Ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε στο Συνέδριο του Ποταμιού κι έκαμε μία “επαναστατική” πρόταση: “Να ξεκινήσουν οργανωμένες διαδικασίες διαλόγου που εφόσον καταλήξουν σε αποτέλεσμα, τότε, πριν τις εκλογές, να επιλεγεί μέσα από προκριματικές εκλογές υποψήφιος για την πρωθυπουργία που θα δεσμευτούν όλοι να στηρίξουν”.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης που επανεξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος του Ποταμιού, μίλησε για ένα “Κοινοβούλιο του Κέντρου”. Πρέπει “να γίνει μια μεγάλη συνάντηση όλων αυτών που έχουν τις ίδιες αγωνίες. Να ξεκινήσουν αυτοί και όχι οι ηγεσίες. Στο Κοινοβούλιο του Κέντρου μπορούν να μετέχουν στελέχη από την Επιτροπή Διαλόγου του Ποταμιού, στελέχη του Δικτύου, Στελέχη των Κινήσεων Πολιτών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, στελέχη από τους Μεταρρυθμιστές – από τους αληθινούς Μεταρρυθμιστές, όχι τους ιμιτασιόν που κυκλοφορούν πολύ τις τελευταίες μέρες – στελέχη από την Επιτροπή για την ανασυγκρότηση της Σοσιαλδημοκρατίας, στελέχη της Δράσης, στελέχη του Κοινωνικού Συνδέσμου, στελέχη του Μπροστά – οι 35αρηδες της πολιτικής-, στελέχη από την πρωτοβουλία των ’58. Και μαζί τους να κινητοποιηθούν οι τοπικές πρωτοβουλίες: Οι 30 δήμαρχοι και περιφερειάρχες της χώρας που διεκδικούν λύσεις μεταρρυθμιστικές, λύσεις προς όφελος των πολλών”.
Αυτά είπε ο Θεοδωράκης. Αν δεν εξηγούσε όμως καλύτερα τι εννοεί, όσο καλά κι αν είναι αυτά τα λόγια, θα είχαν μείνει μετέωρα. Ευτυχώς, συνέχισε λέγοντας:
“Κομματικά στελέχη πρώτης γραμμής δεν πρέπει να μετέχουν, ούτε από το Ποτάμι, ούτε από άλλα κόμματα. Και το Κοινοβούλιο του Κέντρου να συζητήσει, να μελετήσει, να συσπειρώσει, να προτείνει, να οργανώσει… Εκεί θα μετρηθεί η ανάγκη και η διαθεσιμότητα, για ένα πραγματικό Κίνημα αλλαγής. Εκεί θα φανεί πόσοι πραγματικά το θέλουν, τι προτείνουν και τι θυσιάζουν. Χωρίς στημένες κομματικές συνδιασκέψεις, χωρίς παζάρια, με ξεκάθαρη όμως μεταρρυθμιστική ατζέντα και με σαφείς διαχωριστικές γραμμές από τα λάθη και τις πρακτικές του χθες”.
Είναι δε απολύτως κατανοητή η θέση του κ. Θεοδωράκη ότι:
«Το Ποτάμι δε θα αδρανοποιηθεί περιμένοντας το μεγάλο Κέντρο, τη μεγάλη Κεντροδεξιά ή τη μεγάλη Κεντροαριστερά. Ούτε θα διαλυθεί, ούτε θα μοιράσει τα ιμάτιά του. Ο τόπος μας χρειάζεται όρθιους στο Κοινοβούλιο, στους δρόμους, στην αγορά, παντού, και όχι κλεισμένους σε ένα γραφείο να επεξεργαζόμαστε θεωρητικά σχέδια κατάληψης της Βαστίλης».
Κρατάμε ως σημαντική βούληση την διαβεβαίωση του Σταύρου ότι το κόμμα του “δεν ενδιαφέρεται για συμφωνίες κορυφής”. Διότι η δήλωσή του αυτή συναντά ευθέως τόσο την θέση του Γιώργου Παπανδρέου, όσο και την θέση της Φώφης Γεννηματά. Κυρίως όμως συναντά την βούληση της σιωπηρής πλειοψηφίας του λαού, που δεν θέλει να ψηφίσει, πολλώ δε μάλλον να ενταχθεί, αριστερά ή δεξιά, γιατί αισθάνεται, από τη μια, την αξία της μετριοπάθειας στα κοινά και την επικινδυνότητα της δεξιάς ή της αριστερής ακρότητας, από την άλλη.
Η θέση του Σταύρου που διατυπώθηκε στο 2ο Συνέδριο του κόμματός του, ήταν μία έμμεση μεν, σαφής δε συμφωνία με την πρόταση που διατύπωσε η Φώφη τον Ιανουάριο, αμέσως μετά την εκλογή του Κυριάκου στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Η πρώτη μέρα του Μαρτίου του 2016 βρίσκει τις δυνάμεις του Κεντρώου Χώρου τόσο κοντά, όσο ποτέ. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις συγκρατούνται. Υπάρχει τώρα διέξοδος από το τέλμα του “ενδιάμεσου χώρου”. Θα ήταν ιστορική έκπληξη να μην οδηγήσει αυτό σε μία εντυπωσιακή πολιτική κίνηση, σε ένα αξιόπιστο σχήμα, που θα κατέβει στις επόμενες εκλογές όχι με την λογική του τρίτου πόλου, αλλά με την λογική του βασικού και κορυφαίου κυττάρου της Δημοκρατίας που διεκδικεί την εξουσία με νέους όρους και με άλλη, εντελώς άλλη λογική από εκείνη του αμαρτωλού παρελθόντος.
