Οι “λίγοι” και οι “πολλοί” ως μοχλοί της Ιστορίας
Καμία οργανωμένη λαϊκή πρωτοπορία, ακόμα κι αν είναι η ευφυέστερη όλων, δεν είναι ικανή ν’ αντισταθεί στο καπιταλιστικό εποικοδόμημα που, πλέον, αυτοεκτρέφεται. Κανένα κόμμα, παλιό ή νέο, καμία κυβέρνηση αυτής εδώ της χώρας ή άλλης, δεν έχει τη δύναμη ν’ αντισταθεί στην παγκόσμια δικτατορία, η οποία απειλεί να εγκατασταθεί στον πλανήτη ως φυσική απόληξη των ανθρωπίνων αδυναμιών ή ακόμα και ως αποτέλεσμα μιας υπερεθνικής συνωμοσίας των Αγορών. Βεβαιωμένα.
Σας τρομάζει αυτό; Κακώς! Διότι, όπως πάντα, όπως σε όλα, υπάρχει ελπίδα για το καλύτερο ή για την ανατροπή του χειρότερου. Για να την εντοπίσει κανείς, κυρίως όμως για να πεισθεί ότι η δυσδιάκριτη αυτή ελπίδα έχει όντως προοπτική, απαιτείται η κατοχή ενός πνευματικού εργαλείου που λέγεται “Φιλοσοφία της Ιστορίας”. Απαιτείται δηλαδή Παιδεία, η οποία θα στεγάσει την “Φιλοσοφία της Ιστορίας”, αφού σ’ αυτά τα πεδία τίποτε δεν λειτουργεί χωρίς να συναντιέται με το Όλον.
Όμως αυτά δεν είναι προνόμια των πολλών, είναι των λίγων. Κι αυτό σας τρομάζει; Κακώς επίσης! Δεν εννοούμε τα μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας, ως συνήθως καταγγέλλεται, αλλά τα μέλη της πνευματικής Ολιγαρχίας. Η δε καλή μας αίσθηση επ’ αυτού οφείλεται στο γεγονός ότι τα μέλη της πνευματικής Ολιγαρχίας είναι μεν η διαρκής πολιτική εξουσία, δεν γίνονται όμως ποτέ κυβερνητική.
Υπό μία έννοια ανακαλύψαμε μόλις τώρα δα το κλειδί που αναζητούσαμε και το οποίο χρειαζόμαστε για να ξεκλειδώσουμε κλειστές πόρτες της παγκόσμιας εξουσίας. Πριν όμως απ’ αυτό ας σημειωθεί κάτι εξαιρετικώς ενδιαφέρον: Δεν είναι προνόμιο των πολλών η Παιδεία και η εξ αυτής “Φιλοσοφία της Ιστορίας”, επειδή οι λαϊκές μάζες απέχουν άλλοτε από την ευκαιρία της βαθιάς μόρφωσης, άλλοτε από τη βάσανο της μαθητείας, αφού το πρώτο απαιτεί προχωρημένες οικονομικές δυνατότητες και το δεύτερο υψηλού επιπέδου αυτοπειθαρχία.
Ακόμα και να πεισθούμε για την χρησιμότητα αυτού του πνευματικού εργαλείου που θα μπορούσε ν’ αντισταθεί στην προϊούσα παγκόσμια δικτατορία των Αγορών, πάλι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά, διότι καμία αντίσταση δεν θα κέρδιζε την υποστήριξη των ανυποψίαστων πολλών. Η μάζα θα συνεχίσει να σκέφτεται και να πράττει σύμφωνα με τα συστημικά αρχέτυπα, τα οποία επιβάλλει ανενόχλητη η δομημένη εγχώρια και υπερεθνική εξουσία. Ο συλλογισμός είναι απλός, ωστόσο εξηγεί το σκεπτικό των κλειστών λεσχών, είτε αυτές αποσκοπούν στην επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας, είτε αποσκοπούν στη ματαίωσή της.
Συμπέρασμα: Ο λαός ήταν κάποτε «κύριος των δυνάμεων», τότε που οι δομές του κράτους ή του κόσμου ήταν απλοϊκές, δεν είναι όμως σήμερα. Και δεν είναι, επειδή οι δομές της παγκόσμιας κοινότητας είναι τόσο πολύπλοκες, τόσο σύνθετες πια, ώστε το κέντρο βάρους της ανθρωπότητας μετατοπίστηκε σε ένα εντελώς άγνωστο και απροσδιόριστο σημείο του φαινομένου της ζωής.
Όποιος πολίτης θέλει ν’ αλλάξει ριζικά τη χώρα του ή τον κόσμο, δεν ιδρύει, ούτε συμμετέχει σε κανένα κόμμα, αν και στηρίζει την ύπαρξη όλων, για τον ευγενή λόγο ότι τα χρειάζονται οι πολλοί. Ξέρει ότι η πολιτική δουλειά είναι μικρό μόνο μέρος της πολιτισμικής δουλειάς, την οποία ασκούν οι λίγοι και οι αφανείς, εκεί εντάσσει τον εαυτό του, αφού το προϊόν της ένταξής αυτής διαχέεται ως ρεύμα αέρος στο λαό για να επιστρέψει στην κοιτίδα του ως κτήμα του συνόλου, χωρίς ποτέ ν’ αποδίδεται ως δημιούργημα στον δημιουργό. Εκεί όμως αρχίζει η ισχύς των μυστηρίων, δηλαδή των αμετάδοτων πληροφοριών…
