Το κορίτσι που άφησα πίσω

toixos

«Το κορίτσι του κάμπου» φιλοξενήθηκε στο σπίτι στο Παγκράτι περίπου τρεις εβδομάδες ώσπου ένα πρωινό εξαφανίστηκε μαζί με τις δυο μικρές βαλίτσες που είχε μαζί της. Μάταια προσπαθήσαμε να την ψάξουμε κρατώντας την φωτογραφία της, ρωτώντας τους γείτονες και τους περίοικους αν την είδαν. Ωστόσο αντ’ αυτής, βρήκαμε ένα σημείωμα μέσα σε ένα λευκό φάκελο που έγραφε με πάμπολλα ορθογραφικά λάθη και με μικρές κοφτές προτάσεις τα εξής λόγια: «Σας ευχαριστώ πολύ για τη ζεστασιά και την ανοιχτή αγκάλη που μου προσφέρατε. Τα είχα ανάγκη όσο τίποτε άλλο. Ελπίζω κάπου να ξανανταμώσουμε. Είμαι σε τέτοια κατάσταση θλίψης που δε μπορώ να σας επιβαρύνω άλλο με την παρουσία μου. Η κατάστασή μου χειροτερεύει κάθε μέρα. Μη με ψάξετε. Σας σκέφτομαι». Τα λόγια αυτά αμέσως έφεραν στο μυαλό της Ινές αυτά που έγραφε στο ημερολόγιό της μια ζωγράφος, χαμένη στους υπαρξιακούς της λαβυρίνθους κι αυτή, η Φρίντα Κάλο. Όμως η επιθυμία κάθε ανθρώπου είναι σεβαστή και όσο και να μας πληγώνει πρέπει να υπακούμε, μη με ψάξετε έγραψε. Άλλωστε όποιος έχει μεγαλώσει με ανασφάλιες, είναι καταδικασμένος να ζήσει μέσα σε αυτές. Ο NISOS από τη μεριά του το θεώρησε όλο αυτό που έγινε πολύ φυσικό και την εξαφάνιση θέμα χρόνου μιας και στο διάβα της ζωής του έχει γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και με πολλούς έχει κάνει και παρέα, θεωρώντας τους αρκετά ενδιαφέρουσες προσωπικότητες αλλά όπως συχνά πυκνά λέει «τοξικές».

Το τραγούδι που παίζει στο ραδιοφωνάκι είναι μάλλον ιδανικό για την περίσταση και ικανό να σε οδηγήσει σε μονοπάτια περισυλλογής «με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις γιατί είναι διαβατάρικα και γρήγορα τα χάνεις». Σκέφτεται φωναχτά πόσο δίκιο έχουν τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα δοκίμια ωστόσο η ένστασή του είναι ότι αυτά έχοντας ένα μαγικό τρόπο εισχωρούν μέσα στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων απλώς αναλύουν καταστάσεις ή –χειρότερα- τις προσσεγγγίζουν επιδερμικά χωρίς να είναι αυτός ο στόχος. Όμως σχεδόν πάντα ερεθίζουν το μυαλό και δίνουν τροφή για σκέψη. Όλη αυτήν την ώρα η Ινές είναι αμίλητη, σχεδόν βουρκωμένη και μετά μεγάλης βίας, μάλλον ένεκα ενός περίεργου εγωισμού συγκρατεί τα δάκρυά της για να μη γίνουν ορμητικό ρυάκι. Όσο και να προσπαθεί εκείνος να της αλλάξει διάθεση κάνοντάς την να ευθυμήσει, ακριβώς το αντίθετο πετυχαίνει. Τελικά της κάνει μία πρόταση που μόνο αδιάφορη δε μπορεί να χαρακτηριστεί.

«Επειδή αφήσαμε κάτι στη μέση εδώ και τρεις εβδομάδες, πρέπει να το ολοκληρώσουμε. Οφείλουμε στους εαυτούς μας ένα ταξίδι στις αναμνήσεις, στα τοπία που περπατήσαμε και στα περάσματα που διαβήκαμε, στα λιμάνια του κόσμου και του μυαλού μας. Και ύστερα μπορούμε απρόσκοπτα να αποφασίσουμε αν θέλουμε να φύγουμε από αυτό το μελισσολόι και να πάμε να ζήσουμε αλλού».

Αυτή η τελευταία πρόταση χαροποίησε πολύ την Ινές αλλά και τη μικρή Μαγιού που ξεχύθηκε σαν σίφουνας και έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα της. Ευθύς από τη γυναίκα τα δάκρυα σα να στέρεψαν και ήλθε στα χείλη της ένα πλατύ χαμόγελο. Περίεργα παιχνίδια που παίζει η ζωή σκέφτομαι και μονολογώ ότι οι εναλλαγές χαράς και λύπης είναι από τα μαγικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος. Όπως άλλωστε λέει κι ένας Ρώσος συγγραφέας χωρίς χαρές θα ήταν σύντομη η αγάπη μας, χωρίς λύπες θα ΄ναι κι ο χωρισμός…

Υγιαίνετε.

kammenosbanner2

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος