Η Νέα Οικονομία περιέχει τη Μεγάλη Ιδέα που χρειάζεται επειγόντως το πολιτικό σύστημα
Θα τολμούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση «θεοποίηση του επιχειρείν», προκειμένου να τονίσουμε την κορυφαία αξία της μεγάλης ιδέας που αναζητά και δεν βρίσκει η Ελληνική νεολαία. Θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση με όλο το σεβασμό στην έννοια του Θεού (με Θ κεφαλαίο) και στην έννοια του θεού (με θ μικρό). Κι αυτό, επειδή πρόκειται για τη μέγιστη οικονομική ιδέα που θα μπορούσε να διαμορφώσει έναν νέο, υγιή και κυρίαρχο πολιτικό φορέα.
Συνηθίσαμε να λέμε ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα αποτελούν το βαρίδι της Ελληνικής οικονομίας.
Συνοπτικά: Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνεργάζονται για την ίδρυση μίας Ανώνυμης Εταιρείας, ανά κλάδο και ανά Νομό ή Περιφέρεια.
Και, βάλε, αυτός ο στόχος να στεγαστεί πολιτικά από τον νέο πολιτικό φορέα του Κέντρου…
Κάθε εταιρεία δεν θα έχει μέλημά της την πρόσληψη εργαζομένων, όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά την επιλογή μετόχων. Οι οποίοι θα καλύπτουν κατά την ειδικότητα και την αξία του ο καθένας τα τμήματα και τις θέσεις εργασίας της εταιρείας.
Το ίδιο πρέπει να γίνει στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα: Να ιδρυθούν Ανώνυμες καλλιεργητικές – εμπορικές Εταιρείες, ν’ αναλάβουν την καλλιέργεια ΚΑΙ την εμπορία των γεωργικών και των κτηνοτροφικών προϊόντων με στόχο καλύτερη τιμή για τον παραγωγό και φτηνότερη τιμή στον καταναλωτή.
Έτσι οι επενδυτές θ’ απαλλαχτούν οριστικά από τον φόβο των συνδικαλιστών. Αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ γίνουν μέτοχοι της ΔΕΗ, ποτέ ξανά δεν θα ξανακατεβάσουν τον διακόπτη, με όλες εκείνες τις φοβερές συνέπειες στην αγορά, ενώ το εισόδημά τους θα είναι ανάλογο της απόδοσης σε μετρήσιμο αποτέλεσμα! Μικρό ή μεγάλο θα εξαρτάται από την συλλογική εργασία και από την αλληλεγγύη του ενός προς τον άλλο!
Να λοιπόν τι θα μπορούσε να είναι το «Ελληνικό όνειρο». Να τι θα μπορούσε να συγκρατήσει τη νεολαία που φεύγει στα ξένα.
Για την τεκμηρίωση αυτής της μεγάλης ιδέας δανειζόμαστε το δημοσίευμα του Γιάννη Μαρίνου στο «Βήμα» (8/9/2013) με τίτλο «η εγχώρια μάστιγα τη κλεπτοκρατίας»:
«Τα 30 τελευταία χρόνια στη χώρα μας έγιναν 5.400 γενικές και κλαδικές απεργίες (παγκόσμιο ρεκόρ) οι οποίες σε ποσοστό 96% προκλήθηκαν από τον δημόσιο και τον ευρύτερο κρατικό τομέα. Χάθηκαν έτσι 1.650 ημέρες εργασίας, ήτοι πέντε εργάσιμα χρόνια. Το δε κόστος της απώλειας αυτής αντιπροσωπεύει 140 δις ευρώ, ήτοι το 40% του συνολικού χρέους της χώρας μας, όταν αυτή ζήτησε τη βοήθεια των εταίρων της. Την ίδια τριακονταετία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι ατασθαλίες που συνολικά καταγράφονται στο Ελληνικό Δημόσιο ξεπερνούν τα 100 δις ευρώ».
Το σύνολο αυτών των δύο «δράσεων» ισοδυναμεί με το σύνολο του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Και καταλήγει:
«Το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες».
Ας οραματιστούμε λοιπόν μία χώρα, στην οποία ο επιχειρηματίας δεν θα τρέμει το εργατικό κόστος, ούτε τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, επειδή, απλά, οι εργαζόμενοι θα μετέχουν με σαφείς όρους στα κέρδη της εταιρείας που δημιουργεί τις θέσεις εργασίας. Ας φανταστούμε μία χώρα όπου ο εργαζόμενος – μέτοχος δεν θα φοβάται την ανεργία, επειδή, ακόμα και αν καταργηθεί η θέση εργασίας που κάλυπτε, θα έχει μέρισμα από τα κέρδη της Εταιρείας, η οποία – λόγω εκσυγχρονισμού – δεν θα μπορεί πια να του εξασφαλίζει θέση εργασίας!
Τόσο απλά μπορεί να είναι τα πράγματα, εάν τα επεξεργαστούμε ΠΟΛΙΤΙΚΑ…
