, να κρατάτε το σημαντικότερο για τον άντρα που θ’ αγαπήσετε. Γι’ αυτό, παιδιά μου, ο Θεός το έβαλε ανάμεσα στα πόδια μας… για να το βλέπουν λίγοι. Αν ήταν να το βλέπουν όλοι, θα το έβαζε στο κούτελο…
Σπάραξαν στο γέλιο τα κορίτσια με τη Θεολογία της γιαγιάς. Εκείνη όμως δε γελούσε. Ήταν σοβαρή και κοφτή στα λόγια της:
– Να είστε τίμιες, η τιμιότητα χτίζει σπίτια!
